Het rode meisje

Hoofdstuk 7 ~ Jennet

We moesten naar het politiebureau komen om weer overhoord te worden, we lopen langs allemaal kamers. Dan zie ik ook de directeur zitten, zodra hij ons ziet, kijkt hij gelijk op. Hij keek met een blik dat hij het echt niet was, ik weet niet of ik hem moet geloven. Emma had natuurlijk al verteld dat Tom zei dat het iets met school had te maken, dus de directeur zou het best wel kunnen zijn. Emma komt naar me toe lopen, 'Het komt wel goed, Jen. Het komt allemaal goed.' Terwijl ze dat zegt, kijk ze zelf met een blik dat het helemaal níet goed komt. Ik moest nog wachten voordat ik overhoord werd, eerst moest Emma. Mijn ouders zitten naast me, mijn vader schuift naar mijn kant toe. 'Het spijt me van vanochtend, lieverd.' Hij kijkt me heel schuldig aan, maar ik geloof hem nog steeds niet. Hij klinkt zo ongeloofwaardig, ik wil zo snel mogelijk weten wat hij verbergd. Ik wil net wat aan hem vragen als de deur open gaat. 'Jennet, je kan komen.' Zegt agent Lock. Emma komt naar buiten stappen, in tranen. Ze heeft blijkbaar haar gevoelige kant laten zien, ik geef haar een knuffel en loop dan naar binnen.

Er staat serieus een klein bureaulampje op de tafel, de rest van de kamer is grijs en grauw. Agent Lock biedt me een stoel aan, dus ik ga maar zitten. 'Zo, je hebt vast wel gehoord dat de directeur als verdachte is opgestelt.' Hij kijkt me aan, 'Ja, ja dat klopt.' Meer ga ik er ook niet over zeggen. 'Ik wilde je dus nog wat meer vragen stellen, Jennet.' Weer kijkt hij me aan, ik weet dat agenten die verhoren, er om getraind zijn mensen zenuwachtig te maken. We zijn pas 20 seconden bezig en ik krijg nu al de neiging hem een klap te verkopen. 'Waarom denken jullie dat de directeur het is?' vraag ik. 'Jennet, het is de bedoeling dat ik hier de vragen stel.' Hij kijkt me met een serieuze blik aan, dus ik hou me mond... 'Oke Jennet, ik had het gevoel gisteren, dat je me niet de waarheid vertelde.' Oh oh, hij gaat beginnen over of Emma en Tom ruzie hadden. 'Nou??' kijkt hij me vragend aan. 'Vertel nu maar eens de waarheid, je zus heeft namelijk ook al het een en ander gezegd.' Heeft Emma ook al wat gezegd over de ruzie? Dat is echt een opluchting voor mij. Dan kan ik ook eerlijk zijn. 'Oke ja, ze hadden inderdaad ruzie gehad, de dag voordat Tom werd vermoord.' Hij pakt zijn papieren erbij, 'Goed, ik luister.' Ik zucht, 'Emma vertelde me gister dat het allemaal haar schuld was. Omdat Tom bij de diploma uitreiking tegen haar had gezegd dat er iets erg ging gebeuren. En dat het met school had te maken, ook zei hij dat het een kwestie was van leven of dood.' Hij knikt, 'Aha... Ik begrijp het, ja.' Wat zegt hij nou weer, ik begrijp het ja? Wat is daar aan te begrijpen, het is gewoon zo! 'En wat deed Emma toen?' Ik denk, wat heeft Emma toen ook alweer gedaan?... 'Ik weet eigenlijk niet, volgens mij werd ze boos op hem, omdat hij niet vertelde wat er precies aan de hand was.' Hij schrijft het om zijn papiertje. 'Wat deed jij toen?' Ik kijk even weg, even denken... 'Uhm... Ik heb het niemand verteld, dat wilde Emma niet.' Weer schrijft hij het op z'n papiertje. 'Waarom verdenken jullie de directeur nou?' Hij kijkt me boos aan, waarop ik normaal reageer: 'Ja wat, jij hebt mij wat vragen gesteld, nu wil ik wat vragen.' Hij zucht, kijkt achter het raampje en zegt dan: 'Oke, je krijgt je zin. Kijk, we hebben de directeur als verdachte gesteld omdat het blijkt dat er antwoorden van het examen waren gelekt. Op jou school, dus. Waarschijnlijk heeft de directeur daarvoor gezorgd, hiervan weten we niet de consequenties. We denken dat Tom daarachter was gekomen, de directeur had blijkbaar al eerder verkeerde dingen gedaan. Dus zag hij waarschijnlijk geen andere keuze dan Tom op te zoeken. Ze zijn vast tot een ruzie uitgekomen, die een beetje verkeerd is afgelopen.' Ik zet voor mezelf alles even op een rijtje. Ik herhaal de woorden die agent Lock had gezegd en onthoud ze. Ik weet niet of Emma het al weet, maar ik wel in ieder geval. Ik mocht daarna gaan, ik loop de kamer uit. Mijn vader komt naar me toe lopen, maar ik ga hem geen woord vertellen. Als we naar huis rijden, zit Emma weer in het dagboekje te lezen van Tom. Opeens word ze spierwit. Ik besluit maar niks te vragen en ik wacht tot we thuis zijn.

Ik doe de deur open, 'Emma?' vraag ik. Ze zit op haar bed, 'Ja?' Ik loop naar binnen en ga naast haar op het bed zitten. 'Wat las je in het boekje, je werd spierwit in de auto.' Ze kijkt een beetje geschrokken naar me, ze krijgt wat tranen in haar ogen. 'Wat staat erin, Em?' Ze kijkt naar het boekje, 'Hier jij mag het hebben, maar je mag het pas lezen als ik het zeg.' Ik pak het boekje aan, ik heb geen idee waarom ik het nu krijg. 'Waarom? Het is aan jou gegeven.' Emma kijkt me aan. 'Ja, klopt. Dus ik mag er mee doen wat ik wil. En nu geef ik het aan jou.' Ze staat op en doet de deur weer open, 'Wil je nu weggaan, ik wil even alleen zijn.' Ik begrijp haar en doe gelijk wat ze zegt. Zodra ze de deur weer achter haar sluit, krijg ik toch een raar gevoel van binnen.

Ik lig heerlijk te slapen na een lange tijd, het boekje heb ik verstopt in een laadje onder m'n bed. De nacht word opeens verstoord door een gil. Ik spring overeind, wat was dat? Wie was dat? Ik ren naar de kamer van Emma, ze is er niet meer. Mijn ouders rennen naar beneden, ik ren erachter aan. Nog een keer hoor je een gil, maar dan verder weg. We rennen naar buiten, en zien verweg een auto weg racen. 'Emma?' vraag ik bang. Mijn moeder begint te huilen, mijn vader gek genoeg niet. 'Emma!' roep ik. Ik kijk het bos in, 'EMMA!' schreeuw ik nog een keer. Geen reactie, dan voel ik een briefje in m'n pyjama zak. Ik vouw het open: 'Je mag nu het boekje lezen. Het spijt me, Emma.'