Bleed Forever

Chapter 30

Melian hoorde stemmen in de verte, ze herkende de stem van Remus en Madame Plijster en ze wilde zo graag haar ogen open doen om Remus te zien maar haar lichaam deed niet wat ze wilde dat het deed. Ze probeerde aandachtiger te luisteren naar wat ze zeiden maar het klonk allemaal zo ver weg. “- ze stortte ineens in. Ik denk dat het haar allemaal teveel werd.” Madame Plijster klonk bestraffend. Remus mompelde iets wat Melian niet kon verstaan “Nee Remus ik geef jou helemaal niet de schuld. Het spijt me ik weet dat het allemaal niet makkelijk is voor geen van beiden.” Madame Plijster klonk nu eerder vermoeid dan bestraffend. “Hoe lang is ze al bewusteloos?” ze kon nu wel de stem van Remus horen, het werd allemaal wat duidelijker maar haar lichaam wilde nog steeds niet meewerken. “minstens een half uur. Ik heb van alles geprobeerd maar haar lichaam beschermd zichzelf nu. Ze heeft al een paar weken geen goede nachtrust gehad. Met zwangerschap en stress eist dat gewoon veel te veel op en dit was haar breek punt.” Remus zuchtte en nu kon Melian duidelijk horen dat hij vlak naast haar was. “Wat nu?” “Nu moeten we wachten tot ze bijkomt en dan kan ik haar helpen. Ze heeft de rust nodig dus ik zal haar een drankje geven voor een droomloze slaap en dan kunnen we morgen verder kijken hoe het met haar gaat. Ik weet niet of dit puur stress en vermoeidheid is of dat er nog wat achter zit. Normaal zou stress en vermoeidheid te genezen zijn met een drankje, goed eten en behoorlijk wat slaap maar nu ze zwanger is moet ik meer testen doen... Ik laat je wel met haar alleen. Geef een gil als ze bijkomt.” Remus mompelde een bedankje aan Madame Plijster en Melian kon horen hoe ze wegliep en even later de deur van haar kantoortje open en dicht ging. Nu Remus als enige bij haar was wilde Melian nog liever wakker worden en ze probeerde uit alle macht haar ogen te openen maar blijkbaar was haar lichaam het inderdaad niet met haar eens. “Mel, word wakker...” mompelde Remus naast haar. Hij klonk zelf nog vermoeider dan Madame Plijster en er lag een diep ongelukkige toon in zijn stem waardoor Melian het idee had dat haar hart in 10.000 stukjes brak. “Je moet beter voor jezelf gaan zorgen Mels.” Mels... Dat had ze al zolang niet meer gehoord. Als Remus het zei klonk het altijd alsof zij het enige op de wereld was maar ze wist niet of dat nu ook het geval was.
Het duurde nog enkele minuten voor Melian het idee had dat ze zich kon bewegen, ze kreunde zacht toen ze voelde hoeveel pijn haar buik deed en ze opende langzaam haar ogen. Eerst was alles wazig en zag ze alleen vormen, het duurde even voor haar ogen aan het licht gewend waren en ze focusde zich op Remus die haar bezorgd aankeek en opgelucht zijn adem die hij had ingehouden uitblies. “Hey.” mompelde hij zacht. Melian keek hem aan en tranen begonnen weer te stromen “Hey.” murmelde ze zachtjes terug. Remus schudde zijn hoofd maar scheen geen woorden meer te hebben “Wat is er gebeurd?” Remus leunde achterover tegen de stoelleuning aan “Je stortte in. Severus en Madame Plijster moesten je opvangen anders had je een behoorlijke klap gemaakt.” Melian dacht na en probeerde zich te herinneren wat er was gebeurd maar het was allemaal een beetje wazig. Ze herinnerde zich het nieuws wat Madame Plijster haar had gebracht en ze keek weer snel naar Remus maar die keek haar echter nog steeds bezorgd aan. “Ik ben zwanger.” Melian sloot haar ogen en probeerde de nieuwe opkomende tranen tegen te houden “Ik weet het.” meer zei hij niet en ze zaten even in stilte “Ik ga madame Plijster roepen.” Melians hand vloog naar die van Remus om hem tegen te houden en Remus verstijfde “Nee, wacht alsjeblieft nog even.” Remus keek haar aan en ontspande weer “Ze moet je controleren.” “Weet ik maar, heeft Madame Plijster gezegd hoelang ik al zwanger ben?” Remus knikte “2 maanden bijna ik week het.” “Dat betekend-” “Mel. Niet doen.” Melian zweeg direct door zijn toon. Het betekende dat het van hem of Amycus kon zijn. Melian hoopte vurig dat het van Remus was maar ze kon nog niet zeker zijn. Waarschijnlijk zou Madame Plijster het uit kunnen vinden maar om eerlijk te zijn wilde Melian het niet eens weten. Als het van Remus was zou het waarschijnlijk niets veranderen behalve dat Remus nogmaals vader zou worden en alsnog wilde scheiden en als het van Amycus was... Daar wilde ze niet eens over nadenken. Remus stond op “We hebben het er later wel over.” zei hij voor hij zich omdraaide en Madame Plijster ging halen die direct haar kantoortje uit kwam gehobbeld. Ze gaf Melian een drankje waardoor ze een droomloze 8 uur slaap zou hebben en Melian kon niet zeggen dat ze dat zo vervelend vond. Ze was op en ze kon de slaap goed gebruiken.