Yağmur sonrası toprak kokusu gelir burnuma, sen her geçtiğinde yanımdan. Sert yüzünde nadiren beliren tebessümler, tohumudur yüreğimdeki çiçek bahçelerinin.
Ellerin bir kelepçe sanki.
Tutmayı hayâl etsem ellerim ayaklarım dolaşır birbirine.
Ben seni nasıl anlatayım, söylesene?
Ben seni kimlere anlatayım, kimlere?
Kaçmaya çalıştıkça çeken bir mıknatıs gibi
Çırpındıkça boğulduğum dalgasın sanki
Başımı çevirdikçe sen çıkıyorsun karşıma
Yolumu değiştirdikçe sokaklar yine sana çıkıyor âdeta.
Parmak uçlarıma kadar sen olmuşum ben,
Saç diplerime kadar senden ibaret
Senden ibaret
Kokum...
Dokum...
Tenim, gözlerim senden ibaret.
Gözlerime bakan seni görüyor
Dilim yalnızca seni söylüyor
Ellerim ellerine göre tasarlanmış gibi
Ve dilimden dökülenler senin sözlerin sanki
Ben farkında olmadan ben olmaktan çıkmışım
Ben aslında bilmeden sana karışmışım.
Ben bende değilmişim aslında ben ruhumu çoktan ruhuna taşımışım...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şiirsel Damlalar
PoetryŞiir yazmak âşık olmakla eş değerdir. Herkes sever ama âşık olamaz aslında birçoğu... Âşık olduğunu sanar ama sadece sevmiştir. Sevgi sıcak bir közken; Aşk yüreğe düşen cemredir. Dedim ya, herkes sever ama herkes âşık olamaz. Herkes yazabilir, Ama...
