Bleed Forever

Chapter 37

Remus was snel weggelopen voor hij iets of iemand zou vervloeken. Hij had gehoopt dat ze van Amycus af waren. Dat hij veilig opgesloten zat ergens op een voor de dooddoeners onbekende locatie en hoewel het hem niet lekker zat dat de dooddoeners hem hadden gevonden en weer hadden vrijgelaten, was dat niet hetgeen waar hij pissig over was. Als hij Amycus ook maar in de buurt van het schoolterein zag zou hij hem met alle liefde van de wereld naar de maan schieten. Wellicht zelfs Pluto, probeer daar maar eens weg te komen. Remus hoorde de deur van de grote zaal weer open en dicht gaan maar liep gewoon door. Wie weet was het gewoon een student of iemand onbelangrijks die dan het slachtoffer zou worden van zijn chagrijnige rot humeur. Maar in plaats van dat het een ontschuldige student was, werd zijn arm beetgepakt door Melian. “Remus wacht-” en Melian stopte met praten. Remus keek haar vragen aan met nog steeds een aantal donderwolken boven zijn hoofd. Ze wist duidelijk niet hoe ze verder moest gaan. Hoe kon het ook, wat kon Melian zeggen dat het allemaal beter maakte? “Wat ga je doen?” vroeg ze uiteindelijk en ze liet zijn arm los. Remus koelde iets af “Niets. Ik wilde gewoon niet meer in de grote zaal zijn.” “Wat doe je als hij hierheen komt?” Remus was voor een lange tijd stil terwijl hij daar over nadacht. Hij had regelmatig gezegd dat hij nooit iemand zou vermoorden die zelf kinderen had maar bij Amycus was hij geneigd een uitzondering te maken. Amycus had hem ook meerdere malen geprobeerd te vermoorden, en Dane, Kyle en Amber ook. “Als hij ook maar in de buurt van jou of een van de kinderen komt zal ik er persoonlijk voor zorgen dat hij het kasteel niet levend verlaat.” zei hij kalm en beheersd en Melian beet op haar onderlip. “En Anna dan?” Remus zijn gezicht verharde, daar had hij geen antwoord op. Anna was meerderjarig maar je kon niet van een 17 jarige verwachten dat ze haar hele leven al alleen kon leiden zonder ouderlijk toezicht en raad. Hij en Melian hadden die taak best op zich willen nemen maar Remus betwijfelde dat als hij Amycus tot een hoopje ellende had omgetoverd, dat Anna dan nog ook maar iets met hem te maken wilde hebben. Niet dat hij daar erg lang wakker van zou liggen. Amycus had voor een lange periode zijn leven verpest en hun gezin uit elkaar gerukt en het zou ook nooit meer helemaal hetzelfde worden, Amycus had er ook geen spijt van en als het aan hem had gelegen hadden ze allemaal al dood geweest, allemaal behalve Melian. Hij had een enge obsessie naar haar en hij had meerdere malen geprobeerd Melian gewoon mee te krijgen, wie zei dat hij het deze keer niet zou proberen met geweld of de Imperius vloek? Remus kon dat risico niet nemen. “Voorlopig is hij hier nog niet. Maar als hij komt Mel, en hij zal komen, en ik zie hem...” hij maakte de zin niet af, Melian wist heel goed wat Remus dan zou doen en ze zou hem niet tegenhouden. Ze moedigde het ook niet aan maar ze wist dat dit waarschijnlijk ook de enige manier was om Amycus voor eens en altijd te stoppen. Remus wilde weer doorlopen maar werd wederom tegengehouden door Melian “Remus.” hij keek om naar haar en zag dat ze hem met een felle zelfverzekerde blik aankeek “Als je hem tegenkomt, wees voorzichtig. Hij is een uitstekende duelleerder.” Remus wist dat, hij had vaker tegenover Amycus gestaan en het was nooit een makkelijk duel geweest maar nu had Remus iets wat Amycus niet had, Remus zou niet stoppen tot Amycus dood was.

Amycus keek naar de groep dooddoeners die hem hadden bevrijd. Alecto was er ook bij en keek hem zelfingenomen aan “Hoe wisten jullie waar ik zat?” vroeg hij met een frons en Alecto grijnsde. Dolochov deed zijn kap af “We volgen Anna al een tijdje. Het was niet lastig haar naar jou gevangenis te volgen al helemaal niet met Sneep aan haar zij.” meldde hij droogjes. Amycus kneep zijn ogen samen “Waarom volgen jullie mijn dochter?” vroeg hij ineens op zijn hoede. Dolochov wuifde zijn beste vriend’s agressieve houding weg alsof het een stofwolkje was “Je dacht toch niet dat we haar zomaar haar gang zouden laten gaan zonder een oogje op haar te houden nu ze zich met Orde leden inlaat ?” vroeg hij kalm en Amycus ontspande. Ze zouden Anna niets aan doen, al helemaal niet als dat betekende dat hij ze een voor een uit elkaar zou trekken uit wraak. “Weet de heer van het Duister dat jullie me zijn komen halen?” Totelear snoof “Nee. Hij is de laatste tijd behoorlijk vaak weg. We weten niet waarheen of wat hij doet maar hij is zeer zelden in de buurt om legilimensie te gebruiken en daarbij denk ik niet dat hij het zo’n heel groot probleem vind dat we jou hebben bevrijd en een paar schouwers hebben omgelegd.” daar moest Amycus hem gelijk in geven maar hij was er niet blij mee dat de heer van het Duister van niets wist, als hij erachter kwam en het er niet mee eens was zouden ze allemaal een straf moeten ondergaan en Amycus had wel eens vaker de straffen van hem ondervonden en hij was niet bijster enthousiast bij het vooruitzicht dat het mogelijk nog eens zou kunnen gebeuren. “Wat is het plan? Ik ben er een beetje uit.” Amycus keek zijn bevrijders om de beurt aan en Rabastan van Detta was de eerste die zijn mond open deed “De aanval op Zweinstein gaat door zoals gepland. We hebben nog even de tijd om voorbereidingen te treffen en ik zou als ik jou was voor die tijd je dochter van school af halen. Niet iedereen van ons zal opletten wie of wat er in de weg loopt.” Hij doelde daar waarschijnlijk mee op zijn schoonzus Bellatrix die er inderdaad niet wakker van zou liggen als Anna om zou komen door haar of iemand anders zijn toedoen. Bellatrix haar enige levensmissie van om De heer van het Duister tevreden te houden en af en toe hadden Amycus en de andere het idee dat ze volledig verliefd op hem was, iets wat Rodolphus hardnekkig weigerde te geloven. Feit bleef dat Bellatrix gestoord genoeg was om de hele school af te branden met iedereen erin als dat zou betekenen dat ze ook maar een beetje aandacht van de heer zou krijgen. Amycus knikte even “Ik was sowieso wel van plan haar van Zweinstein te halen.” Alecto keek hem niet-begrijpend aan. Hij had er eerst op gestaan haar naar school te laten gaan en nu wilde hij haar daar weghalen. “Ze heeft een relatie met de oudste zoon van Melian.” Alecto’s mond viel open en Totelear onderdrukte een pissige grom. Dolochov en Rabastan waren de enige die onbeweegelijk waren gebleven, die waren daar dus al duidelijk van op de hoogte. Fijn dat ze hem ook hadden ingelicht. “Ze zal dus meevechten met de orde als we aanvallen?” vroeg Alecto die ineens heel ‘bezorgd’ om haar nichtje was al wist Amycus dat het Alecto net zo weinig kon schelen dat Anna om zou komen als Bellatrix, het enige wat zijn zus erg zou vinden is zijn pijn als hij zijn dochter zou verliezen. “Dan moet je dat maar snel gaan doen voor ze helemaal word gehersenspoeld door de Orde.” “Daar is het al te laat voor maar dat betekend niet dat ik haar niet weg kan halen bij de Lupos jongen.. Wat is het plan trouwens met de Orde leden?” “We behoren er zoveel mogelijk om te leggen..maar De Heer wil Sneep hebben. Levend. Vraag me niet waarom.” zei Totelear die verveeld met zijn ogen rolde. Voldemort was er nu toch niet bij en hij zou voorlopig ook niet in de buurt komen dus ze konden vrijuit spreken “We willen de leerlingen van Zwaderich aan onze kant hebben en zoveel mogelijk van de school vernietigen zodat ze het wel moeten sluiten. Daarna kan Bellatrix haar minister status erop los laten en kan Anderling niets meer en is ook de school onder onze controle. Vanuit Zweinstein kunnen we zo de andere scholen bereiken.” Klammfels was een makkelijk doelwit dat stond al te wankelen maar Beauxbatons zou nog een hele klus worden. Madame Mallemour was niet bepaald iemand die zomaar haar school zou opgeven en ze zou vechten met alles wat ze in zich had. Buiten dat wisten ze nog niet eens met welke beschermende spreuken de meiden school in het Zuiden van Frankrijk beschermd werd en in hoeverre het Franse ministerie daarmee betrokken was. Maar ze moesten zich nu eerst richten op Zweinstein !