Bleed Forever

Chapter 36

Anna staarde voor zich uit naar de muur tegenover haar. Sinds ze bij haar vader langs was geweest had ze meerdere keren terug willen gaan maar de orde liet dat niet toe. Ze begrepen dat ze haar vader wilde zien maar ze konden niet met zekerheid zeggen wat Amycus zou proberen te doen met haar. Hij mocht dan wel geen toverstok meer hebben, dat betekende niet dat hij niet meer kon toveren natuurlijk. Anna wist dat haar vader haar niets aan zou doen maar ze begreep het standpunt van de Orde ook wel. Ze dacht terug aan toen ze met Professor Sneep bij haar vader op bezoek was geweest. Het was vreemd en zenuwslopend geweest. Er waren goddank geen dementors te bekennen gezien die allemaal de kant van Voldemort hadden gekozen en dat was een plus punt maar waar hij zat werd wel extreem goed beveiligd met oud schouwers die de aanval hadden overleefd of niet eens hadden meegekregen. Er was gewaarschuwd dat de dooddoeners zouden kunnen proberen Amycus te bevrijden ...als ze er al achter kwamen waar hij zat. Niemand wist het behalve de schouwers die de wacht hielden en een paar leden van de Orde. Nu ook Anna. Ze had Amycus lang en zwijgend aan zitten staren terwijl hij duizenden excuses maakte voor wat hij had gedaan en dat het nooit zijn bedoeling was geweest het zo ver te laten komen maar Anna had al die smoesjes al eens eerder gehoord. Meedere malen zelfs en ze was niet meer zeker of hij nou echt niet meer terug kon als dooddoener en het deed omdat het anders zijn dood zou worden, of omdat hij er toch stiekem van genoot weerloze dreuzels te vermoorden en te vechten met orde leden om zo de wereld over te nemen. Anna wist donders goed dat haar vader er geen nacht wakker van zou liggen als hij erin was geslaagd Remus te vermoorden die avond tijdens het gevecht om Zweinsveld. “Anna, je moet me geloven-” Anna hield haar hand op. In de hoek van de ruimte stond Severus zwijgend toezicht te houden. Hij vertrok geen spier maar had wel zijn hand in zijn zak waarschijnlijk om zijn toverstok heen geklemd mocht er iets gebeuren. Anna wierp even een blik op haar afdelingshoofd die kort knikte en ze richtte zich weer tot Amycus “Hoe kan ik je nog geloven pa? Je probeerde Remus te vermoorden en ik weet dat je er geen traan om zou hebben gelaten als Kyle niet sneller was geweest.” er flitste iets van woede door Amycus zijn gezicht die hij snel wist te verbergen “Ik snap nog steeds niet waarom eigenlijk. Als je van Melian houd waarom zou je haar dan zoveel pijn willen doen om haar man te vermoorden. En het is geen geheim dat je ook heb geprobeerd Kyle, Dane en Amber om te leggen.” “Wat maakt jou het uit? Je bent een Zwadderaar. Je bent mijn dochter.” Anna trok wit weg en Severus bewoog in de hoek een beetje ongemakkelijk. “En wat als je dochter een relatie heeft met de jongen die jij probeerde te vermoorden? Ik heb wat met Dane Lupos pap.” Amycus was dit keer degene die wit wegtrok zo snel overeind kwam dat zijn stoel naar achter viel maar nog voor hij iets kon uithalen zat hij alweer op de stoel en dit keer vastgebonden. Anna keek naar Severus die droogjes zijn toverstok weer in zijn zak deed en weer voor zich uit begon te staren alsof er niets was gebeurd. “Je hebt wat?” Amycus zijn eerst knappe gezicht, voor Kyle er wat aan veranderde, was vertrokken in woede. Anna rechtte haar rug en keek haar vader koeltjes aan “Ik heb een relatie met Dane en er is niets wat je eraan kan doen. Niet alleen omdat je hier zit maar ook omdat ik het niet toesta dat je Dane iets aandoet of mij van gedachten kan laten veranderen. Buiten dat kan je niet eens boos zijn eigenlijk. Jij bent smoor verliefd op Melian.” Amycus zijn uitdrukking veranderde zo snel dat Anna er bijna een whiplash van kreeg. De naam Melian had blijkbaar iets losgemaakt uit Amycus “Hoe gaat het met Mel?” vroeg hij schijnbaar totaal vergeten dat Anna zojuist had mede gedeeld dat ze een relatie had met Mel haar oudste zoon. Anna snoof en kneep haar ogen samen tot spleetjes “Dat gaat je weinig aan pap.” “Anna alsjeblieft. Lupos heeft haar niets aangedaan toch?” dit keer was het Severus die zijn mond open deed “Was dat niet de hele reden dat je het heb gedaan? Melian met jou meekrijgen zodat Remus misschien zo boos zou worden dat hij haar iets aan zou doen?” begon hij zacht sneerend. Amycus probeerde zich om te draaien in zijn stoel om Severus aan te kijken maar gezien hij nog steeds vastgebonden zat kon hij weinig doen. “Het was de bedoeling dat Melian zou inzien dat Lupos niet goed genoeg is voor haar.” gromde hij boos. Anna keek naar haar afdelingshoofd die droogjes een wenkbrauw had opgetrokken “Integendeel eigenlijk. Melian en Remus zijn nog steeds samen en er is niets aan de hand.” nou oke dat was gelogen maar Anna zweeg. Amycus hoefde niet te weten hoe het precies zat. Hij hoefde niet te weten dat hij bijna een zoon had gehad en zij een halfbroertje. Dat was allemaal niet echt van belang gezien haar halfbroertje het niet had overleefd. Amycus leek zo mogelijk nog minder vrolijk dan hij al was en hij richtte zich weer tot Anna “Ik neem aan dat je hier niet kwam voor een persoonlijk bezoekje om mij te vertellen dat je een relatie met een Lupos heb.” ah ze kwamen ter zake. Mooi. Anna keek Severus weer aan die wederom kort knikte. “Het Schouwershoofdkwartier is aangevallen door je vriendjes en Bellatrix. Ik wil weten wat ze nu van plan zijn.” Amycus trok een wenkbrauw op “Hoor je nu ineens bij de Orde Anna?” “Wat? Dacht je dat ik voor jou vriendenclubje zou kiezen? Omdat je mijn vader bent misschien? Alsjeblieft Pa. Voor iemand die zo intelligent is kan je behoorlijk dom zijn. Je weet best dat ik nooit ook maar enige neiging heb gehad naar die kant over te lopen en ik heb me altijd zover mogelijk bij je vrienden vandaan weten te houden. Zelfs Alecto is geen familie meer van me. Nee!” Amycus had zijn mond open gedaan om haar van repliek te dienen maar Anna gaf hem niet de kans om iets te zeggen “Ik wil niets met haar of iemand van de dooddoeners te maken hebben. Ik vecht voor wat ik wil en wat ik denk dat juist is. Jij en je vriendjes hebben mijn vrienden meer dan genoeg pijn en leed bezorgd dat moet afgelopen zijn. Wat zijn ze van plan pap!” Amycus was een lange tijd stil en bekeek Anna met een bedachtzame blik op zijn hoofd “Hou je van de jongen?” Anna zuchtte geïrriteerd “Wat heeft dat ermee te maken?” gromde ze “Alles.” “Ja. Ik hou van Dane.” antwoordde ze zonder enige twijfeling in haar stem of houding en Amycus knikte. “Ze willen de school aanvallen. Ik weet niet precies wanneer. Ik weet alleen dat het in de week na de laatste Zwerkbalwedstrijd gebeurd.” dat gaf hen dus nog hooguit 2 maanden. Zou dat genoeg tijd zijn om voorbereidingen te treffen? “Hoeveel?” Amycus grijnsde ineens “Iedereen.” Severus ademde even scherp in en vloekte zacht. Dat was geen goed teken. Perfect. Anna stond op “Je begrijpt dat ik dan ook meevecht? Met de Orde natuurlijk.” “Belachelijk Anna. Je kan jezelf beter in veiligheid brengen en jezelf er helemaal buiten houden.” “Terwijl mijn vrienden vechten voor hun levens en de school in puin word geblazen nee dankje. Ik ben geen laffaard zoals jij.” “Die familie zal je kapot maken Ann” riep Amycus nog en Anna verstijfde. “En waarom dan wel?” vroeg ze “Het zijn verkeerde mensen Anna. De jongen zal je hart breken.” “Zoals Melian dat met jou heeft gedaan? Omdat ze meer van Remus hield dan van jou? Dane is net zijn ouders dus ik maak me geen zorgen. Maar jij, jij maakt me wel kapot pap. Een vader hoort onvoorwaardelijk van zijn dochter te houden, het maakt niet uit wat voor keuzes ze maakt of met wie ze haar leven wilt delen of aan welke kant ze vecht. Het hoort niet uit te maken maar ik kan aan je gezicht zien dat je van het idee walgt dat ik met Dane bent en me inlaat met de Orde en zijn familie. Dat is wat me kapot maakt Pap. Je wilt niet wat het beste is voor mij. Je wilt wat het beste is voor jou.” en na dat gezegd te hebben liep Anna naar Severus die de deur open deed en achter haar aanging naar buiten. ”Aarde aan Anna.” iemand wuifde met zijn hand voor haar gezicht en ze schrok op uit haar flashback. Ze keek recht in het gezicht van Revius die haar fronsend aankeek “Gaat het wel goed met je?” vroeg hij toen hij doorhad dat ze weer terug was. “Prima.” mompelde ze en ze kwam overeind “Ann?” “Ik ga op zoek naar Dane.” en weg was ze. Revius verbijsterd achterlatend. Hij keek haar nog even na en besloot toen maar Chanelle op te gaan zoeken gezien zij waarschijnlijk beter gezelschap zou zijn dan Anna op het moment.