Het rode meisje

Hoofdstuk 10 ~ Emma

M'n vader kwam net weer thuis met het nieuws dat er een verdachte is opgepakt, de directeur. Nou ik weet wel beter! We moesten gelijk naar het politiebureau komen voor verhoor, en ik moest als eerste. Maar ik heb maar niks gezegd, ik wil heel graag dat de moordenaar van Tom word gestraft. Maar niet mijn vader, het is verschrikkelijk wat hij heeft gedaan, maar het blijft me vader. Hoe erg ik hem nu ook haat.

Ik ga op de stoel zitten, tegenover agent Lock. 'Heb je me nu wel wat te vertellen?' Ik kijk hem aan. 'Nee, ik ben nogsteeds verdrietig. Dat is het enige wat ik je kan zeggen.' Nu kijk ik hem niet meer aan, ik ben bang dat als hij me steeds aanstaart ik zenuwachtig word en het toch ga vertellen. Maar ik ben geen verrader! 'Oke, dan wil je me vast niet vertellen waarom er vannacht is ingebroken in je vaders kantoor?' M'n ogen vergroten, shit... 'Waarom kijk je opeens zo geschrokt?' Snel verzin ik een smoesje. 'Wat denkt u, natuurlijk ben ik geschrokt. Ik was gewoon thuis, aan het slapen en dan hoor je dat er dus een inbreker was. Vlak onder me? Ja, daar schrik ik inderdaad van, meneer.' Hij trekt een glimlach op. Snel verander ik van onderwerp. 'Waarom is de directeur als verdachte opgesteld?' Hij kijkt naar zijn papieren. 'Het is de bedoeling dat ik hier de vragen stel, Emma.' Laat me niet lachen, dat zegt hij vast tegen iedereen. 'U heeft me even aan het schrikken gemaakt, meneer Lock. Dus ik vind wel dat ik het heb verdient om nu wat te vragen aan u.' Hij twijvelt, maar zegt uiteindelijk toch nog ja. 'Oke, ik zal je vertellen waarom. Kijk, het blijkt dus dat de antwoorden van het examen waren gelekt, waarschijnlijk is Tom daar achter gekomen. We hebben in het dossier van de directeur gekeken en blijkbaar heeft hij al eerder te maken gehad met misdrijven. Het kan zijn dat hij erachter kwam dat Tom het wist en zocht hij Tom op. Maar deze ruzie is dus niet zo goed afgelopen.' Hij kruist zijn armen. 'Verder nog iets?' Ik begin te snikken. 'Ho ho, rustig.. Wat is er?' Ik heb de neiging het te vertellen, ik kan het toch niet op m'n geweten hebben dat de directeur onschuldig vast komt te zitten. Waarschijnlijk heeft hij al die andere straffen allang uitgezeten. Ik kan het niet, ik kan het niet vertellen. Niet nu in ieder geval. 'Sorry, sorry. Het werd me allemaal te veel. Ik krijg gewoon het beeld van Tom die... die... U snapt wat ik bedoel.' Meneer Lock geeft een zakdoekje aan me, en geeft een klopje op mijn schouder. 'Het is al goed, ik begrijp uw verdriet. Het is niet makkelijk iemand kwijt te raken, al helemaal op deze manier.' Mijn gedachte lopen heel ergens anders, had ik het wel moeten zeggen? Alles vliegt met een razende snelheid door mijn hoofd, ik kan het niet meer bijhouden. 'Ik ben nu wel klaar, je kunt gaan.' Zegt Lock, dus ik sta op en loop naar de deur. Snel veeg ik nog wat tranen weg, Jennet omhelst me gelijk. Ik wil het haar ook vertellen, maar ik weet niet hoe... Ik voel in mijn zak, het boekje zit er nogsteeds. Zou ik gewoon het boekje aan Jennet geven, dan heb ik niks vertelt, maar dan weet ze wel wat er echt aan de hand is.

We zitten na lang wachten weer in de auto, m'n vader zit als altijd weer gewoonlijk voor zich uit te staren. Heeft hij dan ook geen enkel verdriet? Dan bedenk ik me opeens iets, weet ik wel zeker dat m'n vader Tom heeft vermoord? Misschien moest hij alleen het pistool meenemen voor zijn baas, die Tom moest opzoeken. En die baas kreegdus ruzie met Tom en schoot hem neer, misschien omdat hij ging bellen met mij. Dan was dat het geluid op de achtergrond, dat was Tom niet de schreeuwde, maar de moordenaar. Misschien is het dan toch wel handig als ik het de politie vertel, hun hebben vast wel zo'n ding die op stemsherkenning luisterd. Zou ik nu gelijk kijken in het boekje? Of doe ik dat stiekem thuis? Want als ik het nu doe dan valt het misschien op... Maar als ik het thuis doe, en mijn vader komt binnen, dan is het al helemaal verdacht. Ik besluit om het nu snel door te kijken en niet thuis. Ik vind de bladzijde al snel, ik had namelijk een ezelsoortje in de laatste bladzijde gelegd. 'Lief dagboek, ik heb laatst vertelt over mijn grote ontdekking over Emma's vader. Vandaag was de diploma uitreiking en ik hb Emma een gedeelte van het verhaal verteld. Alleen dat ik ergens achter ben en het met school te maken heeft. Maar toen werd ze boos... Begrijp ik wel, als vriendin vertrouw je erop dat je vriend je alles verteld. Na school gebeurde er al helemaal iets vreemds! Ik fietste naar huis, toen kwam er een zwarte auto aangereden die me bijna aanreed! De man deed zijn raam open en gaf me een brief, geen idee waarom. Maar ik kwam er al snel achter toen ik de brief opende, er stond heel groot met rode letter: 'Wie het weten, moeten het heel snel vergeten.' Toen kreeg ik toch een hartverzakking, snel fietste ik naar huis en ik ben gelijk m'n bed ingedoken!' Nu weet ik nog niet of m'n vader het was...

'Lief dagboek, gister kreeg ik een brief van een man. Geen idee wie dat was, maar ik ben sowieso in gevaar. Vandaag besloot ik om thuis te blijven. Nadat ik had middag gegeten, keek ik een beetje naar buiten uit het raam. Na een tijdje viel me iets op: Er stond een man in de straat, die er al zo'n tien minuten stond. Op dat moment keek hij me recht in m'n ogen aan, ik schrok. Het was de vader van Emma! Hij keek me indringend aan en liep toen naar de voordeur. Ik wist niet wat ik moest doen, maar ik deed toch maar open. Helaas was dat niet zo'n goede keus, hij duwde me naar binnen en greep me bij mijn keel. 'Jij weet iets, wat je niet hoort te weten. Je bent nog niet van me af!' Toen ging hij weer weg. Ik ben zo bang, daarom heb ik alvast nu geschreven in mijn dagboek. Wat me ook overkomt, degene die dit ooit leest: Ik ben trots op wat ik heb ontdekt!' Het was dus m'n vader, ik kan het niet geloven, hij heeft echt gewoon mijn vriendje vermoord. 'Wat is er?' vraagt Jennet. Ik kijk haar aan. 'Niks, hoezo?' 

We waren alweer thuis, Jennet kwam langs om te vragen waarom ik nou zo wit werd in de auto.Gelukkig kwam ze op het goede moment: Ik zat namelijk alleen in m'n kamer. Ik heb gezegd dat ze in het boekje mag lezen, als ik het zeg. Toen heb ik haar weggestuurd en besloot ik iets heel ergs te gaan doen. Mijn vader gaat er sowieso achterkomen dat er informatie in het boekje staat, die dus blijkbaar niemand mag weten. Ik wil het Jennet vertellen, maar dat zou te veel opvallen. Ik loop naar Jennet's kamer, ze slaapt. Ik stop een briefje in haar pyjama, maar wel heel voorzichtig.  Ik loop zachtjes naar beneden en dan naar buiten. Er loopt een traan over mijn wang, ik moet wel...