YETİMHANE GÜLÜ VE PİS SERSERİ

~25~

Keyifli okumalar;

Anne!

"İyi ki doğdun güzelim."

"Anne, beni de al yanına.

Anne gitme!"

Hıçkırıklarımın arasında dizlerimin üzerine çöktüm.

"Bırakma beni burada.

Anneee! "

Bebek sesi yankılandı boş hastanede. Annem uzaklaştıkça bebek sesleri de artıyordu. Kulaklarımı tıkadım.

"Kes sesini!"

Derin derin nefesler alıp vermeye başladım. Bebeğin sesi o kadar şiddetli ki hastanede deprem etkisi yaratıyordu. Onun sesine bir de benim haykırışlarım eşlik etti.

Ellerimi kulaklarımdan çekip, görüş alanımı kapatan göz yaşlarımı sildim. Anneme baktım. Sağ taraftaki kapıyı açıp içeri girdi.

Hemen ayağı kalkıp, yalpalayarak o kapının yanına gittim. Titrek ellerimi kapının kulpuna götürdüm. Yavaşça yana doğru kaydırdım.

İçeri adımımı attığım gibi kapı kendiliğinden kapandı.

"Anne!"

Biraz ilerleyince görüş alanıma başında bone, ellerinde eldiven ve üzerinde yeşil önlük olan üç bayan girdi.

Birden bebek sesi kesildi.

Bu defa bir kadının çığlıkları doldurdu kulağımı.

"Hadi canım az kaldı. Tüm gücünle ıkın!"

Biraz daha yaklaştım onlara.

Doğum yapan bir kadın vardı.

Fakat...

Yüzü buğulu. Anlaşılmıyor. Kadının hemen baş ucunda annemi gördüm. Onunda yüzü buğulu. Kahretsinki bir türlü yüzünü göremiyorum.

Onlara doğru koşmaya başladım. Ben koştukça onlar uzaklaşıyordu.

Sanki koşu bandında koşuyormuşum gibi. Koşuyorum, koşuyorum fakat sonuç aynı. Onlara bir cm bile yaklaşamıyorum.

"Anne, gelemiyorum yanına."

Yüzümü ıslatan yaşları kolumla silip, burnumu çektim.

"İkisinide kaybediyoruz." Dedi biri telaşla.

"Yalvarırım sana biraz daha dayan." Dedi ebe olduğunu düşündüğüm kadın.

Hamile kadın bütün gücüyle ıkındı. Ve sonunda çığlıkları durdu. Ebe bebeği kucağına alıp bacaklarından tuttu. Poposuna bir-iki şaplak attı.

Ağlamadı...

Tekrar vurdu.

Hiç bir tepki vermedi.

Odadakiler  bebeğin çevresini sardı.

"İkisinide kaybettik" dedi içlerinden biri.