Bleed Forever

Chapter 22

Terug op Zweinstein was alles rustiger geworden. De school werd in zijn oude staat hersteld, de gang op de 7e verdieping was weer zo goed als nieuw net als de grote zaal waar elke leerling en elke docent op Zweinstein was om te bespreken wat er nu ging gebeuren. Anderling stond met haar handen in elkaar toe te kijken naar hoe de leerlingen nerveus om zich heen keken alsof ze elk moment weer aangevallen konden worden. Remus zat zo ver mogelijk bij Melian vandaan, Severus en Christina zaten naast elkaar met elkaar te smoezen, pas toen Anderling haar mond open deed en begon te praten viel iedereen stil "Wat er vandaag is gebeurd ... is tragisch. Ons schoolhoofd is om het leven gekomen door de dooddoeners die de school zijn binnen gedrongen. De orde leden hebben de school weer in hun oude staat hersteld. Nu rest alleen nog de vraag, wat er moet er met de school gebeuren. Het school bestuur wil dat de school word gesloten-" er rees een hoop protest op van de leerlingen en Anderling hield haar hand op "We willen natuurlijk ook niet dat, dat gebeurd maar gezien de recente gebeurtenissen moeten we goed nadenken en beslissen of het wel verstandig is om jullie te laten blijven." "Professor Anderling, ik zie niet in hoe het hier minder veilig is dan thuis. Het is nu overal hetzelfde en we kunnen niet zomaar thuis gaan zitten wachten. We hebben les nodig." zei ineens een zevende jaars Ravenklauw. "Het is uiteraard jullie eigen keuze en die van jullie ouders. De orde leden nemen nu contact op met de ouders van de minderjarige leerlingen. De meerderjarige leerlingen mogen zelf kiezen. Wij zullen op Zweinstein les geven voor iedereen die dat wil." "Wie word er schoolhoofd?" vroeg ineens een Zwadderaar luid. "Gezien ik vervangend schoolhoofd ben zal ik nu de taak als schoolhoofd op me nemen. Ik blijf ook lesgeven. Als plaatsvervangend schoolhoofd heb ik besloten dat jullie Toverdrank leraar professor Sneep aan te stellen." er werden enkele verbaasde blikken naar Sneep geworpen die er nog altijd roerloos bij zat en gewoon voor zich uit keek. "Verder zullen we extra beveiliging inschakelen en worden de regels strenger. De nieuwe regels hangen op het prikbord in de leerlingenkamer. Vanavond slapen jullie gewoon nog hier op Zweinstein tot we meer informatie hebben over wat er nu moet gebeuren. De begrafenis van professor Perkamentus zal eind deze week plaatsvinden." en daarmee sloot Anderling af. De leerlingen liepen druk pratend naar hun leerlingenkamers terwijl de docenten bleven zitten en wachtte tot de deur achter de laatste leerling was dichtgevallen. Anderling draaide zich om naar de docenten "Wat denken jullie?" vroeg Anderling die haar blik op Severus richtte "Je weet dat ik blijf Minerva." zei hij simpel. Christina knikte al gaf ze zelf geen les ze zou op Zweinstein blijven als Lid van de orde. Anderling vroeg aan elke docent wat hij of zij wilde en iedereen zei dat ze zouden blijven, ook Melian. Op het moment dat Anderling bij Remus kwam leek ze te twijfelen of ze wel iets aan hem moest vragen, hij had tijdens de vergadering ook geen woord gezegd ... "Remus?" vroeg ze toch maar omdat ze toch een antwoord moest hebben "Ik blijf Minerva. Mijn zoons en dochter zitten hier. Ik ga nergens heen." zei hij simpel. Anderling knikte goedkeurend "Mooi. Nu ligt het aan de ouders van de studenten en het schoolbestuur."

"Ga met haar praten." zei Christina even later tegen Severus toen ze in hun kamer waren. Severus schudde zijn hoofd "Ik laat haar wel even. Ik denk niet dat er nu een normaal gesprek met haar te voeren valt Chris." Severus plofte neer op een stoel "Hoe hebben we dit niet gezien?" vroeg hij ineens. Christina haalde haar schouders op "Ze was al van jongs af aan helemaal gek op Sirius. We dachten er verder niets bij, zij en Sirius waren close." Christina ging op het bed zitten "Ik vermoedde dat er iets was maar niet dat dit het was maar niet dit." "We moeten er toch iets tegen kunnen doen?" Christina lachte humorloos "Nee Severus. Je zag hoe ze reageerde. Ze houd van hem en ze is er heilig van overtuigd dat hij van haar houd. Helaas kunnen we het nu niet aan Sirius vragen." ze beet op haar lip en Severus wist dat het haar zwaar viel dat haar broer in coma lag dezelfde dag dat Perkamentus was vermoord voor haar ogen. Hij stond op en liep naar haar toe waarna hij naast haar ging zitten "Het komt wel goed met Zwarts." zei hij kalm. Christina keek hem aan "Hoe weet je dat Sev? Hij heeft nog nooit een duel verloren, hij is nog nooit zo toegetakeld..." Severus moest toegeven dat Zwarts niet makkelijk klein te krijgen was "Hij is sterk, hij slaat zich hier ook wel doorheen." Christina glimlachte flauw "We zullen zien... Maar ik vind nog steeds dat je moet proberen met Luthien te praten. Ze is je dochter. We kunnen het niet tegenhouden dat ze bij Sirius wilt zijn en Luthien zal het ons nooit vergeven als we proberen hun uit elkaar te halen." Ook dat moest Severus toegeven. Luthien was net zo koppig en gepassioneerd als Christina. "Kom op laten we naar bed gaan. Ik zal morgen proberen met Luthien te praten als ze me niet ontloopt." Christina schudde haar hoofd "Ik neem aan dat je wel wat manieren kan bedenken om haar te zien te krijgen." Severus haalde onschuldig zijn schouders op "Ik denk dat ik dat wel kan ja."

Remus liep zijn kantoor binnen en bleef abrupt in de deuropening staan. Melian zat op zijn bureau te wachten. Remus bleef haar voor een moment aankijken en liep toen langs haar heen naar hun kamer waarna hij de deur met een klap dichtgooide. Hij hoorde echter hoe Melian achter hem aanliep "Remus." zei ze zachtjes en vertwijfeld maar hij deed alsof ze er niet was. Melian sloot haar ogen even en liep naar hem toe "Remus, luister nou voor even naar me alsjeblieft." smeekte ze maar Remus deed nog steeds of hij doof was en liep naar de badkamer waar hij de deur op slot deed en ging douchen. Hij moest even afkoelen en zijn best doen niet uit zijn plaat te vliegen tegen Melian. Hij stond ruim een uur onder de douche na te denken over wat hij moest gaan doen. Hij was zo boos op Melian dat hij het zich niet voor kon stellen hoe hij haar ooit nog zou kunnen vergeven. Hij wist dat Melian op hem zat te wachten en hij moest ooit onder de douche vandaan komen. Hij was echter niet van plan nog in dezelfde ruimte met haar te slapen... hij kreeg het beeld van Melian en Amycus maar niet uit zijn hoofd hoe hard hij dat ook probeerde. Hij haalde even diep adem, stapte onder de douche vandaan, kleedde zich om in een t-shirt en spijkerboek en liep de kamer in waar Melian nu op de rand van het bed zat die naar haar handen zat te staren die ze op haar schoot had gevouwen. Toen ze hoorde dat Remus de badkamer deur open deed. "Remus. Kan je voor een moment even alles wat er nu door je hoofd gaat opzij zetten en naar me luisteren?" Remus trok zijn wenkbrauwen op, sloeg zijn armen over elkaar waardoor zijn spieren zich aanspande. Hij vernauwde zijn ogen tot spleetjes "Wat ga je nu zeggen? Dat het je spijt? dat je het nooit meer zal doen? Dat je jezelf walgelijk vind? Alles wat je de vorige keer ook tegen me zei." Melian trok wit weg "Nee, Remus... Het spijt me echt. Het...ik weet niet eens wat er precies is gebeurd alles ging snel. De school werd aangevallen-" "Inderdaad. De school werd aangevallen... door dooddoeners mocht je dat zijn vergeten." het sarcasme droop van zijn stem af. "Ik weet het... als ik had geweten hoe zwaar-" Remus lachte weer humorloos en Melian rilde "Als je had geweten hoe zwaar we het hadden met de dooddoeners tegenhouden en hoe onze zoons zelfs aan het vechten waren had je het niet gedaan? Kom nou toch!" Melian schudde heftig haar hoofd "Het gebeurde gewoon Remus ik kon het niet helpen. Het ene moment wilde ik hem vervloeken en het volgende moment stonden we in een lokaal te zoenen-" Remus trok een gezicht "Bedankt maar ik hoef de details niet te weten." zei hij bot. "Maar je moet het weten... na dat.. na dat het was gebeurd... ik had er meteen spijt van, ik ben ook direct naar je op zoek gegaan. Ik voel me zo schuldig Remus alsjeblieft het spijt me zo erg." Remus keek haar ongelovig aan "En waarom zou ik je geloven? Dit alles zei je de vorige keer ook al. Wat houd je tegen om het weer te doen?" Melian begon te huilen, de tranen liepen geluidloos over haar wangen "Ik zweer het op -" "Als je zegt onze kinderen Melian, echt..." hij schudde zijn hoofd "Ik zweer het op mijn leven Remus, nooit meer. Ik voel mezelf vies, walgelijk..." Remus snoof en liep weg maar werd wederom tegen gehouden door Melian die zijn arm beet pakte, Remus rukte zich instinctief los en zag de geschokte uitdrukking op Melian wat hem een moment van voldoening gaf, en liep vervolgens met grote passen hun kamer, en het kantoor uit.

"Kyle!" Kyle keek om toen hij zijn naam hoorde en werd bijna gewurgd door Selene die hem om de hals was gevlogen. "Hey." zei Kyle ademloos terwijl hij even zijn armen om haar heen sloeg en haar daarna recht aankeek "Is alles goed met je?" vroeg Selene ademloos. "T' gaat wel." zei hij snel "Met jou ?" "Prima ik heb niets." "Waarom ging je nou weg uit het St. Holisto? Je had kunnen blijven." Selene schudde haar hoofd "Je had al genoeg aan je hoofd om je ook nog eens met mij bezig te houden. Ik vond het niet erg ik heb meer hier op Zweinstein kunnen doen dan dat ik bij jou had kunnen doen. Het leek erop dat jullie even allemaal bij elkaar moesten zijn vanwege Sirius." zei ze. Ineens stond Dane achter Kyle en Selene zette een stap opzij "Heb je Luthien gezien?" vroeg hij aan Kyle die zijn broer geërgerd aankeek "Nee Dane. Die is waarschijnlijk nog in het St. Holisto." Dane knikte en liep de leerlingenkamer uit Selene en Kyle weer alleen latend. Nou ja...alleen...er waren nog genoeg Griffoendors in de leerlingenkamer die druk de gebeurtenissen van vandaag aan het bespreken waren. Dane liep naar het kantoor van zijn vader waar Remus net uit kwam gelopen met een uitdrukking die niets goeds kon voorspellen "Pap!" Remus keek om naar Dane "Dane." Dane liep naar zijn vader toe "Ik ga terug naar het St. Holisto. Luthien is daar nog, ze is alleen." Remus keek zijn zoon even berekenend aan "Is goed. Zorg dat je op tijd terug bent Dane. Neem Luthien mee al moet je haar bij Sirius weg slepen." Dane knikte "Zal ik doen."
In het St. Holisto liep Dane direct door naar de kamer van Sirius, Luthien zat nog steeds naast zijn bed met zijn hand in die van haar en staarde naar z'n gezicht. "Luth?" Luthien schrok op en keek naar Dane "Oh hee." Dane liep naar haar toe en ging naast haar zitten "Kom op je kan hier niet blijven zitten." "wedden?" Dane rolde met zijn ogen en keek van Sirius naar Luthien "Dus... een relatie met Sirius huh." zei hij met een grappende ondertoon in zijn stem. Luthien trok een wenkbrauw op en keek naar hem "En dus?" Dane haalde zijn schouders op "Hee ik heb er niets op tegen ik ben je pa niet ik vroeg me alleen af.... hoe is dat nou met een oudere man?" hij grijnsde en Luthien keek hem voor een moment emotieloos aan en schoot toen in de lach "Serieus Dane? Van alles wat je me zou kunnen vragen, vraag je DAT?" Dane's grijns werd breder "Ja waarom niet? ik bedoel jij hebt tenminste een relatie, sex enzo. Mijn liefdesleven is dood namelijk." "Jouw liefdesleven heeft nooit geleefd." Dane keek haar verontwaardigd aan "Pardon?" "Ja wat?" Dane schudde zijn hoofd en keek naar Sirius "Hij slaat zich hier wel doorheen weetje. Hij is sterker dan zo'n vloek." Luthien liet haar blik over Sirius heen gaan en keek triest "Ik hoop het." mompelde ze. "Laten we terug gaan naar Zweinstein er is niets wat je hier kan doen nichtje." Luthien wilde hem duidelijk van repliek dienen toen er ineens een heler binnenkwam "Het spijt me maar jullie moeten echt weg. We houden hem goed in de gaten als er ook maar iets veranderd laten we het direct weten." zei ze met een vriendelijke glimlach. Dit was een andere heler dan die haar moeder had uitgescholden voor drie dimensionale groene geit. Dane keek Luthien aan "Kom op. Laten we terug gaan naar school." Luthien knikte "Ik kom er zo aan... wacht buiten." Dane knikte en begreep wat ze ging doen dus draaide hij zich om en liep de wachtkamer in gevolgd door de heler. Even later kwam Luthien ook naar buiten en vertrokken ze samen weer naar Zweinstein.

"Ik weiger nog steeds met mijn vader te praten." zei Luthien koppig toen ze terug waren in de leerlingenkamer van Griffoendor. Zij, Dane, Amber, Kyle en Selene zaten bij het haardvuur. De rest van de leerlingen hadden zich naar hun bedden verplaatst dus waren ze nu alleen en konden ze vrij praten "Ik snap waarom je boos bent. Ik hoef mijn moeder voorlopig ook even niet te spreken." zei Kyle met een doodse blik. "Ik snap niet hoe Melian dat heeft kunnen doen." zei Luthien met een frons "Ik dacht altijd dat jullie ouders nooit uit elkaar zouden gaan en dat het de perfecte relatie was. Tuurlijk iedereen heeft wel eens ruzie mijn ouders ook maar dit..." Luthien fronste "Ik wist dat mijn pa uit zijn plaat zou vliegen als hij erachter kwam van mij en Sirius maar ik had gehoopt dat hij zich erbij neer zou leggen." Selene keek haar verbaasd aan "Ik laat jullie even alleen en kijk wat er gebeurd." mompelde ze waardoor ze allemaal voor even moesten lachen. Amber was de eerste die weer de stemming wat verprutste "Perkamentus... hij...hij is dood." ze waren allemaal even stil "Bellatrix heeft het gedaan toch?" vroeg Dane en Kyle knikte "De vloek was gericht op Christina maar Perkamentus heeft zich ervoor geworpen nog voor iemand iets kon doen." Selene, die op Kyle's schoot zat, verborg haar gezicht tegen zijn schouder aan "Ik kan het nog steeds niet geloven." mompelde ze "er is zoveel gebeurd vandaag.." Kyle knikte en streek afwezig door der haar "Laten we maar naar bed gaan... vandaag kunnen we niets meer doen en het heeft weinig zin om hier te blijven zitten en depressief te gaan zitten doen. We zien morgen wel wat er gebeurd." daar was iedereen het mee eens. Tijd om te slapen en morgen zouden ze wel weer met alle drama om proberen te gaan.