Het rode meisje

Hoofdstuk 5 ~ Jennet

De zon schijnt in mijn gezicht als ik mijn ogen open. Gister was het een verschrikkelijke dag, dit is geen leuk begin van de zomervakantie... Ik hoor in de kamer naast me Emma huilen, ze voelt zich vast schuldig. Ik bedoel als zij naar de politie was gegaan samen met Tom, dan was hij nu misschien niet dood... Ik vraag me af of Emma aan de politie heeft vertelt dat Tom zo raar deed bij de diploma uitreiking. Ze moeten het wel weten, maar ik durf het niet te zeggen. Straks wilt Emma helemaal niet dat ze dat weten, maar dan komen ze wel weer een stapje dichterbij de moordenaar van Tom. En als ik haar was, zou ik heel graag willen dat de moordenaar gestraft word.

Ik doe de gordijnen open en kleed me aan. Meestal doe ik dat niet op zondag, ik kleed me altijd pas aan na het eten en wat tv hebben gekeken. Ik loop naar beneden, geef mijn moeder een kus en negeer mijn vader. Ik zet de tv aan, maar mijn vader lijkt al snel geïrriteerd. 'Zet die tv maar weer uit.' Ik kijk hem boos aan. 'Ow, is dit een gevangenis ofzo. Geen tv meer kijken, alleen nog maar wat water en brood.' Hij pakt de afstandsbedieding af. 'Hé?!' Hij zet de tv uit. 'Doe normaal, ik heb niks gedaan! Mag ik niet heel even tv kijken, voor wat afleiding?! Ik heb ook geen leuke dag gehad gister, jij zit alleen maar te werken terwijl er iets verschrikkelijks is gebeurd!' Hij geeft geen antwoord, nu word ik nog kwader. 'Dan zeg je toch lekker niks. Erg volwassen hoor, pap.' Nog steeds zegt hij niks, maar hij denkt wel vanalles. Dan staat hij op en pakt me vast en sleurt me mee. 'Au! Laat los! Je doet me zeer! Mam! Mam, zorgt dat hij ophoudt!' hij sleurt me de trap op. 'Godverdomme, laat me los! Eikel! Klootzak! Zet me neer!' Hij gooit me op mijn bed, hij kijkt enorm boos aan. 'Ik haat je!' Hij grijpt me vast en begint tegen me te schreeuwen. Mijn moeder komt binnen gestormt, 'Sander, hou op! Waar slaat dit op?!' Mijn moeder doet hysterisch en moet half janken. 'Waar dit op slaat?! Waar dit op slaat?! Op Jennet!' Ik ken verschrikt, mijn vader haalt zijn hand omhoog en voor ik het weet voel ik hoe zijn hand als een sloopbal tegen mijn wang aankomt. Hij heeft me geslagen... Ik kijk met tranen in mijn ogen naar mijn vader. Hij kijkt nog steeds vol met woede. Ik trek me van hem los, en ik ren mijn kamer uit. Mijn moeder probeert me tegen te houden, maar het lukt haar niet. Emma komt de trap op gerend en gaat me vervolgens achterna. 'Wat is er aan de hand?' Emma kijkt me vragend aan. 'Papa sleurde me naar boven omdat ik de tv aanzette, en tegen hem te keer ging over gisteren. Wat is er mis met pap? Waarom doet hij zo boos?' Ik kijk haar vragend aan, ze schud haar hoofd. 'Ik weet het niet.' We rennen door tot we in de tuin staan. Ik vertrouw mijn vader niet meer, hij weet iets over de moord van Tom.

Mijn vader is even het huis uitgezet, zelf maak ik me klaar voor het bezoekje aan de ouders van Tom. Ze hebben nu alleen maar steun en liefde nodig, laten we dat dan maar ook geven. 'Jennet, kom we moeten gaan!' Ik pak nog snel de laatste spullen en ren dan de trap af. Mijn moeder en Emma staan al buiten te wachten, ik pak snel me jas van de kapstok en trek de deur achter me dicht. Terwijl ik naar de auto loop, doe ik m'n jas aan. Ik voel aan mijn wang, die best zeer doet. Er gaan nog steeds tintelingen doorheen. We stappen de auto in, Emma komt bij mij zitten. Ze zegt helemaal niks, mijn moeder probeert het een beetje gezellig te maken, maar dat gaat natuurlijk wat lastig. We hebben nog een kaart gekocht, met 'gecondoleerd' erop. Ik vind het wel lief enzo, je toont er wat begrip mee. Maarja, met een 'gecondoleerd' kaart, krijg je je zoon natuurlijk niet meer terug. Over twee weken is de begrafenis pas, de politie moet eerst onderzoek doen. Het lijkt me eng om het idee te hebben dat Tom nu op zo'n tafel ligt. Opengesneden en al, dat die mensjes met een pincet in zijn organen zitten te kijken. Pas als ze helemaal klaar zijn met onderzoeken, dan pas komt er een begrafenis. Er is te lange stilten in de auto, dus mijn moeder besluit maar om de radio aan te zetten. 'Don't kill that man, don't kill that man.' Hoor je op de radio Anouk zingen. Mijn moeder kijkt verschrikt, niet bepaald het liedje wat je nu wilt horen. Snel zet ze hem op een andere zender. 'Why, don't you remember? The reason I left you...' Mijn moeder kijkt nog erger. Snel zet ze hem op 100 % NL, daar zijn meestal vrolijke liedjes. Maar toen hoorden we opeens Frans Bauer met een tragisch liedje... Mijn moeder geeft het op en zet de radio uit. Een tijdje later komen bij het huis aan.