The Address - Joe Sugg

Chapter 1

Ik lig met mijn ogen open in het donker te staren. Het is 3 uur 's nachts en ik heb nog geen oog dichtgedaan. We zijn vanmorgen vroeg in Londen aangekomen en naar ons nieuwe huis gereden. Ik heb vanmorgen in de auto geslapen, het huis werd ingericht door mijn vader en wat mensen die ik niet ken. Hij had in de auto geslapen, iets wat ik nooit kan.

Toen mijn moeder me wakker maakte was het 1 uur. Ik was rond 8 uur in slaap gevallen dus had 5 uur slaap gehad, niet veel maar ik moest het ermee doen. 'Je slaapt vanavond vast snel door de lange reis.' zei ze erbij.

Dat was dus niet helemaal waar. Ik heb nog helemaal niet geslapen. Ik ben ongelooflijk moe, maar kan maar niet in slaap komen. Ik pak mijn mobiel van het nachtkastje en knijp mijn ogen dicht tegen het felle licht. Ik haal mijn oortjes uit mijn broek die ik ergens middenin de kamer heb gesmeten en doe ze in mijn mobiel. Ik scrol door mijn afspeellijsten en klik uiteindelijk op een afspeellijst met rustige liedjes die ik heb aangemaakt voor als ik niet kan slapen.

Ik leg mijn mobiel weer terug en draai me op mijn zij. Ik sluit mijn ogen en laat de muziek me in slaap brengen.

~

Waarschijnlijk heeft de muziek gewerkt, want als ik mijn ogen open doe stroomt er een straal licht door het spleetje tussen mijn gordijnen. Ik trek mijn oortjes onder me vandaan. Die zullen wel uit zijn gevallen door al het draaien.

Ik pak mijn mobiel van mijn nachtkastje en zie dat het 11 uur is. Ik rek me uit en kijk rond in de nu nog kale kamer waar alleen wat boxen met mijn naam opgestapeld staan. Ik klim met een zucht uit mijn bed en graaf wat in mijn weekendtas, waar een dik paar sokken in zit. Ik trek ze over mijn ijskoude voeten heen en loop mijn kamer uit, de trappen af.

Ik heb mijn ouders gesmeekt om op zolder te mogen slapen. Ik wou meer privacy en nu we eindelijk de ruimte hadden mocht dit ook van mijn ouders. Ik kom de woonkamer in die er niet heel anders uitziet dan mijn kamer. Er staan wat spullen in, maar het is grotendeels dozen.

'Goodmorning darling.' begroet mijn vader me, die aan tafel een Nederlandse krant zit te lezen. 'Ik ga geen Engels praten in huis als je dat soms dacht.' zeg ik, terwijl ik naar het aanrecht loop en een broodje uit de zak met brood haal. Ik ga aan tafel zitten en begin aan mijn bolletje met kaas.

We hadden wat zakken met brood gesmeerd voor de eerste ochtend en ik moet zeggen, het is heel handig want het bespaart veel moeite. Als ik mijn broodje op heb, sta ik op en haal een pakje drinken uit de koelbox, waarna ik de trap op ren. Ik hoor geluiden uit mijn broertjes kamer komen. Zal zijn kamer wel aan het inrichten zijn. Waar mijn moeder is zou ik niet weten.

Ik loop de volgende trap op en stap mijn kamer in. In de kamer staat mijn houten bed, mijn nieuwe kast en bureau en een heleboel dozen. Ik pak de eerste doos van de stapel en maak hem met een zucht open. Kleren. Ik schuif hem aan de kant en pak de volgende kant. Mijn posterverzameling. Een goed begin.

Ik kijk op naar mijn muren en zie dat ik 2 witte en 2 zwarte muren heb. De twee langste muren zijn wit en tegen de ene muur staat mijn bureau met het raam erboven en tegen de andere mijn bed. De zwarte muren zijn korter en een is leeg en de andere wordt half bedekt door mijn grote witte kast.

Ik haal mijn eerst poster uit de box, een poster van One Direction, en hang hem op. Het is tijd om dit saaie oord in te gaan richten.

~

Het is 4 uur 's middags en ik zit beneden op de bank. Ik ben de hele middag bezig geweest met door mijn boxen heen te gaan en ik heb het meeste opgeborgen. Beneden zijn er ook al redelijk wat boxen opgeruimd, maar het is nog steeds een rommeltje.

'Waarom ga je anders Londen niet verkennen? Volgens mij zit er een Starbucks een paar straten verderop, dat vind je toch altijd zo lekker? Ik betaal wel.' zegt mijn moeder. Ik knik en sta op. Mijn moeder geeft me een tientje en ik trek mijn jas en schoenen aan, waarna ik de deur uitloop.

Het is niet heel druk op straat, hooguit 20 mensen. We wonen ook niet middenin de stad, meer aan de buitenrand. Het is koud buiten, dus ik sla mijn armen wat verder om me heen. Ik kijk rond, mezelf afvragend waar ik heen moet. Uiteindelijk stap ik maar op een vriendelijk uitziende vrouw af.

'Excuse me?' De vrouw kijkt vragend op. 'Do you mind telling me where the closest Starbucks is?' vraag ik. Waarschijnlijk kloppen de helft van mijn zinnen niet aangezien ik nou niet bepaald supergoed ben in Engels, maar zo te zien begrijpt de vrouw me wel gewoon. 'Yes, of course darling. Walk with me, I have to go that way.' Ik knik, een beetje verbaasd door haar aanbod.

Ik ga naast de vrouw lopen, die meteen een gesprek begint. 'Je klinkt niet heel erg Engels. Je komt hier vast niet uit de buurt?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik kom uit Nederland. Ik ben hier gister komen wonen. Mijn vader heeft een baan gekregen en ik moest gedwongen verhuizen.' De vrouw knikt begrijpend.

'En ben je blij met de verhuizing?' vraagt ze. Weer schud ik mijn hoofd. 'Nee, ik had een goed leven in Alkmaar. Ik woonde er al zolang ik kan herinneren. Ik was er graag gebleven bij mijn vrienden.' De vrouw kijkt me medelevend aan. 'Je zult je plekje hier vast wel vinden. Ik wens je heel veel sterkte.' zegt ze. 'Dankuwel.' De vrouw knikt en wijst naar de overkant van de straat. 'Daar is de Starbucks, ik moet hier af. Nog een fijne dag gewenst en ik hoop dat je je hier thuis gaat voelen.' Ik knik en de vrouw loopt weg. Ik steek de straat over, die veel drukker is dan mijn straat.

Ik loop de Starbucks in en sluit achteraan in de rij. Ik wacht geduldig af, terwijl ik probeer om met de wifi hier te verbinden. Door de drukte is de wifi erg langzaam, maar uiteindelijk heb ik verbinding. De appjes stromen binnen en ik glimlach, terwijl ik er snel doorheen scrol. De groepsknuffel van mij en de meiden is ook doorgestuurd. Ik glimlach als ik hem als mijn achtergrond doe. Als ik aan de beurt ben bestel ik simpel een caramel cream en kijk om me heen naar een plekje.

Alle tafeltjes zijn bezet en ik kijk ongemakkelijk om me heen.

'Hey, meisje!' Ik kijk om en zie een jongen en meisje naar me zwaaien. Ik wijs vragend naar mezelf en het meisje knikt. Ik loop twijfelend naar de tafel toe, waar de jongen en het meisje naar me glimlachen.

'Je ziet er nogal alleen uit. Wil je bij ons zitten?' Ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op, maar knik en ga op de stoel tegenover de jongen en het meisje zitten.

'Waarom vragen jullie of ik bij jullie kom zitten?' vraag ik verbaasd. 'Oh, we hebben hier een buitenlander.' zegt het meisje. Ik knik een beetje beschaamd. 'Je zag er nogal alleen uit en we wouden je helpen.' legt de jongen uit. Ik knik. 'Ik ben Christina. Ik kom uit Nederland.' stel ik mezelf voor. 'Alex.' zegt de jongen met een kleine zwaai. 'Marthe.' begroet het meisje me.

'Hoelang ben je hier al?' vraagt Alex. 'Sinds gisterochtend.' antwoord ik. 'Cool.' zegt Marthe. Ik kijk haar verbaasd aan. Ze haalt alleen haar schouders op.

Ik raak aan de praat met Alex en Marthe en voor ik het weet is het al 5 uur en begint het donker te worden.

'Ik moet maar is gaan.' zeg ik, terwijl ik opsta. Alex en Marthe knikken en we wisselen nog snel nummers uit, waarna ik met een laatste zwaai de Starbucks uitloop en terug naar huis.

Misschien is er dan toch een kleine kans dat er iets leuks gaat gebeuren.

Lengte: 1390 woorden

De hoofdstukken zijn in het begin een beetje kort, maar verderop komen er nog wat redelijk lange tussen :-)

Dusssss reacties? Ik weet dat nog bijna niemand het leest maar toch...

Jupp, that's kinda it.

TOEDELSSSS