Het rode meisje

Hoofdstuk 8 ~ Emma

Het vorige deel van het verhaal, vertelde Jennet. Dit volgende deel van het verhaal, verteld Emma ;) We gaan dus even een stukje terug in het boek: Dat de ouders van Tom het boekje aan Emma gaven.

We rijden terug naar huis, ik ben ongelofelijk blij dat de ouders van Tom me het boekje wilden geven. Het betekend veel voor me, nu kan ik lezen hoe hij over de wereld dacht. Haha, en dan vooral hoe hij dacht over mij. Ik ben zo nieuwschierig, ik kijk gelijk het boekje in. Op de voorkant van het boekje staat heel mooi zijn naam geschreven. Ik herken z'n handschrift meteen. Op de eerste bladzijde staat: Wie dit wil lezen, moet eerst toestemming vragen. Dus ik kijk naar de wolken en vraag of ik erin mag lezen. Hij had vast 'ja' gezegd. Ik sla de volgende bladzijde om, ik moet een beetje lachen. Want er staat: 'Lief dagboek.' Had ik eigenlijk niet verwacht van een jongen.. Ik kijk naar de datum, hij is pas in de 2e klas begonnen. Het was wat geweest als hij al begon met schrijven in groep 5 ofzo, dan stopte hij waarschijnlijk al bij groep 8 en had ik nog niet kunnen lezen wat hij van me vind. 5 september 2009. Ik begin te lezen, hij schrijft over dat zijn nieuwe klas best leuk is. Dat hij alweer wat vrienden erbij heeft en dat zelfs de docenten aardig zijn. Docenten aardig? Dat verbaasd me, maar misschien vond hij ze alleen toen aardig. Maar met dit boekje, kom ik er wel achter.

De auto stopte met rijden, het boekje glipt bijna uit mijn handen. Ik hou hem vast en loop naar binnen. 'Willen jullie wat drinken?' vraagt m'n moeder lief. Jennet komt gelijk naar haar toe, maar ik wil liever verder lezen. 'Nee dankje, mam.' En ik loop naar boven toe. Ik kijk naar de deur van m'n kamer, wit en er staat heel mooi Emma op. Dat had Tom gedaan.. Toen we een maand verkering hadden, was dit zijn cadeautje. Ik weet dat het niet heel bijzonder is, maar ik hou niet zo van dure cadeautjes. Ik ga op mijn bed zitten, trek het dekbed een beetje over mijn benen en wouw het boekje weer open. Bladzijde 2, lief dagboek. 6 september 2009. 'Ik vind de klas echt werkelijk GEWELDIG! Er zitten zulke leuke meiden in de klas, ik bedoel niet van die bitches, maar leuke vrolijke meiden. Ze zijn echt zichzelf en trekken zich van niemand aan. Één van die meiden valt me al helemaal op: Emma. Ze ziet er zo leuk uit en ze lacht ook zo mooi naar me. Maar ik ken haar pas 2 dagen, volgens mij heb ik geeneens een goed gesprek met haar gehad... Maar dat komt nog wel, in iedergeval. Mijn klas is top!' Ik laat een traan van mijn wang glijden, hij vond me toen al leuk? In het begin van de 2e klas al? Ik pak een zakdoekje en veeg mijn tranen weg. Snel kijk ik bij de volgende bladzijde: lief dagboek, 7 september 2009. 'Vandaag moesten we een opdracht maken, met schilderen. Omdat Emma en ik onder elkaar staan bij de klassenlijst, moest ik de opdracht samen met Emma maken. Dit was m'n kans om met haar te praten! We hebben veel gekletst en ze geeft steeds complimentjes aan me. Dat ik zo goed kan schilderen enzo, zelf vind ze haar schilderkunsten verschrikkelijk. Ik vroeg snel of ze het wilde leren, ze begon te lachen. Ik werd rood, want ik dacht dat ze me een sukkel vond. Later in de pauze kwam ze bij me zitten, want ik was mijn luch vergeten. Ik moch wat van haar broodje, dus zij kreeg wat van mijne. We hebben veel gelachen, ik denk dat ik haar leuk begin te vinden. Het was een geweldige dag vandaag.' Ik begin te huilen. Dat hij toen al iets voor me voelde, ik kijk op m'n nachkastje waar een foto van Tom staat. Ik pak het lijstje, 'Ik blijf voor altijd van je houden.' Ik geef een kus op de foto.

Ik ben al 2 uur aan het lezen, natuurlijk ben ik wel even gaan avondeten. De hele tijd staan er dingen over mij in, ik wist niet dat hij echt zoveel om me gaf. Natuurlijk wist ik dat wel een beetje, omdat we verkering hadden. En dat al 3 jaar, maar wat hij in zijn dagboek schreef, heeft hij nooit recht in mijn gezicht gezegd. Hij zei wel dingen als: 'Ik hou van je, je bent zo lief, je bent zo mooi, ik wil je niet meer kwijt.' Maar in zijn dagboek schrijft hij: 'Haar blauwe ogen glinsteren toen in het maanlicht en haar blonde haren golven langs haar oneindige zachte huid.' Dat heeft hij nooit tegen me gezegd, maar nu weet ik wel dat hij het wel dacht.

Ik droom over de lieve woorden die hij tegen me zei, maar dan denk ik opeens aan zijn dood. Hij zei dat er iets ergs was gebeurd, misschien heeft hij het opgeschreven. Snel blader ik naar 2013, wat een beetje aan het einde van het boekje zit. Ik zoek naar een bladzijde waar hij misschien veel uitroeptekens heeft geschreven. Dan zie ik een bladzijde met bijna alleen maar uitroeptekens! Ik lees het begin: 'Ik hoorde wat roddels over dat de antwoorden van het examen waren gelekt, dus ik ben even op onderzoek uitgegaan =) Ik ging vandaag stiekem naar de kelder: Daar worden dus alle dossiers enzo bewaard. Ik zocht bij de jongens uit m'n klas die er al grapjes over maakte, dat ze de antwoorden op internet gingen zetten. Voor hetzelfde geld, waren ze het echt van plan. Op dat moment hoorde ik iemand komen, dus ik verstopte me snel achter een kastje. Toen kwam er iemand aanlopen, met een een paar mannen. 'Zoek het dossier van de directeur, hij heeft hem vast hier verstopt.' natuurlijk dacht ik toen, waarom het dossier van de directeur?  'Hier, ik heb het gevonden.' zei een van de mannen toen. De man paktte het op, keek erin en zei toen: 'Ik wist het! Hij is helemaal niet dat lieve directeurtje dan we denken. Hier er staan allemaal dingen in als: geschorst wegens wapenhandel, geweld, diefstal en aanranding.' De mannen schrokken. 'We moeten hem zo snel mogelijk uitschakelen.' Toen schrok ik, uitschakelen? In de zin van gewoon weg jagen of vermoorden? Ik wilde er zo snel mogelijk weg, maar de mannen stonden er nog. Maar ik leef nog, anders had ik dit niet kunnen schrijven. Ik wilde op dat moment alleen nog maar weten wie de leider nou was. En gelukkig draaide hij zich net om, toen kreeg ik een hartverzakking. Wat hij? Dat kan niet! Dat mag niet! Want hij is... hij is..............'