The Address - Joe Sugg

Chapter 19

'Ik kan niet geloven dat dit echt gebeurt,' fluister ik, terwijl ik door het kleine raampje van het vliegtuig naar buiten kijk. Het is 20 april, 2 dagen na mijn verjaardag, en over een paar minuten vertrekt dit vliegtuig naar Amerika.

Mijn verjaardag was dus eergisteren, en ik moet zeggen dat het een van de beste verjaardagen ooit was. Iedereen die ik in Londen heb leren kennen zijn langs geweest, of hebben iets gestuurd. Al was het iets kleins, het maakte mijn dag. Ook van mijn vriendinnen uit Nederland heb ik wat gekregen en ik heb ze kort via Skype gesproken.

Het beste moment van de dag was toch toen Joe, Caspar en Louise kwamen. Ik was verbaasd dat Louise er was, aangezien dit de eerste keer was dat ik haar zag, en dat op mijn verjaardag. Natuurlijk was ik ongelooflijk blij om haar te ontmoeten, maar het verbaasde me toch. Tot ik mijn cadeau kreeg. Joe drukte het in mijn handen, een enveloppe, iets wat nogal simpel leek. Verbaasd maakte ik hem open en haalde er een brief uit.

Lieve Christina,

Gefeliciteerd met je 18e verjaardag! We hopen dat je een superdag hebt, wat natuurlijk ook niet anders kan als wij langs zijn geweest. Verder hebben wij ook een klein cadeautje meegenomen. Al een tijdje plannen we dit, en dit is ook met je ouders overlegt, dus maak je geen zorgen. Het is een cadeau voor jou, Caspar en Louise, maar Caspar en Louise wisten er al van aangezien ze in het complot zaten. We zijn nogal sneaky.

We hopen echt dat je het leuk vind, want er is superveel tijd in gestoken. Het was nogal een ramp om dit allemaal uit te plannen. Ik houd je maar niet langer op, want ik heb geen zin om een super lange emotionele brief te schrijven. Dat houdt je alleen maar weg bij het cadeau. Het zit in de enveloppe. Heel veel plezier ermee.

Liefs,

Joe (en de rest)

Ik keek verbaasd op naar de drie mensen die me vol verwachting aankeken en stak mijn hand in de enveloppe. Ik haalde er papiertje uit, en zogauw ik ze omdraaide viel mijn mond open van verbazing. In mijn hand hield ik een vliegticket en een VIP-pas voor Playlist Live.

En nu zit ik hier, in een vliegtuig naar Orlando, naast Louise, en het lijkt allemaal een grote droom. Ik draai me om naar Louise, die naar haar mobiel kijkt, en glimlach. Ik had nooit kunnen denken dat dit zou gebeuren. 

'Hey, is er iets?' Ik kijk verward op naar Louise, die nu niet meer naar haar mobiel kijkt. Ik schud mijn hoofd en laat me naar achter in mijn stoel vallen, nog steeds glimlachend.

'Ik was gewoon aan het denken,' fluister ik, nog steeds blij door de gedachtes die seconden geleden door mijn hoofd aan het spoken waren. De herinneringen van de laatste maanden. Ik vraag me elke dag nog af hoe dit ooit is begonnen, en ik kom elke keer weer bij hetzelfde moment uit. De Starbucks waar ik de eerste dag naar binnen ging. Als ik daar niet heen was gegaan, had ik Alex misschien wel nooit ontmoet en had ik misschien Joe wel nooit voor zijn huis gezien.

'Denken is soms goed. Waar denk je aan?' Ik draai mijn hoofd naar Louise en kijk haar onderzoekend aan. Zij is ook zomaar in mijn leven gesprongen. Het moment dat ik de brief door Joe en Caspar's brievenbus liet vallen heb ik er nooit over nagedacht wat de gevolgen eigenlijk zouden kunnen zijn. 

'Ik zit te denken aan alles. Hoe ik hier terecht ben gekomen.' Ik laat me weer onderuit zakken in mijn stoel. Ik heb, ook al hoopte ik het, niet verwacht dat ik echt in contact zou komen met ze. En dat ik ook andere youtubers zou ontmoeten. Andere mensen waar ik al jaren naar opkijk. 

'Soms moet je niet nadenken over hoe iets is gebeurt of hoe iets is begonnen, maar moet je gewoon tevreden zijn met wat er op dit moment gebeurt.' Louise legt een hand op mijn schouder en wrijft er met haar duim overheen.

'Geniet van wat je hebt.'

691 woorden

Okay, soort van belangrijk iets, maar ook een soort van filler met wat random diep stuff en en slecht einde BUT WHO CARES (tbh, het maakt mij uit, sorry dat ik niet meer kan geven)

Het is niet lang, ik weet het, maar ik probeer gewoon wat boeken up te daten, en ze worden gewoon allemaal niet zo lang. Het gaat een beetje moeilijk met school en al die shit, maar ik doe mn best. Hopelijk is t hoofdstuk toch nog wat....

TOEDELSSSSSSS