Mavisi Eksik Ruh

KIRGIN BİR KALP

Neden herkes gider ki?Hen de hayatimızın odak noktası olduktan sonra,bağrımıza basıp "seni seviyorum" dediklerimiz hep mi gider?Şimdi farkında değilsiniz belki.Yalnız olduğunu bir insan sadece üzüldüğünde anlar.Mutluyken asla!

Aslında herkes yalnızdır.
Sadece geçici mutluluklarından dolayı bunu fark edemezler.Fark ettiklerinde ise kocaman bir boşluğa düşerler.

Ve malesef ki o sonsuz boşluk geçici şekillerde kapanabilir.Kalıcı bir çözümü yoktur.Çünkü acı gerçek,insanlar bir süre sonra sizden bıkarlar.

Asla bağlanmayın.Sol yanınız acır.

23 Ekim
Mavi kalbimle en son iki gün önce konuştuk.O gün bugündür telefonlarımı açmıyor.En son konuştuğumuzda da zorla konuşuyormuş gibiydi.Her hafta sonu olduğu gibi buluşalım diyecektim.Ama okul kursunda olduğunu söyledi.On saat ders varmış.Bana yalan söylediğini düşünmeye başladim bu sefer.Çünkü on saat kurs mu olur!?Hafta içinde bile sekiz ders görüyoruz.Yani ona karşı güvensizliğim olsun istemem ama on saat ders olduguna şüphe ettim.Bana yalan söylüyorsa da buluşmamak için olduğunu düşündüm.Ve buradan da artık benden sıkıldığı kanısına vardım.O yüzden iki gündür moralim bozuk.Diyelim ki bana yalan söylememiş olsun.Belki gerçekten öyle.Ama bugün aradım onu.Açmadı.Bu safer de müsait değildir falan diye düşünüyordum Whatsapp'da çevrimiçi oldu.Bana da yazmadı üstelik.Çok kırıldım.

Hem de 26 Ekim bu kadar yaklaşmışken!26 Ekim ne mi?Bizim çıkma tarihimiz.Unutmuş olmasın?..Bence bu çok özel bir gün ve bir araya gelip bunu şey etmemiz gerekirdi.Zaten bu sebeple aramıştım.O gün beraber sinemaya gidelim mi diye soracaktım.Ama..

Doğum günüm de 30 Ekim.O da yaklaştı.Ama çıt yok ya.Gerçekten kırıldım..

23 Ekim
6. sınıfta bir çocuktan hoşlanmıştım.Sonra yavaş yavaş sevdim baya.En yakın iki arkadaşımla paylaştım bunu.Sherlock ve 9 Yılım diyorum onlara.Biri Sherlock gibi her olayı çözüyor.Diğeriyle 9 yıldır beraberdik,ta ki liseye kadar.Şimdi yalnızım.. Neyse işte bana bu çocuğun başkasından hoşlandığını söylemişlerdi.Bunu tahmin ediyordum ama  başkasindan duymak çok acı geldi.Bütün hafta ruh gibi dolandim.Öyle kıskanıyordum ki onu,anlatamam.Hatta bir keresinde Ingilizce yazılısı olmustuk.Benim Ingilizce'm berbattır.Notumu görür görmez ağlayarak sınıfa kadar kosmuştum.Sırama kafamı dayayıp ağlamak istiyordum.Sınıfa girdiğimde ikisi beraber benim siramda oturmuş sohbet ediyorlardı.Bu duyguyu nasıl anlatabilirim ki!?
Elinden cektim hoşlandığım çocuğun,sırama oturdum.Kız ne olduğunu anlamasa da beni sakinleştirmeye çalışmıştı.O kızı şuan seviyorum.O zamanlar da seviyordum,yakındık.Ama fena hâlde kıskanıyordum.Hatta bunu ona geçen yılki doğum gününde itiraf etmiştim.

Okul dönemi bittiğinde ben yaz boyunca çocuğu düşündüm.Acaba napıyor?Değişmiş midir?Öyle seviyordum ki.Zaten ne demişler birine açılma süresi ne kadar sürerse,o süre kadar katlanarak sevgin artar.Ben 2 yıl onu uzaktan sevdim.
7.sınıfta da böyle devam etti.

7.sınıfta herkes bir araya gelmiş hararetli hararetli bir şeyler tartışırken o orda oturmuş bir şeylerle uğraşıyordu.Sonra bana seslendi.Bana seslendiginden emin olmak için etrafima bakındım.Gerçekten beni çağırıyordu.Gittim yanına bana kagıttan gemiler yaptı küçük küçük.Bir tanesinin içinde bana bir not olduğunu söyledi.Heyecanla gemiyi açmaya çalıştım.Beceremedim.Neredeyse gemiyi yırtacaktım.Öyle hırslıydım.Sonunda beceremeyeceğimi fark eden çocuk,benim için gemiyi açtı.İçinde "çılgııın Befo" yazıyordu.Tabi bu da bir şeydi.Hayal kırıklığına uğramıştım ama çok takılmadım.Gemileri saklıyorum hâlâ.
8. sınıfta o çocukla kanka olduk.O kadar yan yanaydık ki sevgiliymiş gibi bakıyordu okuldakiler.Aslında yanılmamışlardı.Bir süre sonra çıkmaya başladık.İşte o çocuk Mavi Kalp'ti...