Achterom

32

Hoofdstuk 32:

Viktor zijn hart sloeg een aantal slagen over, en was misschien wel zo duidelijk te horen dat omstanders het zouden meekrijgen.

Er was een rilling over zijn rug heen getrokken, die hem liet huiveren. Een diepe zucht verliet zijn mond.

Het helder denken liep hem niet meer volledig goed af, het was moeilijk te begrijpen dat er iemand bij je vriendin stond, die haar ook daadwerkelijk wat aan wou doen.

Moest hij naar haar toe gaan? Of was het verstandiger om eerst de politie in te schakelen. Je zou denken het tweede, maar zijn hoofd had de beslissing nog niet gemaakt.

'Met Ferana,' klonk door de telefoon heen, die Viktor zojuist uit zijn broekzak had gehaald.

'Met-uh Viktor,' nam hij op. 'Er is iemand bij Tessa, en ik weet niet wie. Wauw, dit klinkt zo stom.'

'Denk je dat het iemand is die Tessa wat aan wil doen?'

'Ja-a,' aarzelde hij. 'Ik denk het.'

Viktor slikte de brok in zijn keel door, en hoorde Ferana nog wat mompelen over dat hij er aan zou komen. De telefoon ging weer uit, wat als teken was dat hij had opgehangen.

'Ga je naar binnen?,' vroeg Nicolai, die zenuwachtig aan het heen en weer bewegen was.

'Ja,' zei hij dapper, maar met een grote slok onzekerheid in zijn stem.

Viktor kreeg een schouderklopje van Nicolai, en baande zich een weg naar het kamertje. De deur stond op een kiertje, dus kon hij hem langzaam openduwen.

De voor Viktor onbekende jongeman stond voor het bed van Tessa. Zijn hoofd weggedraaid van die van Viktor.

Viktor probeerde zo zachtjes mogelijk de kamer binnen te stappen, en de deur achter zich te sluiten. Bij het naar beneden klikken van de klink draaide hij zich om.

'Zo, zo, zo,' lachte hij met een vreemde grijns. 'Welkom.'

'Wie ben jij?,' vroeg Viktor schichtig.

'Wie ik ben?,' hij lachte duister, terwijl hij in zijn handen klapte. Psychopaat.

'Ja,' zei Viktor geërgerd. 'Wie jij bent, ja.'

'Ik ben Pepijn,' vertelde hij. Zijn hand hield die van Tessa vast en hij plante een kus op haar voorhoofd.

'Waarom doe je dit?'

'Het is jammer dat Tessa het je niet zelf kon vertellen,' zuchtte hij. 'Maar Tessa wilt met mij verder.'

'Hoezo? Huh, waarvan kent Tessa jou?'

'Ik was ooit het eerste vriendje van Tessa, maar we konden niet meer met elkaar verder. Ik verhuisde naar Rotterdam met mijn ouders,' legde hij uit, terwijl hij met zijn hand door de haren van Tessa kroelde. 'Maar ik beloofde haar dat we samen gelukkig zouden worden.'

'Maar ze heeft dus niet gezegd dat ze met jou verder wilt.'

'Hou je mond!,' schreeuwde hij. 'Jij bent het enige wat mij nog in de weg staat.'

'Tessa wil mij,' slikte hij, bang dat hij iets verkeerds zou zeggen.

'Ik heb haar nog meer dingen beloofd,' siste hij. 'Niemand zou tussen ons in komen te staan. En als ik haar niet zou kunnen krijgen, kon niemand haar krijgen.'

'Wij zijn samen. Dat weet je toch?,' vroeg Viktor voorzichtig, terwijl hij een poging deed om naar het bed van Tessa te schuifelen.

'Denk je dat ik die eindeloze liefdeskliekjes niet heb gezien?!,' snauwde hij.

'Waarom heb je haar neergeschoten?'

'Ik deed het niet.'

'Wie was het dan?'

'Houd je bek!'

'Waarom?'

'Ik zeg helemaal niets meer!'

'Ik kan toch een normaal gesp-'

'Hou op!'

Viktor slikte en deed een poging om Pepijn weer aan het praten te krijgen.

'Dit kun je toch niet doen? Je kunt haar niet haar leven afnemen.'

'Oh jawel, dat kan dus echt wel.'

'Maar dan is ze niet meer met jou.'

'Ik ga met haar mee,' slikte hij. 'Ik wil dat je afstand neemt.'

Viktor knikte zachtjes en deed zijn handen omhoog om een paar stappen naar achteren te nemen.

Uit Pepijn zijn zak verscheen het geen waar hij het meeging doen. Een grote spuit, gevuld met vloeistof.

'Doe dit alsjeblieft niet.'

Pepijn knikte, maar bracht de spuit steeds dichter naar Tessa.

'Je maakt iedereen hier verdrietig mee.'

Er rolde een traan over het gezicht van Pepijn.

'Je maakt mij hier kapot mee!'