Mürekkebim tükenmiş, can çekişir kalemim
Düşlerimle savrulur, yıkılmış hayallerim
Bir intihar eylemi planlamakta ruhum
Gün geçtikçe tükendi, kalmadı iç huzurum
Konuşmak istedikçe susuyor kelimeler
Derdimi anlatmaya yetmiyor ki cümleler
Düşlerinde kaybolmaktan korkmadım hiçbir zaman
Bil ki benim tek korkum: ruhumdan uzaklaşman
Gözlerine bakamam, ürkek bir ceylan kalbim
Ellerini tutamam, yetişmiyor ellerim
Ben bıraktım kendimi, kapıldım rüzgârına
İçimdeki korkuyu bıraktım dalgalara
Bakışların değince can çekişir yüreğim
Sesini duyduğumda kesilir şu nefesim
Rıhtımları terk ettim soğudum gemilerden
Ne değiştirdi bilmem ne umdum sensizlikten
Her güneş doğduğunda umut doğsa kalbime
Bir kargaşa bir girdap bilmem ne var içimde
Diri diri gömdüler düşlerimi mezara
Varlığımı çaldılar, hapsoldum yalnızlığa
Ansızın çıka geldi yine zaman hırsızı
Hep mi bana denk gelir insanın en arsızı
Elimde hiçbir şey yok ne bir düş ne gelecek
Hayat ne sahte çıktı, dost da yok güvenecek
Gecemi aydınlatan mumlar eridi artık
Geçmişime kıyasla ruhum daha karanlık
Kirpiklerimde donmuş akmıyor gözyaşlarım
Dörtlüklerimden düşüp kırıldı mısralarım
Sessizliğe gömülüyor çığlıklarım yavaşça
Karanlık mahzenlerde savaştım korkularla
Yorgun olan ruhumdur, sapasağlam bedenim
İlk onyedi adımda harap olmuş bu kalbim...
NOT:
17 yaşındayken yazdığım bir şiiri buldum. 6 sene geçmiş üzerinden... Yıllar sonra okuyunca bana ait değilmiş gibi, tuhaf geliyor. Hangi duygular içinde yazdım, ne yaşadım bilmiyorum. Ama derin duygular içinde olduğum kesin... :)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şiirsel Damlalar
PoetryŞiir yazmak âşık olmakla eş değerdir. Herkes sever ama âşık olamaz aslında birçoğu... Âşık olduğunu sanar ama sadece sevmiştir. Sevgi sıcak bir közken; Aşk yüreğe düşen cemredir. Dedim ya, herkes sever ama herkes âşık olamaz. Herkes yazabilir, Ama...
