Harry Potter One-Shots & Imagines

01) Sirius Black ~ Eindelijk samen

Sirius Black ~ Eindelijk samen

Remus en ik zaten aan de keukentafel. Het was de zomer voordat Remus les mocht geven op Hogwarts. Hij was zo blij dat hij eindelijk aangenomen werd, omdat hij door zijn 'ziekte' nergens een baan kon vinden. We aten in stilte ons ontbijt op. In de verte hoorde ik een gedempt gekras. Remus en ik wisselden een blik uit en ik besloot te gaan kijken. Mijn uil, Athene, kraste met haar pootje tegen het gesloten raam. Ik opende de sloten en trok het raam open. Athene vloog naar binnen en gooide 'the Daily Prophet' op mijn bed.

'Dank je wel, Athene' zei ik terwijl ik de krant oppakte. Ze volgde me naar de keuken en ik gaf haar een stuk van mijn brood. Ze gaf me een kopje en vloog naar haar openstaande kooi op het aanrecht. Ik trok het touwtje rondom de krant kapot en rolde het uit. Bij het aanzien van de voorpagina sloeg mijn hart een keer over. Mijn adem stokte in mijn keel en ik kon alleen maar met grote ogen naar de pagina kijken. Remus keek op van zijn bakje muesli en zag mijn verbaasde gezichtsuitdrukking.

'Emma? Wat is er?' vroeg hij verbaasd.

'I-Ik...H-hij' stotterde ik terwijl ik met mijn vinger naar de krant wees. Remus draaide de krant naar zich toe en zijn ogen werden groot.

'Ontsnapping uit Azkaban... De beruchte moordenaar Sirius Black is gisterenavond ontsnapt uit het streng beveiligde Azkaban...' las hij hardop voor. Ik keek naar de pagina waar de man, van wie ik stiekem nog steeds zoveel hield, schreeuwde naar de camera. Sirius en ik waren twee jaar samen voordat hij opgepakt werd voor de moord op James en Lily. Na de moord had Remus gevraagd of ik bij hem kwam wonen, zodat hij op me kon letten. Remus heeft me altijd verteld dat Sirius een verrader was, maar ik wilde het niet geloven. Ik kende Sirius beter dan wie dan ook, misschien niet zo goed als James, maar ik kwam er zeker bij in de buurt. Ik hield van hem. Beter gezegd, ik hou van hem.

Remus scheurde de krant doormidden en de foto stopte met bewegen. Hij gooide de krant op de grond en liet zijn hoofd in zijn handen zakken.

'Denk je dat hij hierheen komt?' vroeg ik zacht. Remus keek me aan en schudde zijn hoofd.

'Ze denken dat hij terug gekomen is om Harry te vermoorden'. Treurig keek ik naar de grond.

'Arme jongen' zuchtte ik. Remus stond abrupt op van zijn stoel. Hij liep naar de woonkamer waar hij een kleine koffer tevoorschijn haalde.

'Gelukkig zal ik er zijn dit jaar. Er overkomt hem niets'. Remus trok zijn jas aan en ik volgde hem naar buiten. Ik gaf hem nog een laatste knuffel en zag hoe hij in het niets verdween. Het zou lastig worden dit jaar. Ik was voor het eerst helemaal alleen. Ik besloot om zelf ook op pad te gaan om wat oude vrienden op te zoeken.

~*~*~

Het was laat in de avond en het werd langzaam donker. Ik kwam net terug van een gezellig middag bij Molly Weasley. Haar kinderen waren nu het huis uit, of naar Hogwarts, en Arthur moest lange dagen draaien bij het ministerie. We hadden afgesproken om vaker bij elkaar op bezoek te gaan.

Ik verschijnselde naar het huis van Remus en liep naar de voordeur. Ik haalde de sleutel uit mijn jaszak en wilde hem in het slot steken, maar tot mijn verbazing was de deur al open. Vreemd. Had ik hem niet op slot gedaan? Plots hoorde ik een harde klap en het breken van glas. Angstig trok ik mijn toverstaf tevoorschijn en langzaam liep ik het huis binnen. Het geluid van vallende objecten kwam uit de keuken. Ik keek voorzichtig door de deuropening en zag een gestalte mijn koelkast leeg plunderen. Zijn halflang donker haar zat in de war en zijn kleding was versleten. Ik keek hoe het figuur een melkpak opentrok en aan zijn mond zette. Het silhouet kwam me te bekend voor.

Het was Sirius. De Sirius die ik zag op de voorpagina van de Daily Prophet. Gekleed in zijn gevangeniskleding. Ik zette een stapje verder en trok zijn aandacht. Geschokt draaide hij zich om en zocht iets om zich mee te beschermen. Zijn blik verzachte toen hij mij zag.

'Emma' fluisterde hij. Ik hield mijn toverstaf op hem gericht en hij deed langzaam zijn handen omhoog.

'Emma, love? Wat doe je?' vroeg hij. Hij had duidelijk niet verwacht dat ik me tegen hem zou keren.

'Z-Zelfbescherming' stotterde ik. Het liefste zou ik naar hem toe rennen en hem in mijn armen nemen, maar ik dacht aan de dingen die Remus had gezegd. Ik twijfelde enorm.

'Je gelooft ze toch niet?' vroeg hij vol ongeloof. 'Je denkt toch niet dat ik... James... heb...'. Zijn gezicht stond vol pijn en ik liet mijn staf zakken. Ik schudde mijn hoofd.

'Ik denk inderdaad niet dat je het gedaan hebt, maar je weet het nooit'. Sirius liet zijn handen zakken en kwam een paar passen dichterbij.

'Je bent nog mooier dan dat ik me kon herinneren' zei hij zacht met zijn onmiskenbare grijns op zijn gezicht. Mijn wangen werden rood en ik beet op mijn lip.

'Dat lieg je' zei ik nerveus terwijl ik met mijn handen speelde. Hij kwam weer wat dichterbij.

'Ik heb voortdurend aan je gedacht, weet je' zei hij. Het licht scheen op hem en ik zag alle kenmerken waar ik vroeger voor gevallen was. Zijn weelderige haar, zijn perfecte kaaklijn en zijn prachtige grijze ogen.

'Echt?' vroeg ik zacht. Hij knikte en nam mijn hand vast.

'Jij hielp me er doorheen. Elke keer wanneer er iets slechts gebeurde, dacht ik aan jou en dan voelde ik me meteen beter. Ik dacht aan je prachtige blauwe ogen en je stralende glimlach. Ik dacht aan je knuffels en hoe jij me altijd beter liet voelen'.

'Ik heb je gemist' fluisterde ik. Ik sloeg mijn armen om hem heen en hij knuffelde meteen terug.

'Ik heb je meer gemist' fluisterde hij in mijn haar. De tranen sprongen in mijn ogen en zacht snikte ik tegen zijn borst. Zijn hand ging door mijn haar en hij fluisterde kalmerende woordjes in mijn oor.

'Ik hou van je Emma' zei hij zacht. 'Mag ik je alsjeblieft zoenen? Ik heb er dertien jaar op gewacht'. Meer hoefde hij niet te zeggen. Ik legde mijn hand op zijn wang en drukte mijn zachte lippen tegen de zijne. Onze lippen bewogen perfect tegen elkaar aan en er vlogen duizenden vlinders door mijn buik. De zoen was perfect en passievol. Langzaam kwam er een eind aan en ik keek in zijn ogen. Zijn liefdevolle blik deed me smelten van binnen.

'Ik laat je nooit meer gaan' zei hij. 'Ik ga mijn naam zuiveren en dan zijn we voor altijd samen. We zijn nog niet te oud voor kinderen, weet je' lachte hij. Ik lachte en sloeg hem tegen zijn borst.

'Je weet niet hoe lang ik op dit moment gewacht heb, Emma. Ik hou zoveel van je. We zijn eindelijk samen'.