Achterom

23

Hoofdstuk 23:

Er lagen foto's voor hem. Foto's van mensen die hij maar al te goed herkende, omdat hij ze al meerdere keren had gezien of Tessa er over had horen spreken.

'Ken jij deze mensen?'

De rechercheur die voor hem zat was weer helemaal in zijn element. Een strak gezicht. Geen glimp van medeleven te zien. Geconcentreerd op hun prooi, of in dit geval hun verdachte. Het waren net leeuwen. Die waren immers net zou fel.

'Viktor!,' schreeuwde de rechercheur terwijl hij met zijn hand op de tafel sloeg.

Viktor was verdwaald geraakt in zijn gedachten, wat er voor zorgde dat hij niet meer nadacht over de vraag die aan hem werd gesteld. Stom natuurlijk, maar hij was er naar alle voorvallen niet meer helemaal bij.

'Sorry, wat vroeg je?,' zei Viktor verontschuldigend. Misschien had hij beter gewoon kunnen lachen. Dit kon de rechercheur sowieso niet waarderen.

Tijd is geld en geld is tijd, was de uitspraak die Viktor al meerdere keren had gehoord in de tijd die hij nu in de gevangenis had doorgebracht.

'Of jij deze mensen kent!?,' was zijn verontwaardigde antwoord. De woede was in de ondertoon van stem te horen, zo meende Viktor.

Hij huiverde. Een rilling trok over zijn rug.

'Ja, ik ken deze mensen,' was zijn strakke antwoord. Ergens diep in hem zei hij dit op een toon om de rechercheur na te doen. Dat moest hij dan wel absoluut niet doen, maar het kon niet anders.

'Oh, leuk. Waarvan ken je ze dan?,' vroeg de rechercheur kinderachtig op de actie van Viktor. Hij pikte dit absoluut niet.

'Tessa,' zei hij terwijl hij geamuseerd naar de rechercheur keek.

'Goh, je meent het! Waarvoor zou jij hier anders zitten?,' vroeg hij terwijl hij naar achteren ging zitten.

'Omdat ik onterecht word beschuldigd,' zei Viktor boos.

'Daar zijn wij nog niet zo zeker van,' zei hij geërgerd.

'Wat wil je weten?,' ging Viktor maar weer verder. Hij had geen zin in deze discussie, dus besloot hij maar verder te praten.

'Wie is dit?,' zei de rechercheur wijzend naar de foto.

'Noëlla,' zei hij ongeïnteresseerd.

Uit het mapje dat naast de rechercheur op de tafel lag pakte hij een aantal papieren. Een tekening legde hij naast de foto van Noëlla neer.

'Vindt u niet dat ze verdacht veel op elkaar lijken?,' vroeg de rechercheur op zoek naar nieuwe informatie.

Viktor bestudeerde de tekening goed en keek ondertussen nog een aantal keer naar de foto die er naast lag. 'Ja.'

'Dan heb ik nog iets. Wie is dit?,' vroeg de rechercheur wijzend naar een andere foto.

'Maikel,' was Viktor zijn droge antwoord op de vraag. Waarschijnlijk wist de rechercheur het zelf net zo goed, maar wou het als verduidelijking nog een keer horen.

Weer legde de rechercheur er een tekening naast. 'En bij deze?'

'Net zo goed als die ander,' zei Viktor verbaasd. 'Waarom laat u mij dit zien?'

'Ik had nieuws uit Curaçao. Een serveerster daar heeft voor nieuwe informatie gezorgd. Ze had twee verdachte mensen gezien in het restaurant. We hebben haar compositietekeningen laten maken en dit kwam eruit.'

'Gaan jullie hun nou oppakken?'

'Ja.'

'Kom ik weer vrij?'

'Nee, voor nu niet. Maar als blijkt dat zij het hebben gedaan gaat u op vrije voeten,' zei de rechercheur. 'Ik breng je nu eerst naar je cel. Je hoort snel meer.'

Viktor stond op en liep achter de agent mee naar zijn cel. De deur achter hem ging al snel dicht, waardoor Viktor zich op zijn bed kon laten vallen.

Zonder de deken over hem heen te trekken sloot hij zijn ogen. Hij ging vrij komen. Het ging goed komen. Alhoewel, hoe zou het met Tessa gaan?

Het gaat goed met Tessa.

Hij bleef het herhalen, zonder het zeker te weten. Misschien was het wel helemaal mi-s. Stop Viktor.

Het gaat goed met Tessa. Het gaat goed met Tessa. Het gaat goed met Tessa.

Blijf het herhalen, vertelde hij zichzelf.

Het gaat goed met Tessa.