Achterom

30

Hoofdstuk 30:

When she's OK

Then I'm alright

When she's awake

I'm up all night

Nothing really matters

Nothing really matters

Viktor had de radio in de ziekenhuiskamer aangezet, om de sfeer te veranderen.

Hij zuchtte diep, en tilde zichzelf op uit de stoel. De luxaflex deed hij omhoog, waardoor hij uit het raam keek.

'Viktor?,' zei de zachte, zoete stem van zijn moeder. Met een kleine gemaakte glimlach stond ze in de deuropening.

'Kom binnen mam,' fluisterde hij, terwijl hij zijn hoofd weer naar het raam draaide.

Het moderne St. Elisabeth hospitaal lief Viktor uitkijken op de typische gebouwen van Curacao. Niet de saaie kleuren als in Nederland.

Zijn moeder sloeg haar armen om zijn middel heen, en liet haar hoofd tegen zijn rug aanleunen. Aangezien Viktor groter was.

She completes me

How she reads me

Right or wrong

It's so clear she's

All that I need

All I need

'Ik wil dat ze wakker wordt. Verdomme!,' vloekte hij, terwijl hij zijn vuist balde.

'Ik weet het Vikkie. Doe maar rustig,' zei zijn moeder in een poging hem te sussen. 'Je moet jezelf nu geen pijn doen.'

'Houd je mond dicht,' zei Viktor terwijl hij zich uit de greep van zijn moeder probeerde te wurmen.

Met zijn vuist sloeg hij tegen de muur aan.

Hij zakte ineen toen hij de pijnscheut door zijn arm voelde schieten.

'Viktor! Ik zei nog zo dat je het niet moest doen!,' zei ze verontwaardigd, terwijl ze Viktor van de grond hielp. 'We gaan naar de eerste hulp.'

-

Viktor zuchtte diep toen hij bij de gipsmeester zat, en zijn pols werd gegipst.

'We gaan zo naar ons hotel Viktor. Dan kun je even slapen.'

'Nee,' ging hij tegen zijn moeder in. 'Ga jij maar. Ik blijf bij Tessa.'

'Viktor,' zuchtte zijn moeder, maar ze ging er niet meer op in.

Het blauwe gips was compleet, dus kon hij weer naar de afdeling van Tessa vertrekken. Hij gaf zijn moeder een kus op haar voorhoofd en liep naar Tessa toe.

De deur stond nog op een kiertje, toen hij was aangekomen. Met zijn gezicht spiekte hij even om de hoek, maar tot zijn opluchting zag hij dat de dokter met haar bezig was.

Hij opende de deur en wandelde binnen.

'Hoe gaat het met haar?'

'Ze is stabiel, maar we zien nog geen verbetering. Ze reageert nog niet op de prikkels die we haar geven. Het is afwachten dus.'

'Kan ik misschien wat betekenen?'

'U kunt er voor haar zijn. Meer kan u op dit moment niet voor haar doen.'

'Bedankt,' knikte Viktor toen de dokter de kamer weer verliet. De deur sloot hij achter zich.

De zetel die zojuist nog in de hoek had gestaan schoof hij naast het bed van Tessa.

'Ik ben echt stom,' fluisterde hij.

Hij hield met zijn linkerhand, die half was in gegipst haar hand vast, terwijl hij met zijn rechterhand door haar haren streek.

'Ik heb mijn hand gebroken,' zei hij lachend om zichzelf. 'Ik sloeg net tegen de muur aan, omdat ik zo boos was. Ik wil gewoon dat je wakker wordt.'

Viktor hoorde haar nu al weer eigenwijs op hem reageren. "Stombo."

Viktor glimlachte even en gaf haar een kus op haar voorhoofd.

'Ik mis je Tessa. Je mooie glimlachje. De hete nachten die we hadden,' hij grinnikte om zijn laatste woorden. 'Beloof me dat je snel wakker wordt, zodat ik je weer in mijn armen kan sluiten.'

Zijn koude hand blies hij even warm. Maar ging snel weer verder met het kroelen in haar haren.

'Als je wakker wordt moet je wel begrijpen dat ik je nooit meer loslaat. Vanaf dan zit je gewoon weer aan mij vast.'

Viktor voelde in zijn zak zijn telefoon trillen.

'Met Viktor.'

'Met Nicolai.'

'Oh, hoi.'

'Hoe gaat het daar? Met Tessa enzo?'

'Slecht,' antwoordde Viktor met een proestend geluid. Pas nu realiseerde hij zich hoe erg deze situatie was. 'Ik weet het allemaal niet meer.'

'Ik heb weer een blessure opgelopen en lig er een aantal weken uit. Zal ik naar je toe komen?'

'Als je zou willen. Het hoeft natuurlijk niet. Je mag ook naar Denemarken.'

'Mikkel is hier deze week geweest. Ik kom wel naar jou toe.'

'Dankjewel Nicolai,' zei Viktor met tranen in zijn ogen, die hij moest wegslikken.

'Ik zie je snel.'

'Dankje Nico. Bel me als je hier bent.'

'Zal ik doen.'

'Nicolai kom hierheen,' zei Viktor met tranen in zijn ogen tegen Tessa. Hij legde zijn hoofd op haar borstkas en sloot zijn ogen. 'Jeg elsker dig. Jij bent my sunshine.'