Het rode meisje

Hoofdstuk 4 ~ Jennet

De politie is eindelijk weg, Emma zit bij onze moeder te huilen op de bank en ik ben wat drinken aan het inschenken. Mijn moeder heeft mijn vader al heel vaak proberen te bellen, maar hij is niet bereikbaar. Opeens hoor ik Emma schreeuwen. 'Waarom?!' Ze zit te krijsen als een gek. Maar het is logisch, het gebeurd niet altijd dat je vriendje wordt vermoord. 'Niemand haatte hem toch?!' Mijn moeder probeerd haar te kalmeren, 'Huil maar lieverd, schreeuw het maar uit. Het is verschikkelijk wat er is gebeurd, maar je kan er niks aan doen, schat.' Ik pak de glazen op en loop weer naar woonkamer. 'Hier wat water, Em.' Ik geef het glaasje water aan Emma. Mijn moeder stelt wat dingen voor, 'Ik denk dat het wel aardig zal zijn als we morgen even op bezoek gaan bij de ouders van Tom.' Emma knikt gelijk, dat lijkt mij ook een goed idee. Wat moeten die mensen doorstaan? 'Waar blijft papa, mam?' Mijn moeder kijkt naar de grond, 'Ik weet het niet schat, hij is vast niet te bereiken.'

Even later komt mijn vader binnen, heel normaal. Maar dan ziet hij ons verschrikt kijken en ziet hij Emma in tranen. 'Wat is hier aan de hand?' vraagt hij verbaasd. Mijn moeder komt naar hem toe en legt haar hand op zijn schouder. 'Het is Tom, in de winkel werd Emma door hem gebeld. Hij was helemaal overstuur. Emma is naar hem toegegaan, maar...' Mijn vader kijkt met een blik van ik-weet-dus-echt-niet-wat-hier-aan-de-hand-is. Opeens staat Emma op. 'Ik vond hem.' Mijn vader kijkt naar Emma 'Hoe bedoel je: ik vond hem.' Emma barst weer in tranen uit. 'Hij is vermoord!' Ze vliegt in zijn armen. 'Ach schatje, dat meen je niet.' Ik kijk mijn vader raar aan, wat is dat nou voor antwoord. Anders is hij altijd juist overdreven, dit had ik niet van hem verwacht. 'Hij is neergestoken, pap. Hij lag onder het bloed!' Ze begint nog harder te huilen. 'Maar liefje toch, hoe kan dat?' Emma kijkt hem nu ook raar aan. 'Hoe kan dat?! Hoe kan dat?! Nou dat kan dus blijkbaar, neergestoken in zijn buik! En we hebben die dag daarvoor nog ruzie gehad. Ik heb hem nooit kunnen bedanken voor alles wat hij voor me heeft gedaan. Hij is er altijd voor me geweest. Maar gister bij de diploma uitreiking deed hij vreemd en daarom werd ik boos op hem. Maar nu besef ik dat het inderdaad een kwestie van leven of dood was!' Mijn vader word opeens spierwit, ik vertrouw hem opeens niet. Waarom was hij niet bereikbaar, waarom werkt hij op zaterdag, waarom reageerd hij zo anders en waarom wordt hij zo verlegen?? 'Pap, wat is er?' vraag ik. Hij kijkt me raar aan. 'Waar heb je het over?' Je werkt op zaterdag, bent niet bereikbaar en reageerd vreemd. Wat is er aan de hand? Het lijkt alsof je iets verbergd.' Zo, dat is eruit. Hij kijkt opeens een beetje boos, nee wacht... Meer geïrriteerd. Waarschijnlijk keek ik dus ook zo tegen de politie. 'Ik heb gewoon een stomme dag gehad.' Oke, nu word ik ook boos. 'Hoezo stomme dag gehad?! Wat tegenslagen met geld?! Is dat het belangrijkste in de wereld?! Tom is vermoord, er is de hele avond politie in ons huis geweest. Emma's leven staat opsekop en dat terwijl ze net geslaagd is!!! Dus jij moet niet zeuren over dat jíj een stomme dag had, want dat hadden wíj. En dan kom je ook pas om 11 uur binnen lopen?! Wat ben jij voor vader!?' Ik ben tijdens de preek ook in tranen gebarst. Mijm vader wilt me omhelsen en troosten maar ik hoef zijn steun niet. 'Nee! Blijf van me af!' roep ik. Ik loop weg, mijn moeder komt achter me aan. Achter me hoor ik ook Emma mijn vader afwijzen. Misschien was mijn reactie iets te erg, maar hij doet anders. En als er zoiets is gebeurd, zegt een vader niet: "Ik heb gewoon een slechte dag gehad."