Bleed Forever

Chapter 35

De dag verliep zonder problemen. Iedereen had het naar zijn zin en aan het einde van de avond waren er een behoorlijk aantal mensen dronken. Sirius baalde als een stekker dat hij niet een van die mensen was maar hij was nauwlettend in de gaten gehouden door Luthien die hem amper alleen had gelaten en als ze dat al had gedaan was ze te snel terug om echt iets naar binnen te krijgen. Remus had ook niet bepaald geholpen die had het hilarisch gevonden dat Sirius niet mocht drinken. Sirius vond het ook niet zo’n heel groot probleem hij kon het alleen niet hebben dat hij niet eens een borreltje mocht drinken terwijl Remus en zelfs Severus gezellig met hun vrouwen een paar oude klare’s jonge borrels op hadden. Luthien had ook wel een punt, ze wilde dat ze beiden helder waren mochten ze aangevallen worden. Gezien Sirius al een keer in een coma was geraakt doordat hij afgeleid was, wilde ze niet nogmaals het risico nemen. Normaal zou Luthien het namelijk geen enkel probleem hebben gevonden als ze lekker waren gaan zuipen maar nu raakte ze zelf ook geen druppel drank aan, en dus klaagde hij niet. Als de rest allemaal dronken was, was hij de enige die helder genoeg was om op z’n minst een vloek terug te kaatsen zonder iemand van hun kant te raken. Hij betwijfelde of Remus en Melian daartoe in staat zouden zijn, die twee waren behoorlijk melig aan het worden en Sirius was al een aantal meters bij hun vandaan geschoven. Severus en Christina hielden het beschaafd goddank. Tegen de tijd dat er werd medegedeeld dat het tijd was om terug te gaan naar Zweinsveld, waren Remus en Melian al lang en breed vertrokken en Sirius wilde niet eens weten wat die twee nu aan het uitspoken waren. Severus, Christina en Minerva gingen samen met Romeo en Tops de leerlingen voor terug naar het kasteel terwijl hij, Dwaaloog, Hecuba en Dedalus achteraan liepen. Luthien liep een paar meter voor hem met Dane, Anna, Chanelle en Revius. Kyle was in geen velden of wegen te bekennen en Amber liep met een aantal van haar vriendinnen te giechelen.
Luthien wierp hem een blik over haar schouder en grijnsde vrolijk, ze had een duivelse blik in haar ogen en Sirius vernauwde zijn ogen weer tot spleetjes. “Wat ben jij aan het bekoktsoven?” vroeg hij behoedzaam en Luthien’s duivelse blik veranderde naar een ontschuldige “Ik heb geen idee waar je het over hebt.” zei ze alsof ze beledigd was dat hij zoiets zou denken. “Ik ken die blik. Die heeft je moeder ook. Ik vertrouw die blik voor geen meter.” zei hij zacht. Luthien grijnsde “Je zal zien.”
Oh help. Sirius zorgde, eenmaal binnen in het kasteel, ervoor dat de deur zo dicht mogelijk zat. Dwaaloog en Romeo zouden nog een ronde door de school doen om te kijken of alle mogelijke in en uitgangen afgesloten waren en daarna verdienden ze allemaal wel een paar uur slaap. Ze hoopte maar niet dat de dooddoeners hadden besloten te wachten tot iedereen straalbezopen was voor ze zouden aanvallen...
”Dus, wat is je plan precies?” vroeg Sirius toen hij was neergeploft op het bed en eigenlijk meteen wilde slapen. Maar Luthien had iets in haar hoofd en dus hield hij zijn ogen open. Luthien sprong vrolijk naast hem op het bed en haalde twee flessen Elfenwijn uit haar tas die ze voor zijn neus hield. “Je wilde toch drinken? Ta da.” Sirius kreeg ook een grijns op zijn gezicht “Je bent een genie.” “Dat weet ik. Papa maakt me af als hij merkt dat ik drank in de school heb meegesmokkeld maar Madame Rosmerta heeft gezworen dat ze haar mond zou houden.” Sirius schoot in de lach “Heeft ze je die flessen gewoon gegeven?” vroeg hij half stikkend. “Yep. Ze waren eigenlijk voor pap en ma, pa heeft altijd een soort voorraadje bij madame Rosmerta liggen voor het geval m’n ma weer eens alles heeft opgezopen. Ik heb er maar twee meegenomen. Pap zal ze niet eens missen.” Sirius vond het geniaal en keek met een vrolijke grijns toe hoe Luthien de eerste fles openmaakte en twee glazen tevoorschijn toverde en die vulde. Dit kon nog wel eens een veel leukere avond worden dan dat het al was geweest.

Kyle liep geïrriteerd rond in het kasteel. Hij had de slaap niet kunnen vatten en had eerst bijna 2 uur liggen draaien en doen in zijn bed voor hij had besloten dat hij toch niet in slaap zou kunnen komen en dus maar ging wandelen. Hij wist dat het eigenlijk niet mocht en dat het geen goed idee was om rond deze tijd op de gangen rond te dwalen en de kans dat hij iemand van de orde of een leraar tegen kwam groot was, nou ja... Op een normale avond zou de kans dat hij iemand tegen zou komen groot zijn, nu was echter de helft van de mensen op Zweinstein dronken en nu waarschijnlijk diep in slaap. Hij had de sluipwegwijzer bij zich en hij had geen leraren of orde leden op de gangen gezien. Zijn ouders waren in hun kamer, net als Christina en Severus, Sirius en Luthien waren ook samen en verder vloog alleen Foppe rond in het kasteel maar die was op de derde verdieping en hij liep rond op de 7e omdat hij niet te ver af wilde dwalen van de leerlingenkamer. Hij had de sluipwegwijzer weer opgeborgen en liep nu een beetje doelloos rond terwijl hij probeerde zijn hoofd leeg te maken, wat dus gedoemd was te mislukken. Kyle dacht even aan Dane en Anna die ondanks alles toch gelukkig met elkaar waren. Het maakte hen geen van beiden uit dat hun vaders beiden aan de andere kant van elkaar vochten. Remus bij de orde en Amycus voor de dooddoeners (ook al zat hij nu opgesloten). Ze waren samen. Sirius en Luthien, die ondanks het leeftijdsverschil en het hele familie gebeuren verloofd waren. Zelfs Severus had doorgekregen dat er niets meer aan te doen viel en had zich erbij neergelegd... Nadat hij geprobeerd had Srius te vermoorden. Zijn ouders... Remus en Melian die nadat Mel 2 keer was vreemdgegaan en een kind hadden verloren ook terug bij elkaar waren gekomen en nu net zo gelukkig leken als dat ze waren geweest voor het hele Amycus gebeuren.
Waarom konden hun het wel en was het voor Selene te lastig om te accepteren dat hij in een wolf kon veranderen wanneer hij wilde? Het was niet zo dat hij niet wist wat hij deed als hij wolf was. Hij was nog gewoon zichzelf alleen had hij nu een scherper gehoor, beter reukvermogen, zijn zicht was aanzienlijk verbeterd en hij was sneller en behendiger geworden wat op het zwerkbalveld een enorm voordeel was. Als wolf had hij wat dierlijkere instincten ja maar hij was altijd in controle en hij wist altijd precies wat hij deed in tegenstelling tot een echte weerwolf. De stem van zijn moeder drong door in zijn hoofd en herhaalde de woorden die ze had gezegd na hun optreden. Dat hij Selene tijd moest geven om haar fouten in te zien. Kon hij het haar echter vergeven dat ze hem had gedumpt en nog geen dag later met Stoker had zitten kleffen voor zijn neus? Hij schudde zijn hoofd even. Wat een rotzooi. Was het niet Voldemort die de boel op stelten zetten was het wel iets anders. Een normaal leven zat er duidelijk niet in voor hem. Niet dat hij dat ooit echt had gewild een normaal leven leek hem altijd zo saai. Maar leven in een oorlog was ook niet het perfecte scenario.
Kyle was zo diep in gedachten verzonken dat hij niet doorhad waar hij naartoe liep en hij werd uit zijn gedachten getrokken door een stem die hij direct herkende. “Mangus laat me los!” Kyle spitste zijn ogen “Kom op Selene, je wilt wel.” Kyle werd witheet van woede toen hij de stem van Stoker hoorde en hij keek om de hoek om direct wit weg te trekken. Selene was tegen de muur gedrukt en Stoker had zijn lichaam tegen dat van haar gedrukt, hij had haar polsen boven haar hoofd vast gepind met een hand van hem en zijn andere hand gleed over Selene’s lichaam. Selene zelf, verzette zich uit alle macht “Stoker blijf van me af!” riep ze nijdig. Stoker leek haar niet eens te horen, dat of hij negeerde haar gewoon. Kyle liep de hoek om “Ik geloof dat ze zei dat je van haar af moest blijven.” zei hij met een kille stem die hij alleen bewaarde voor de mensen waar hij een grondige haat aan had. Stoker keek hem aan “Kyle.” bracht Selene uit en Kyle was niet zeker of hij angst, of opluchting in haar stem hoorde. “Donder op Lupos. Je hebt hier niets mee te maken.” zei Stoker die zich weer op Selene richtte die zich nog steeds los probeerde te wrikken zonder veel succes. Kyle gleed met zijn hand in de zak van zijn gewaad en hield zijn toverstok vast “Mankeer je wat aan je gehoor Stoker? Ze zei dat je haar los moest laten.” Stoker zuchtte diep en keek Kyle weer aan “Ik geloof dat jij juist wat mankeert aan je oren Lupos. Donder op. Ze is niet meer van jou.” Kyle vernauwde zijn ogen “Ze is van niemand.” gromde hij. “Ze is van mij. Ik kan doen met haar wat ik wil. Daar heeft ze mee ingestemd.” Kyle snoof en lachte humorloos “Haal je handen van haar af voordat ik het voor je doe.” dit keer had Stoker er genoeg van. Hij trok zijn toverstok maar Kyle was sneller en had die van hem al lang en breed op Stoker gericht voor hij ook maar zijn toverstok kon aanraken. Selene duwde Stoker van haar vandaan en schoot Kyle’s kant op en bleef vervolgens achter hem staan. “Je maakt een grote fout Lupos. Ik laat niets van je heel.” Kyle glimlachte “kom maar op.” “Kyle alsjeblieft...” Selene’s stem achter hem leidde hem voor een seconden af en in die seconden wist Stoker zijn toverstok ook te pakken had hij al een vervloeking op Kyle afgestuurd die op een haar na miste “Geen wonder dat je nooit in het Zwerkbalteam bent gekomen. Je kan niet eens mikken.” zei Kyle met een grijns. Stoker brulde het uit van woede en strooide de een na de andere vervloeking die Kyle pareerde of ontweek. Selene had haar toverstok ook in haar hand en beschermde zichzelf zo goed mogelijk tegen de vervloekingen die bij haar in de buurt kwamen. Ze verstopte zich echter niet en ze rende ook niet weg. Zodra Kyle de kans had vuurde hij een vervloeking af op Stoker die naar achteren werd geblazen. Kyle liep op hem af en schoppte zijn toverstok opzij zodat Stoker er niet bij kon “Als ik je nog een keer ook maar naar Selene zie kijken zorg ik ervoor dat je geen ogen meer heb om mee te kijken begrepen?” gromde Kyle dreigend. Zijn ogen flitsten naar zijn wolf kleur en Stoker keek hem boosaardig aan “Oh dat denk ik niet Lupos. Ik weet namelijk alles van je wolf probleempje.” Kyle verstijfde en keek naar Selene die haar hoofd schudde “Hij heeft ons gehoord.” mompelde ze. “Inderdaad. Ik hoorde jou en je vriendinnetje praten toen je haar je situatie uitlegde. Waarom denk je dat ze je heeft gedumpt. Het zou vervelend zijn als iemand als Omber te weten krijgt wat je echt bent.” Kyle had zijn kaken op elkaar geklemd en keek Stoker met de grootst mogelijke haat aan en maakte het besluit waarvoor hij waarschijnlijk van school gestuurd zou worden als ze er ooit achter kwamen dat hij degene was die het had gedaan maar Kyle richtte zijn toverstok opnieuw op Stoker die nu ongewapend was “Jammer dat je het nooit zal kunnen vertellen tenzij ik het toesta.” zei hij en hij sprak een simpele bezwering uit waardoor Stoker langzaam in een hoopje slijm met 2 ogen veranderde. Kyle hurkte neer voor het groene zooitje en keek recht in de twee ogen die nog steeds Stoker’s kleur hadden “Ik verander je terug als ik zeker weet dat je je lesje geleerd heb. Tot die tijd blijf je gezellig rond glibberen.” Kyle richtte zich weer op, deed zijn toverstok terug in zijn gewaad en pakte ook die van Stoker die hij vervolgens verstopte in een van de harnassen. Hij liep richting Selene die naar Stoker, of naar wat er van Stoker over was, staarde. “Laten we hier weggaan.” mompelde Kyle die haar zijn hand reikte. Selene leek even te twijfelen maar pakte toen toch zijn hand aan en liep met hem mee. De leerlingenkamer van Griffoendor was verlaten toen ze aankwamen. Het enige geluid wat je hoorde was het geknetter van het nog nabrandende hout in de haard. Kyle liep naar de sofa en liet Selene pas los toen ze op de sofa zat. Kyle ging voor haar op z’n knieeën op de grond zitten en keek haar aan “Alles goed met je?” vroeg hij bezorgd terwijl hij haar onderzoekend aankeek. Selene knikte maar het huilen stond haar nader dan het lachen “Nu wel ja.” mompelde ze zacht en er gleden een paar tranen langs haar wangen omlaag. Kyle pakte voorzichtig haar pols vast en Selene verstarde bij zijn aanraking maar Kyle dacht niet dat dat kwam doordat ze niet wilde dat hij haar aanraakte. Haar polsen waren rood van waar Stoker haar had vastgehouden en Kyle voelde zich weer witheet worden. Hij hield zich echter kalm en bekeek de rode plekken die sowieso blauw en dik zouden worden. Hij pakte zijn toverstok en mompelde zacht een bezwering. Het rood trok direct weg en Selene blies haar adem uit “Dankje.” zei ze net zo zacht als eerst. Kyle fronste echter nog dieper “Heeft hij je nog ergens anders pijn gedaan?” Kyle keek haar ernstig aan en Selene beet op haar onderlip en schudde haar hoofd maar Kyle geloofde haar voor geen meter “Selene... Hij kan je nu niets meer doen.” nope. Hij was nu een hoopje ellendig slijm met ogen. Waarschijnlijk was hij nu ergens heen geglibberd waar niemand hem zou zien. Een leerling zou waarschijnlijk Vilder erbij roepen die hem meteen zou opruimen en hoewel ze dan van hem af zouden zijn, was Kyle niet zo vreselijk dat hij dat zou laten gebeuren. Hij zou Stoker morgenochtend wel opzoeken en terug veranderen maar nu verdiende hij het om rond te glibberen in zijn ware vorm.. “Kyle..” Selene trok zich terug en klemde haar kaken op elkaar en vouwde haar armen om zichzelf heen. Kyle kwam overeind en ging naast haar zitten. Hij controlleerde even of er niemand naar beneden kwam en pakte voorzichtig haar handen vast zodat hij die voor haar lichaam weg kon halen om vervolgens zacht op haar ribben te drukken waardoor Selene een kreetje slaakte “Wat heeft hij met je gedaan?” gromde Kyle moorddadig. Misschien zou hij het toch overwegen Vilder te roepen om Stoker op te ruimen. Hing van zijn humeur de volgende dag af. Selene schudde heftig haar hoofd en begon zacht te huilen. Kyle wist nu ongeveer hoe zijn vader zich gevoeld moest hebben elke keer als Melian iets had. Die hulpeloosheid voelde alles behalve prettig. “Selene alsjeblieft praat met me... Of...of ben je nog steeds bang voor me?” Kyle trok zich een stuk terug ineens een stuk meer op zijn hoede. Als Selene nog steeds bang was voor hem had met hem praten net zoveel aantrekkelijkheid als Stoker als hoopje slijm. Selene keek hem met grote ogen aan “Nee Kyle, ik ben nooit bang voor je geweest...Stoker..-” ze schudde haar hoofd “Stoker hoorde ons praten. Toen je uitlegde wat je bent. Hij kwam de volgende dag naar me toe en dreigde het tegen Omber te vertellen als ik het niet met je uit zou maken en met hem zou gaan. Hij wil je van school hebben.” Kyle trok een wenkbrauw op “Waarom is hij dan niet rechtstreeks naar mij toe gekomen ?” “Omdat hij dacht dat ik je het meeste pijn kon doen.” Stoker was dus toch niet zo dom als dat hij eruit zag. “Aha.” Selene keek Kyle aan en beet weer op haar onderlip die al helemaal kapot was. “Ik wilde het nooit met je uitmaken Kyle. Nooit. Maar ik had geen keus. Ik kon hem niet naar Omber laten gaan zodat ze je van school zouden sturen of erger...” “Selene. Wat heeft hij met je gedaan?” zijn stem was dringender nu. Wat had die kwal met haar gedaan? Ze was als de dood voor hem en ze had duidelijk gekneusde ribben, iets wat hij niet kon helen, hij kon echter misschien de pijn verlichten. “Hij ... Hij-” Selene schudde weer heftig met haar hoofd en een ijzig gevoel maakte bezit van Kyle toen hij doorkreeg wat Selene heeft moeten doorstaan om hem te beschermen. “Heeft hij meer gedaan dan je alleen aangeraakt? Alsjeblieft Selene ik moet het weten.” “Waarom? Zodat je een reden heb hem te vermoorden?” vroeg ze en haar stem happerde bij het woord ‘vermoorden’ “Nee. Zodat ik ervoor kan zorgen dat we nooit meer zijn lelijke rotkop hoeven te zien. Hij kan degene zijn die van school wordt gestuurd.” “Dan zal hij naar Omber stappen.” Kyle haalde zijn schouders op “Dat denk ik niet. Ik denk niet dat mijn vader dat zal toelaten. Of Anderling. Of uberhaupt iemand van de docenten.” Selene keek hem sceptisch aan “Serieus Kyle. Denk je dat iemand hem kan tegenhouden?” vroeg ze “Ja. Eigenlijk wel. En anders wissen ze zijn geheugen wel voor een deel. In elk geval het gesprek dat hij heeft opgevangen tussen ons zodat hij zich niet eens meer kan herinneren waarom hij eigenlijk naar Omber wilde stappen.” Selene fronste en scheen diep na te denken. Het bleef voor enkele minuten stil en Kyle drong niet meer aan maar wachtte geduldig tot Selene haar mond weer open zou doen. Ze had haar ogen gesloten en even dacht hij dat ze misschien in slaap was gevallen tot ze weer iets zei “Ja hij heeft meer gedaan dan me alleen maar aangeraakt.” Ze zei het zo zacht dat als Kyle geen scherper gehoor had gehad hij het waarschijnlijk niet had opgevangen. Hij balde zijn handen tot vuisten en haalde een paar keer diep adem “Waar heb je precies pijn? Ik kan niet alles genezen m’n pa heeft me een paar bezweringen geleerd maar breuken en kneuzingen kan ik niet helen. Ik kan de pijn verzachten tot we je morgen naar Madame Plijster kunnen brengen.” Selene trok een gezicht “En dan alle vragen van haar op me af krijgen nee dankje.” “Je moet geheeld worden. Alleen Madame Plijster kan dat-” “Kan je pa het niet doen?” vroeg ze snel. Kyle keek haar even verbaasd aan en knikte toen langzaam “Misschien. Als hij het niet kan, kan Christina het wel.” daar leek Selene meer mee in te stemmen dan naar Madame Plijster te gaan. “Mag ik?” vroeg Kyle onzeker. Hij keek naar waar Selene haar hand beschermend over haar ribben had gevouwen. Ze knikte en haalde haar hand weg, waarna Kyle voorzichtig om haar niet meer pijn te doen dan ze al had, zijn hand onder haar shirt liet glijden en weer tegen haar ribben aanhield. Selene hield haar adem in. Kyle had zijn toverstok al in zijn andere hand maar deed nog even niets. Hij staarde ontzet naar de blauw/paarse plek op haar ribben “Hoe lang -” zijn stem brak en hij kon zijn ogen niet van de plek afhouden. Dit was langer dan een paar dagen. “Sinds het uit is tussen ons.” Kyle gromde zacht, een wolfgrom en hij voelde zijn ogen veranderen. Hij probeerde zijn gezicht af te wenden van haar zodat ze het niet zou zien maar voor hij de kans kreeg had Selene haar smalle delicate handen al tegen de weerszijden van zijn gezicht gelegd en ze keek hem aan. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen maar zijn wolfogen veranderde niet. Hij zag Selene scherper, elke lijn in haar gezicht, de manier waarop ze haar kaken op elkaar klemde verharde haar uitdrukking “Ik ben nooit bang voor je geweest Kyle.” zei ze nogmaals. Kyle bleef haar aankijken en voelde hoe zijn ogen weer hun normale kleur en vorm aannamen. Selene liet hem niet los “Selen-” voor hij haar naam goed en wel kon uitspreken had ze hem al het zwijgen opgelegd door haar lippen voorzichtig op die van hem te plaatsen en Kyle’s woorden gingen verloren. Het duurde even voor ze zich terugtrok en hem losliet. Kyle keek haar even verbaasd aan maar richtte zich toen tot haar gekneusde ribben en mompelde weer zacht een bezwering. Het zou niet veel helpen maar op het moment zou ze in elk geval minder pijn hebben. “Dankje.” Kyle keek naar haar op “Nog meer wat ik moet weten voor ik je naar mijn tante sleep ?” vroeg hij langzaam. Selene twijfelde even en leek toen een besluit te nemen. Ze pakte de onderkant van haar shirt beet en trok hem uit over haar hoofd en Kyle verstijfde weer. Het waren niet alleen haar ribben en polsen. Selene had blauwe plekken over heel haar armen, schouders, en haar sleutelbeen leek zelfs al groen/geel te worden. “Ik denk toch dat ik mijn besluit hem niet te vermoorden moet herzien.” siste Kyle die de neiging had nu op te staan om Stoker direct van kant te maken maar hij wilde haar niet zo hier achterlaten. Selene snoof “Nu hij een hoopje slijm is? Erg dapper van je Kyle.” “Nee dit is dapper wil je zeggen?” gromde hij en hij probeerde zichzelf direct te kalmeren. Hij moest niet uitvallen tegen Selene “Hij heeft je-... Selene..waarom ben je niet naar me toe gekomen toen hij je begon te chanteren?” vroeg hij ineens en Selene keek hem even verbaasd aan “Wat had je gedaan Kyle? Naar je pa gegaan? Hem net zo vervloekt als dat je nu heb gedaan? Ik zeg niet dat hij het niet verdiende en ik ben blij dat je het heb gedaan en dat je er was om hem tegen te houden begrijp me niet verkeerd maar ik maakte me zorgen om jou. Ik wilde hem geen excuus geven naar Omber te gaan.” Kyle schudde zijn hoofd “Als ik hem niet had kunnen tegenhouden hadden Dane en Luthien het wel gedaan. Of Rev, Chanelle en Anna of ook maar iemand van onze vrienden. Als we dit hadden geweten had hij nooit -” “Wat? Had hij nooit dit gedaan? Had hij nooit misbruik van me gemaakt? Van mijn gevoelens voor jou? Niet op dat moment misschien. Maar hij had iets anders gevonden wat hij tegen me kon gebruiken. Hij haat je Kyle. Jou en Dane.” “Waarom? Wat hebben wij hem ooit in godsnaam aangedaan behalve vermeden ?” “Jullie kregen altijd alle aandacht. Elke meid op Zweinstein zelfs de zwadderaars. Je hebt geen idee hoe aantrekkelijk jullie Lupos mannen zijn. Hij was jaloers dat jullie alles hadden wat hij niet had. Vrienden die loyaal zijn en voor jullie klaar staan, een grote familie die alles voor elkaar doet om elkaar gelukkig te maken. Meiden die om jullie heen hangen.. Zwerkbal, de band. Mij en Anna. Hij is zelfs jaloers dat jullie vrienden hebben uit andere afdelingen.” Kyle keek haar verbijsterd aan maar Selene ging gewoon door “Hij wilt wat jullie hebben. Het was puur toeval dat ik degene was die hij het eerste te pakken kon krijgen. Anna was de volgende geweest waarschijnlijk. Of zelfs Amber.” wederom kreeg Kyle het moorddadige gevoel terug “Als ik hem nog een keer in jou buurt zie, of Amber of Chanelle, of als ik hem ook maar naar jullie zie kijken scheur ik hem aan stukken.” Selene lachte humorloos “En ik zou je aanmoedigen. Maar we weten dat dat niets zou helpen behalve dat jij dan sowieso van school wordt gestuurd.” Kyle zat er niet bepaald mee dat hij van school zou worden gestuurd als dat betekende dat Selene, Chanelle en zijn zusje niets kon gebeuren door Stoker. Kyle zette die gedachten echter van zich af en liet zijn ogen weer langs het lichaam van Selene glijden en kreeg een hol gevoel in zijn maag toen hij nogmaals de blauwe plekken zag “Morgen gaan we langs Christina en zorgen we dat alles word genezen..” mompelde hij. Selene leek zich ineens akelig bewust van het feit dat ze in enkel een bh voor Kyle zat en sloeg haar armen weer om zichzelf heen. Kyle’s blik verzachtte en focusde zich op haar gezicht “Laat me op z’n minst de oppervlakkige blauwe plekken weghalen en de pijn verzachten.” Selene knikte en liet Kyle z’n gang gaan. Zodra hij klaar was gaf hij haar shirt terug die ze snel aandeed en Kyle trok een wenkbrauw op en grijnsde “Ondanks de blauwe plekken...” begon hij en Selene keek hem vragend aan “Ben je prachtig.” Selene werd knalrood en Kyle drukte snel een kus op haar voorhoofd “Hij zal je niet meer lastig vallen. Daar zorg ik persoonlijk voor.” Selene knikte en glimlachte. “Laten we naar bed gaan. Het is laat.” Kyle wilde opstaan maar werd tegengehouden door Selene die zijn pols vastgreep en vasthield alsof haar leven ervanaf hing. “Kunnen we niet gewoon op de bank hier slapen? Ik wil niet alleen zijn vanavond...ik beschouw de meiden van mijn jaar niet bepaald als goede vriendinnen..” Kyle twijfelde even maar knikte toen langzaam en Selene schoof een stukje opzij zodat Kyle ruimte had om te gaan liggen. Zodra hij met zijn rug tegen de rugleuning van de sofa aanlag kroop Selene tegen hem aan en legde ze haar hoofd in zijn nek. Kyle sloeg op zijn beurt zijn arm over haar heen en liet met behulp van zijn toverstok zijn deken uit de slaapzaal komen. “Ik hou nog steeds van je Kyle. Ik ben nooit gestopt.” mompelde Selene voor ze in slaap viel. Kyle keek toe en glimlachte flauw “Ik hou ook van jou.” fluisterde hij nog voordat ook hij in een diepe slaap viel.