Het rode meisje

Hoofdstuk 11 ~ Jennet

Het regent buiten, scherpe druppels vallen op de grond. Net zoals bij de diploma uitreiking, toen Emma er nog was. De weg is overspoelt, het lijkt alsof de aarde ook verdrietig is. De bandensporen van de wegrijdende auto zijn ook al verdwenen, het spoor naar Emma dus ook. De politie is met man en macht naar haar opzoek, maar zonder spoor, kom je niet verder. Het briefje ligt op m'n tafel, Emma wilde dat ik het boekje ging lezen, maar ze had nooit verwacht dat ze werd ontvoerd. Het boekje ga ik sowieso lezen, als Emma dat wil, ik heb nu alles voor haar over.

'Vertel me is wat je hebt gezien, Jennet.' Agent Lock zit tegenover me, ik zit weer in het kamertje. Het word onderhand mijn thuis, zo vaak dat ik er nu kom. De stilte blijft, ik geef geen antwoord. Wat heb ik eraan als ik vertel wat ik heb gezien, Emma komt dan niet zomaar binnenwandelen. Dus ik hou mijn mond, 'Ik snap dat je niks wil zeggen, omdat je verdrietig bent. Maar misschien komen we dan een stapje dichterbij.' Ik kijk naar de tafel, zal ik zeggen dat ik het dagboekje heb gekregen? Nee, dan wilt hij hem ook van me afnemen. Het enige wat Emma me heeft nagelaten, ga ik echt niet geven aan hem. 'Misschien.' Zeg ik dan, 'Misschien komen jullie een stapje verder, heeft dat nut? Nee, dus ik hou mijn mond.' Ik kijk terug naar de tafel. 'Ik denk dat je wat meer tijd nodig hebt, ik ga wel even weg.' Lock staat op, loopt naar de deur die hij vervolgens sluit. Hier voel ik me al een stuk beter door, alleen in een kille grijze kamer. Met één lamp, ik weet dat ze naar me kijken. Ik heb zin om het glas door te trappen, maar ik weet dat dat niet gaat lukken. Ook al ben ik nu zo woest, Tom is vermoord, dus waarom zouden ze Emma niet vermoorden? Mijn vader is nogsteeds niet verdrietig en mijn moeder zit alleen maar te huilen. Mijn vader weet van de verdwijning, ik weet het zeker.

Ik zit op mijn bed, met het boekje in mijn hand. Ik moet het lezen, snel sla ik het boekje open. In het begin schreef hij over Emma, dat hij verliefd op haar was. Later kom ik bij deze periode, ik lees aandachtig. Hij schrijft steeds 'Lief dagboek.' wat ik grappig vind voor een jongen. Op een gegeven moment staat er iets over dat hij in de kelder ging kijken voor onderzoek, dat er mannen aankwamen die het dossier van de directeur zochten. 'Geschorst wegens wapenhandel, geweld, diefstal en aanranding.' Mijn lichaam verstijfde, mijn ogen staarde naar het boekje en ik kreeg amper lucht. Heeft de directeur die dingen gedaan? Dus Tom is erachter gekomen dat ze de directeur wilden vermoorden?

Maar wie is de leider dan? Mijn ogen rollen over de woorden, zo snel als ik kan lees ik de bladzijde uit. Totdat hij schrijft wie de leider is, ik sta versteld en wil gillen. Mijn gezicht trekt een bang, boos en verdrietig gezicht op, mijn ademhaling versnelt. Ik heb wel eens vaker gehyperventileert, het ziet er naar uit dat het nu weer gaat komen. Mijn ogen kijken allen kanten op, ik pak de zijkant van mijn bed vast. Terwijl ik proeer tot rust te komen, verstop ik het boekje in mijn geheimen laadje onder mijn bed. Ik adem beroerd en zoek naar een zakje, zodat ik daarin kan ademhalen. Al snel ligt mijn hele kamer overhoop, maar ik vind geen zakje. Ik wil kalmeren, maar dat gaat lastig als je vader een moordenaar blijkt te zijn. Ik raak al snel in paniek als ik aan Emma denk, als zij dit boekje uit heeft gelezen, dan is ze er ook achter gekomen. Daarom doet mijn vader zo raar, hij heeft haar laen verdwijnen en gaat haar vermoorden! Ik begin nu al helemaal hard te ventileren, grijp me snel vast aan mijn stoel, maar ik krijg me ademhaling niet meer onder controlen. Als ik niet snel stop dan ga ik nog flauwvallen, ik bedenk een manier om frisse lucht te krijgen. Waardoor ik me dom voel: Het raam. Snel doe ik hem open en snuif de frisse regenlucht naar binnen. Ik snuif zo hard, dat het alsnog geen zin heeft. Ik kan niet kalmeren, dat moet ik maar toegeven. Ik doe het raam dicht en grijp me snel weer vast aan de vensterbank. Ik begin spikkeltjes te zien en probeer naar de deur te lopen om naar beneden te gaan. Stapje voor stapje kom ik vooruit, maar alles draait om me heen. Maar dan draai ik met mijn kamer mee en was er niks meer...