Achterom

Epiloog

Epiloog:

Viktor keek schichtig om zich heen, en bestudeerde de kamer. Tessa keek vanaf de keuken toe naar het tafereel dat zich recht voor haar ogen aan het afspelen was. Ze zette een grote glimlach op haar gezicht - die ze eigenlijk altijd op had.

Viktor opende zijn armen toen Felicia haar ogen boven de bank uit stak. De twee speelden verstoppertje, en Viktor had moeten tellen. Nu was zijn kans om zijn dochtertje te pakken. Hij rende achter de giegelende Felicia aan - die weer voor Viktor aan het wegrennen was.

Viktor liet zichzelf op de grond vallen en greep naar zijn been.

'Papa heeft zich au gedaan,' speelde Tessa mee. Haar vier jarige dochter sloeg haar handen voor haar mond en maakte een klein 'oh' geluidje. 'Ga snel bij hem kijken Falies.'

Viktor rolde nog steeds over de grond met het spelen van de pijn. Felicia kwam schichtig dichterbij Viktor, maar ze was op haar hoede. De kleine voetjes tikte op het laminaat, waarna ze haar vader een tikje op zijn schouder gaf. 'Papa au?'

'Papa heeft geen pijn,' kwam Gio tussen beide. Het was de zevenjarige zoon van Viktor en Tessa, en het was duidelijk dat hij een fase had bereikt waarbij hij geen zin meer had in dit soort spelletjes.

Felicia sprong op en probeerde weer weg te rennen, maar Viktor had haar stevig in zijn armen geklemd, en gaf haar kusjes over haar hele gezichtje. Felicia giegelde er op los en probeerde weg te komen uit de greep van haar vader. 'Nu heb ik je!'

'Papa! Je hebt geliegt!'

Tessa lachte om de taalfout die Felicia maakte, maar verbeterde haar niet.

Viktor liet zijn dochtertje weer los en liep naar de keuken, waar Tessa -nog steeds- alles vanaf een veilige afstand bekeek. 'Gaat het met je liefje?'

Tessa knikte en wreef met haar handen over de bovenarmen van Viktor, die een poging deed om Tessa in een knuffel te trekken. De acht maanden grote buik hielp hier niet mee. 'Het wordt tijd dat ons kleine Daantje eindelijk geboren gaat worden. Zo kan ik je niet knuffelen natuurlijk.'

'Doet hij vast expres, hij vertrouwt je niet,' lachte Tessa om Viktor, die beledigd naar haar keek. 'Nee hoor liefje, nog een paar weekjes.'

'Dan is het gezin eindelijk compleet, vindt je niet? Of wil je nog een keer?'

'Absoluut niet, zet dat maar uit je hoofd,' lachte Tessa. Dit nog een keer beleven zou iets te veel van het goede zijn. 'Hadden wij niet een afspraak meneer Fischer?'

'Wat mag die afspraak geweest zijn mevrouw Fischer,' Viktor genoot toen hij "mevrouw Fischer" kon zeggen. Ze waren vorig jaar in het najaar getrouwd. Waarom het zo lang had geduurd wisten ze niet.

'We zouden samen met de kinderen nog een keer langs het bedrijf gaan,' herinnerde ze zich. 'Vrouwen kunnen aan zwangerschapdementie lijden. Mannen niet, dus dou niet alsof je het vergeten bent.'

'Papa! Felicia wilt niet weggaan!,' schreeuwde Gio. 'Ga weg Falies!'

'Felicia, kom eens hier. Gio, jij doet de spelcomputer uit en gaat je schoenen aandoen!'

Felicia tippelde over het laminaat in het huis en werd door Viktor opgetild. 'Wij gaan zo even naar het werk van mama. Zullen we onze schoentjes aan gaan doen?'

'Ik heb schoentjes. Jou voetjes zijn zo groot als die van een beer!'

Viktor lachte om de ongezoute mening van zijn dochter en gaf haar een kus op haar wang.

-

Tessa had niet geweten hoe snel ze Viktor's auto had moeten uitstappen toen ze bij haar eigen bedrijfspand Tessa's picture stond. Dit zou waarschijnlijk de laatste keer worden dat ze hier voor de bevalling zou komen.

Ze haalde de drukke Felicia uit de auto en liep hand in hand met haar dochter het pand binnen. Tessa begroette de secretaresse, Sanne, en liep door naar haar kantoor. Ze schoof de bureaustoel uit en liet zichzelf daar op ploffen.

Ze scrolde een keer met de muis en zag op haar homescreen een foto van Viktor, Felicia, Gio en haarzelf staan. Een trotse grijns vormde haar gezichtscontouren. Deze foto was genomen bij het strand in Scheveningen.

Viktor kwam binnengelopen en sloot de deur achter zich. Waarschijnlijk had hij Felicia en Gio achtergelaten bij Sanne, die de kinderen maar al te leuk vond. 'Wat is er liefje?'

'Ik ben gewoon heel trots op wat ik nu heb,' glimlachte Tessa, en de tranen sprongen in haar ogen. 'Wat ben ik toch ook een emotionele doos.'

Viktor liep om het bureau heen en knuffelde Tessa van achteren. Zijn armen sloeg hij om haar heen, waarna hij met zijn grote handen over haar buik heen wreef. 'Die huilbuien van jou ga ik echt niet missen.'

'Ik ook niet,' lachte Tessa. Viktor plante een kus op de zijkant van het hoofd van Tessa en liet haar omdraaien, zodat ze door de grote ramen het imposante uitzicht van Amsterdam zag. 'T Ij was te zien.

'Kijk liefje. De wereld ligt aan je voeten, maak er wat van - met mij en de kinderen aan je zijde.'