Historia Huncwotów-Bo życie to zabawa

Rozdział 26.

Po zdarzeniu na błoniach, Mary biegła tak szybko,że aż sama się zdziwiła. Nigdy nie miała za dobrej kondycji, ale najwyraźniej strach który powoli mijał, wciąż dawał o sobie znać. Wcześniej przy schodach pożegnała się z Arlettą, która najwyraźniej nie była taka straszna.

Gdy znalazła się pod obrazem i powiedziała hasło, jednak rama nie rozchyliła się od razu.Gruba Dama popatrzyła na nią zdziwiona. 

 -Dziecko,coś ty robiła,że jesteś taka poobijana? 

 Mary nie chciała być nieuprzejma dla kobiety z obrazu, więc tylko wzruszyła ramionami z lekkim uśmiechem. 

 -Jestem straszną niezdarą i przewróciłam się na kamienie. 

Gruba Dama najwyraźniej nie  uwierzyła w tą wersję zdarzeń, ale wpuściła ją bez gderania. Gdy brunetka przeszła przez próg, odetchnęła z ulgą. Ten irytujący obraz zazwyczaj był strasznie ciekawski. Niestety, kiedy weszła do pokoju, wzrok niemal wszystkich gryfonów skierował się na nią. Patrzyli na nią, jakby chcieli powiedzieć: Skądś ty wyszła, z buszu czy jak? 

Nie bardzo wiedziała co powinna zrobić, więc stała sekundę z ogłupiałą miną, kiedy ktoś złapał ją za ramię i wyprowadził z pokoju. Kiedy byli już poza obrębem ciekawskich gapiów, a Gruba Dama ochrzaniła ich za zakłócanie jej spokoju w tak krótkim czasie, rozległ się lekko zdenerwowany głos: 

 -Gdzie byłaś?!- przed nią stał Remus, trzymając ją obiema rękami za ramiona i lekko niąpotrząsając.W jego oczach malowała się lekka panika.- Nie było Cię praktycznie cały dzień, odkąd skończyliśmy lekcje. Wiesz która jest godzina?- przerwał,żeby posłać jej zdenerwowane spojrzenie. Dziewczyna nigdy wcześniej nie widziała go w takim stanie.Patrzyła na niego, jakby właśnie zrobiła coś złego i miała ją czekać kara ze strony taty.-Jest prawie północ!Słyszysz? PÓŁNOC!- ostatnie zdanie niemal wykrzyczał. Mary nie chciała,żeby się pokłócili, więc pogładziła go po policzku. 

 -Remus, poczekaj. Zaraz Ci wszystko wytłumaczę.-popatrzyła na chłopaka, powodując,że jego wzrok momentalnie złagodniał. 

 -Tak, masz rację.Przepraszam.Nie powinienem się tak unosić.-wyglądał na zakłopotanego swoim zachowaniem. Brunetka potrząsnęła przecząco głową. 

 -Twoja reakcja była jak najbardziej normalna. Gdybyś ty zniknął, chyba bym umarła ze strachu.- roześmiała się cicho, a Lupin cmoknął ją w czoło, nachylając się, co było dość trudne przy ich wzroście. Mary spojrzała na niego z nutką rozbawienia.- Kurdupel ze mnie. 

 Remus popatrzył na nią z czułością. 

 -Ale za to jaki uroczy kurdupel.- brunetka złapała go za rękę i pociągnęła z powrotem w kierunku wieży Gryffindoru.- Wracamy?

 -Wolałabym tak. 

 Choć mieli nie daleko, szli wolno. W tym czasie Mary zdążyła opowiedzieć swojemu chłopakowi to, co się zdarzyło na błoniach. Gdy kończyła opowiadać, mimowolnie zacisnął pięść, zgniatając przy tym rękę dziewczyny. Gdy pisnęła cicho z bólu, natychmiast włączył mu się tryb opiekuńczości. 

 -Na Merlina, przepraszam!- ucałował ją w rękę, co tak ją rozczuliło,że zapomniała o bólu, który tak naprawdę nie był tak ogromny. 

 -Remus, przecież nic mi się nie stało! Nie jestem z cukru!- roześmiała się głośno, ale zaraz się uciszyła,przypominając sobie,że jest już po północy.Chłopak jednak nie uśmiechnął się. 

 -Mary, sytuacja nie jest śmieszna.- dziewczyna natychmiast przestała się śmiać.- Właśnie zostałaś zaatakowana przez bandę Ślizgonów...

 -Nie wszyscy byli ślizgonami.-wtrąciła, jednak Lupin machnął tylko ręką.

 -Nie ważne! Zostałaś zaatakowana przez jakiś sługusów Voldemorta-Mary mimowolnie wzdrygnęła się na dźwięk tego imienia.-To znaczy,że nie jesteś już w tej szkole bezpieczna. Tak samo jak Lily i reszta mugolaków.

 -Wiem Remus.- powiedziała cicho dziewczyna.Spojrzał na nią z troską. 

 -A tak nie powinno być. Nikt Cię nie będzie zastraszał. Dopóki ja jestem na tym świecie, nie mają prawa Cię tknąć. 

 Tym razem Mary nie wytrzymała i zalała się łzami. Rzuciła się w ramiona Remusa i wtuliła się do niego. 

 -Kocham Cię, wiesz? 

Poczuła,że Lupin drgnął nieznacznie. Po chwili jednak także ją objął. 

 -Ja ciebie też, Mer. 

Cześć! Przepraszam,że wczoraj nie było rozdziału. Za to dzisiaj pojawią się dwa, jeżeli będzie pięć komentarzy. Przepraszam,że tak romantycznie,ale nie mogłam się powstrzymać. Trzymajcie się ciepło i miłych świąt życzę! ;*