Bleed Forever

Chapter 12

De spanning was om te snijden vanaf het moment dat Melian, Remus en Severus terug waren gekomen. Elke leerling had zich al afgevraagd waarom hun lessen die afgelopen paar dagen niet was doorgegaan maar niemand kreeg natuurlijk antwoord. Dane, Kyle, Amber, Luthien, Chanelle, Anna en Revius waren de enige die precies wisten wat er aan de hand was inclusief alle docenten en de orde leden die enkele dagen geleden waren aangekomen voor het geval Voldemort ineens van gedachten veranderden en besloot direct aan te vallen wanneer hij er zin in had. Niet dat hij veel kon doen met de bescherming van het ministerie en Perkamentus nog intact maar je wist maar nooit wat er kon gebeuren en als ze moesten wachten op de orde leden wanneer Voldemort al gezellig de school aan het opblazen was konden ze zich net zo goed overgeven, dan zouden ze geen schijn van kans maken en het leek Kyle niet dat Perkamentus spontaan ook in een vecht bui was. Vooral niet omdat Perkamentus waarschijnlijk dan te druk bezig zou zijn met het terug vechten tegen Bellatrix. Als Severus zijn dekmantel niet wilde verprutsen moest hij doen alsof hij echt probeerde Perkamentus te vermoorden, Kyle maakte zich echter zorgen dat Bellatrix weer een gekke bui kreeg en ook Severus wilde omleggen gewoon om met alle eer te kunnen strijken. Door de komst van de orde leden merkte ook de andere leerlingen dat er wat aan de hand was en er gingen al verschillende theorieën rond op de gangen en in de grote zaal. Overal waar Kyle liep hoorde hij geroddel over waarom de orde leden hier waren en waarom de regels ineens waren aangescherpt maar niemand wist precies zijn vinger op de goede plek te leggen.
Kyle was zo in gedachten verzonken dat hij opschrok uit zijn overpeinzingen toen hij ineens op zijn schouder werd getikt. Hij keek op recht in de groene ogen van Selene die hem een beetje verlegen en verontschuldigend aankeek "Sorry, ik wilde je niet laten schrikken." Zei ze met een flauwe glimlach. Kyle wachtte even met praten tot zijn hart wat rustiger werd en hij niet het idee had dat hij elk moment vervloekt kon worden door een of andere dooddoener die naar binnen had weten te komen. Ze waren allemaal misschien een beetje erg gespannen door wat er allemaal aan de hand was en wat er was gebeurd met hun ouders. Kyle kon ook niet eens meer normaal met Dane praten zonder dat die om zich heen keek of over zijn schouder keek om te checken of er niet iemand ineens achter een harnas vandaan sprong om vervolgens vrolijk met vloeken te gaan lopen strooien. Toen Kyle was bijgekomen zuchtte hij even "Het geeft niet, ik was er niet helemaal bij met mijn hoofd." Zei hij verontschuldigend. "Dat merkte ik. Dat heb je al een paar dagen...niet alleen jij trouwens. Je broer, zusje en nicht ook..." Selene fronste even bedachtzaam maar herstelde zich. "Wat is er aan de hand?" Kyle trok even een wenkbrauw op "Waar heb je het over?" vroeg hij ontschuldig. "Oh kom op Kyle. De hele school is in rep en roer en er gaan de gekste geruchten de ronde. De orde leden paraderen door de school alsof er elk moment een bom kan afgaan en de docenten staan op scherp. Jij en je familie is zo gespannen als wat sinds je ouders en professor Sneep terug zijn. Hou je niet van de domme." Zei ze lichtelijk geïrriteerd en Kyle kon het niet laten om te grijnzen. "Daar heb je goed opgelet." Zei hij met een besmuikte blik. Selene werd rood "Daar gaat het niet om. Wat is er aan de hand?" Kyle twijfelde of hij het haar moest vertellen. Hij wist niet of ze alles ineens door zou vertellen aan haar vriendinnen en die vriendinnen konden het weer doorvertellen aan andere en binnen 3 uur zou de hele school er vanaf weten. Selene zag zijn aarzeling "Ik zal niets doorvertellen. Als het iets ergs is blijft het tussen ons ik wil niet dat iedereen ineens in paniek raakt." Zei ze fronsend. "Best maar je mag niets doorvertellen anders is straks inderdaad de hele school in paniek en we wilde dat juist zoveel mogelijk vermijden. Het heeft geen zin om paniek te zaaien terwijl wij niet alle details weten en zelfs mijn ouders weten dat niet." Zei hij waarschuwend. Selene knikte en hield haar hand op alsof ze een belofte tegenover de gehele wikkenwegschaar aflegde. Kyle beet even op de binnenkant van zijn wang en begon toen zachtjes te vertellen wat er aan de hand was en waarom iedereen ineens zo gespannen was. Selene haar gezicht bleef nuchter en kalm en het leek er niet op dat ze in paniek was of bang. "Dus jullie weten niet wanneer het gebeurd?" vroeg ze. "Nee. Ik denk dat oom Severus en mijn moeder de eerste zullen zijn die het weten en zodra zij het weten, weten we het allemaal." Zei hij schouderophalend. "Oke. En de weerwolven komen ook?" "Volgens mijn vader wel en ze kunnen niet wachten..." Kyle keek moorddadig. Hij wilde t liefste een aantal weerwolven goed vervloeken voor wat ze zijn vader hebben aangedaan. "Oke. Dankje dat je het me heb verteld. Ik ben namelijk van plan om mee te vechten ik neem aan dat jij en je broer hetzelfde van plan zijn." Kyle knikte kort. "Mooi dan heb ik genoeg mannelijke bescherming." Zei ze grijnzend voor ze wegliep met een bedachtzame blik.

Dane wreef over de brug van zijn neus terwijl hij naar het stuk perkament voor hem keek. Hij snapte niet waarom hij nog steeds probeerde zijn huiswerk te maken terwijl hij zich toch niet kon concentreren. De bibliotheek was zo goed als verlaten op hem en een paar 5e jaars na die diep met hun neus in de boeken zaten. Dane keek even om zich heen en vervolgens weer naar het stuk perkament waar wel 2 woorden op stonden 'Dane Lupos' verder dan dat was hij ook niet gekomen en hij wist nu al dat hij ook niet verder zou komen hoe hard hij ook probeerde. Hij was gelukkig niet de enige die het niet voor elkaar kreeg zijn huiswerk te maken. Luthien zat naast hem en die had niet eens de moeite genomen haar boeken te pakken die zat met haar hoofd heel ergens anders dat was duidelijk. "Waar denk je aan?" vroeg Dane. Luthien keek hem aan "Van alles." Dane trok een droog gezicht "Ja maak dat de kat wijs." Zei hij met zijn ogen rollend en Luthien snoof "Oke ik denk aan Halloween." Dane trok zijn wenkbrauwen op "Hoe kan je aan Halloween denken als we ergere dingen aan ons hoofd hebben dan het optreden?" vroeg Dane verbijsterd. "Ik denk ook niet aan het optreden. Ik denk aan het feestmaal. Ik heb het idee dat de dooddoeners dat de perfecte gelegenheid zullen vinden om aan te vallen. Alle leerlingen en leraren bij elkaar, Perkamentus in het middelpunt, de orde leden op de gangen verspreid over de hele school. Hoe makkelijk zou het zijn voor een paar dooddoeners om langs de beveiliging te glippen en vervolgens de grote zaal in te stormen?" Daar had Dane niet echt aan gedacht maar nu hij dat wel deed leek het alsof er een baksteen door zijn maag viel. "Fijn." Gromde hij geërgerd en hij klapte zijn boek dicht. Nu zou het al helemaal niet lukken om zijn huiswerk te maken en hij verwachte niet dat Anderling daar erg begripvol over zou zijn. Als een van de weinige leraren die nog enigszins normaal les gaf, gaf ze ook het meeste huiswerk... "Zullen we iets anders gaan doen? Dit gaat toch niet werken-" Luthien werd tot stilte gemaand door madame Romella die haar vies aankeek. Luth keek echter arrogant terug alsof ze haar wilde uitdagen en Dane stond snel op "Laten we maar gaan voor jij ruzie krijgt met die ouwe feeks en we beiden niet meer welkom hier zijn." "Alsof er nog een bieb is na het gevecht wat er komt." Gromde Luthien..oh wat zou ze dat toch erg vinden. Dane grijnsde "laten we in stilte daarop hopen en nu iets anders gaan doen." Daar kon Luthien niets tegenin brengen.
Zodra ze uit de bieb waren konden ze weer hardop praten "Ik ga op zoek naar Sirius." Zei Luthien ineens "Wat? Waarom? Ik dacht dat we iets gingen doen?" "Ja ik ga iets doen en jij gaat iets anders doen heb nooit gezegd dat we samen iets gingen doen neefje." Zei Luthien met een grijns voor ze vrolijk weg liep, Dane verontwaardigd en alleen achterlatend. "Nou dit is echt top." Gromde hij uit het niets en hij werd verontwaardigd aangestaard door enkele portretten.

Luthien liep snel door naar het kantoor van Remus, ze vond het maar niets om alleen door de gangen te lopen nu ze zo stil en verlaten waren. Door die nieuwe aangescherpte regels en de Orde leden die de hele tijd heen en weer liepen, bleven de meeste leerlingen liever in hun leerlingenkamers. Luthien hoopte dat Sirius alleen was of dat Remus snel weg zou gaan als hij Luthien zag maar ze wist niet of Remus het echt toe zou laten dat ze in zijn kamer ... ja. Luthein schudde die gedachten uit haar hoofd en stopte toen ze bij het kantoor van Remus aankwam en wilde net aankloppen toen ze stemmen hoorde, niet de stem van Remus of Sirius maar die van Perkamentus. Wat deed Perkamentus in het kantoor van Remus? Als hij hen wilde spreken waarom dan niet in zijn eigen kantoor? Nu Luthien er bij nadacht, ze zag Perkamentus eigenlijk nooit door de gangen wandelen, hij was of in zijn eigen kantoor of in de grote zaal.
Ze werd uit haar gedachtengang gehaald door de manier waarop Sirius reageerde op iets wat Perkamentus had gezegd "Dit kan je niet menen Albus!" hij klonk paniekerig...Sirius en paniek? dat waren 2 woorden die je niet snel in één zin zou zetten. De stem van haar vader volgde al snel "Ik doe het niet." "Je moet Albus. Je kan je dekmantel niet nu laten vallen nu je zo diep in alles zit en Voldemort je volledig vertrouwd." Luthien spitste haar oren en ging wat dichter bij de deur leunen zodat ze het beter kon horen. "Dan zoek je maar iemand anders die voor je kan spioneren maar ik doe het niet, dan blaas ik maar mijn dekmantel op. Melian is sowieso na de aanval niet meer welkom of ze word ter plekke vermoord. Waarom zou ik dan wel toegelaten worden zelfs als ik het doe?" de schampere stem van haar vader bezorgde haar rillingen, hij was boos en goed boos ook. "Albus, dit is zinloos. Ook al zou Severus het doen dan nog kunnen we geen van beiden terug naar hem. Ik ga niet meevechten met de dooddoeners en het leven van mijn kinderen op het spel zetten en Remus gaat niet terug naar de wolven. Hij is nog steeds gewond en de wonden helen een stuk langzamer. Madame Plijster weet niet wat ze ervan moet maken en ik eigenlijk ook niet." Melian's stem klonk juist vermoeid in tegenstelling tot die van Severus en Sirius die beiden klonken alsof ze elk moment een moord wilde gaan plegen. "Mel, het gaat prima met me." oh Remus klonk ook alsof hij elk moment iemand grondig wilde vervloeken. Luthien drukte nu haar oor tegen de deur aan zodat ze niets zou missen. "Als jij het niet doet Severus laat ik Bellatrix het doen. Ik wil haar echter liever niet het genoegen gunnen." oh hemel..het ging over de aanslag op Perkamentus zijn leven, de opdracht die haar vader en Bellatrix hadden gekregen van Voldemort. Luthien voelde haar maag samentrekken en haar hart ging als een gek tekeer. "Dan zorg ik er persoonlijk voor dat Bellatrix de kans niet krijgt." gromde Sirius nijdig. Luth wist dat Sirius met alle liefde van de wereld zijn nicht naar de generzijde wilde vervloeken en eigenlijk had Luthien daar weinig tot geen problemen mee maar Perkamentus had schijnbaar andere ideeën. "Sirius jij bent nodig om de studenten te beschermen en de andere orde leden te helpen. We hadden al afgesproken dat jij zou zorgen dat zo min mogelijk dooddoeners de school in zouden komen." Luthien's ogen werden groot. Hij wilde Sirius serieus het gevecht in gooien zonder back up? "Dat kunnen Romeo, Andromeda, Tops en Dedalus makkelijk zonder mij -" "Ik geloof dat we bezoek hebben Albus." Luthien schoot ineens van de deur weg die net op dat moment werd open gerukt en Dwaaloog Dolleman stond voor haar neus haar aan te kijken met een bestraffende blik. "Afluisteren is niet netjes." Luthien keek Dwaaloog een beetje nijdig aan "Door voorwerpen heen kijken is ook niet bepaald netjes weetje." zei ze en ze sloeg haar armen over elkaar heen. "Luthien wat doe je hier?" vroeg Christina die de hele tijd voor zover Luthien wist, nog niets had gezegd. "Ik was op zoek naar jou en pap. Gezien jullie niet in jullie kamers waren dacht ik misschien zijn jullie bij Sirius en Remus." Loog ze zonder problemen. Het was niet dat ze het leuk vond om te liegen tegen haar ouders...en Perkamentus, maar op Remus na wist niemand het nog van haar en Sirius "waar had je ons voor nodig?" "Niets laat maar het is niet meer belangrijk, jullie hebben duidelijk belangrijkere dingen te bespreken." zei ze en nog voor ze zich omdraaide en weg liep zag ze dat Remus, Sirius een bestraffende blik toewierp en Sirius die zijn schouders ophaalde ten teken van dat hij er niets aan kon doen dat zij ineens langs kwam waaien. Zodra de deur achter haar was dichtgevallen zette ze het op een lopen. Dit moest de rest weten en snel ook want het kon elk moment gebeuren dat ze ongewenst bezoek zouden krijgen van een aantal zeer vriendelijke dooddoeners die hen allemaal om wilde leggen.