Kendini evlatları için umarsızca feda eden bir anne gibi,
Feda ettim senin uğruna kendimi, hislerimi, kalbimi.
Bir dokun istedim, açtığın yaralara bir dokun.
Bir tek sen ol istedim, ama herkes oldu bir sen yoktun.
Etrafımı saran kalabalığa boş gözlerle bakarken bir çift göze takıldı buğulu gözlerim,
Sen gibi bakıyordu ve öylesine sen gibi gülüyordu ki, gülüşünden öpmek istedim.
Sonra dur dedim kendime, sımsıkı tuttum kalbimi,
Hayır dedim, dayan...Diren yara kumbaram, tuttum seni
Hissizliğin soğuk elleri okşadı dağınık, biçare saçlarımı,
İrkildim ve yere deviriverdim buğulu bakışlarımı.
Birkaç damla yaş süzüldü yanaklarımdan, onları kucaklamaya çalışan kirpiklerime aldırmadan,
Kirpiklerim parmaklıktı gözyaşlarıma engel olmaya çalışan,
Gözpınarlarım yorgun birer gardiyan, firar eden gözyaşlarımı tutmaya mecali olmayan...
Sen de tutmadın ya bugün ellerimi, aşk olsun.
Bari son nefesimi verirken ellerin saçlarımda olsun.
Söz, söz... Başka istemem, bu ilk ve son olsun,
Mahkûmun celladından son isteği de bu olsun.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şiirsel Damlalar
PoetryŞiir yazmak âşık olmakla eş değerdir. Herkes sever ama âşık olamaz aslında birçoğu... Âşık olduğunu sanar ama sadece sevmiştir. Sevgi sıcak bir közken; Aşk yüreğe düşen cemredir. Dedim ya, herkes sever ama herkes âşık olamaz. Herkes yazabilir, Ama...
