Het rode meisje

Hoofdstuk 14 ~ Jennet

Mijn ogen gaan open, terwijl de zon fel in mijn gezicht schijnt. Ik doe mijn handen voor mijn ogen, zodat ik niet gelijk word verblind door de zon. Ik rek me uit en kruip in mijn deken. Hoelaat zou het zijn? Hopelijk is het niet al te laat, want dan heb ik minder tijd om Emma's kamer te doorzoeken. Het is namelijk wel een goed moment om het te doen, als mijn ouders naar de kapper gaan. Want ze gingen om 14:00 uur en ze doen er ongelofelijk lang over. Mijn moeder wilt elke keer weer een ander kapsel, het is een gewoonte geworden voor haar. Dus eerst doet ze er een half uur over om een leuk kapsel te vinden, vervolgens word haar haar geverfd en tenslotte word het geknipt - en ik kan vertellen dat het knippen lang duurt, ze kiest altijd de moeilijkste kapsels uit. Als mijn moeder eindelijk klaar is, is mijn vader aan de beurt. En dat vind ik echt heel gek, want als mijn moeder een kapsel in dat halfuurtje uitkiest, kan mijn vader lang en breed al klaar zijn. Maar mijn moeder wilt altijd als eerste, dan zitten de haren van andere mensen niet op het schaartje. Terwijl er totaal geen haartjes op het schaartje blijven zitten. Dus nadat er zo'n 2 uur is verstreken in de kapsalon, gaan ze ook altijd een plantje kopen.

Ik weet dat het gek klinkt - dat is het ook - maar elk plantje staat voor de kapper, om zo maar te zeggen. Als mijn moeder naar de kapper is geweest, dan wilt ze precies weten wanneer het weer tijd word om een nieuwe afspraak te maken. Ik zou zeggen, maak een nieuwe afspraak als je vind dat het weer tijd is. Waarom zou je daar in hemelsnaam een plant voor moeten kopen? Maar nee, mijn moeder wilt perse een plant. De plant gaat zo'n 4 weken mee, een klein leventje dus. Je koopt de plant als zaad en in die 4 weken groeit hij uit tot een mooie plant. Maar als het aan mij ligt, is het een misbaksel. Er zit geen teken van leven in, gewoon een stok met wat blaadjes. Mijn vader heeft al zo vaak gezegd dat mijn moeder ook gewoon in haar agenda nieuwe afspraken kan zetten. Gewoon om de 4 weken een dag uitkiezen om een afspraak te maken. Maar dan zegt mijn moeder altijd terug: 'Nee Sander, de plant weet het precies, mijn agenda niet.' Mijn vader is daar echt teleurgesteld in, hij vind het plantje ook afschuwelijk. Maar mijn moeders wil is wet. Dus een kappersafspraak duurt ongeveer 2,5 uur. Genoeg tijd om Emma's kamer te doorzoek dus. En misschien wel om het berichtje te ontcijferen. Mijn mobiel ligt op mijn nachtkastje, ik kan kijken hoe laat het is en het berichtje nog eens bekijken. Ik pak mijn mobiel en tik op het menuknopje, kijkend naar de tijd schrik ik een beetje. Is het al 12 uur?! Hoelang heb ik dan wel niet geslapen? Mijn moeder heeft me vast ook niet gewekt, als haar verteld word dat ik rust moet nemen, neemt ze dat heel serieus. Ze hebben vast ook extra stil gedaan voor me, zodat ik niet te vroeg wakker werd. Maar als het aan mij lag, had ik ook om half 11 kunnen opstaan.

Ik laat het berichtje maar zitten en kleed me om. Terwijl ik mijn kastdeuren opentrek, valt de helft van mijn kleren eruit. Ik moet mijn kast eens gaan opruimen, ik stel het veel te vaak uit. En moet je nu toch eens kijken, een heleboel sokken, jurkjes, shirts, broeken, riemen en schoenen liggen door het wilde weg op elkaar gestapeld. Ik raap de kleding die op de grond zijn gevallen op en leg ze bovenop de andere stapel. Wat zou ik vandaag eens aandoen? Een spijkerbroek of een gekleurde broek? Een hemdje met een blouse of gewoon een shirt? Wat doe ik moeilijk, pak gewoon wat tussen de stapel uit en kijk of het leuk staat. Een soort van grabbelen eigenlijk, ik begin te lachen. Nieuwe mode: 'Grabbel je kleren uit je kast!' Dat gaat dus echt nooit de nieuwe mode worden. Dat kan trouwens helemaal geen nieuwe mode zijn, want je kleren blijven hetzelfde en 'nieuwe mode' zijn kleren. Dan zou het een rage moeten worden, dan kan iedereen praten over hun 'grabbelkledingkast'. 'Hey! Wat heb jij voor leuks gegrabbeld zeg! Staat je geweldig!' 'Serieus? Dankje, jij hebt ook niet verkeerd gegrabbeld!' Haha, dat zou best grappig zijn. Ik stel aan mezelf voor om het even uit te proberen. Ik prop mijn hand in de klerenbende en begin te graaien. Zodra ik denk een broek te hebben, trek ik mijn hand er weer uit. Vol verwachting kijk ik naar de spijkerbroek in mijn handen, met een blij gezicht gooi ik het op mijn bed. Heb ik eens een geluk, ik heb mijn lievelingsbroek eruit gehaald. Opnieuw prop ik mijn hand in de kast en graai ik er een shirt uit. Ik gooi het shirt op mijn bed en pak vervolgens wat sokken. Snel kleed ik me om, want door al dit gedoe is het alweer kwart over 12.