The Address - Joe Sugg

Chapter 17

Time-skip naar een paar maanden later. Het is nu 18 april :-)

Over precies een week ben ik jarig, en god kijk ik ernaar uit. Ik heb gesmeekt of de meiden vanuit Nederland mogen langskomen, en mijn ouders zeiden dat ze erover na zouden denken. Ook moeten hun ouders natuurlijk instemmen om ze naar Londen te laten gaan.

Ook heb ik Joe en Caspar al een week niet gezien, wat ik jammer vind, maar wel begrijp. Ze hebben ook gewoon een druk leven en wat ik van Joe's vlogs zag, heeft hij de laatste dagen veel besprekingen. Gelukkig hebben we nog wel contact en spreken elkaar dagelijks.

'Christina, kom je bed is een keer uit!' Klinkt mijn moeders stem van beneden. Ik kreun luid en draai me om, om mijn gezicht in mijn kussen te begraven. Ik blaas mijn adem uit in mijn kussen en druk mezelf dan omhoog. Ik laat me uit bed rollen, waarbij ik ervoor zorg dat mijn voeten me op tijd opvangen.

'Christina, ik moet nie-' 

'Ik kom al mam!' Ik sta op en rek me uit, waarna ik kijk hoe laat het is. Bijna elf uur. Ik pak geeuwend mijn mobiel van mijn nachtkastje en zie dat ik ben gebeld door Joe. 

Ik bel hem terug en terwijl ik mijn mobiel tegen mijn oor houd, loop ik de trap af naar beneden. Als ik één trap af ben, wordt er opgenomen en klinkt Joe's blije stem in mijn oor.

'Goeiemorgen!' Ik rol mijn ogen om zijn enthousiasme, zelf totaal niet enthousiast in mijn half slapende staat. 

'Hey, waarom belde je?' Ik hoor Joe aan de andere kant van de lijn grinniken, waarschijnlijk geamuseerd door mijn chagrijnige gedrag.

'Volgens mij is er iemand met het verkeerde been uit bed gestapt.' Ik houd mijn mond dicht, hopend dat hij me gewoon vertelt waarom hij belt. Als hij door heeft dat ik toch niet reageer, zucht hij en begint te praten. 

'We gaan over een uur naar Brighton, aangezien het weer goed is. Een wandeling maken met Alan, misschien ergens wat eten. Zin om mee te gaan? We gaan met de trein.' Ik loop mijn woonkamer in, waardoor mijn moeder opkijkt en alleen glimlacht. 

'Lijkt me leuk, hoe laat moet ik bij jullie zijn?' Ik loop naar de koelkast en gooi hem open, op zoek naar melk. Ik heb geen zin om meer klaar te maken dan een bak cornflakes.

'Zo snel mogelijk het liefst.' Ik pak het pak melk uit de koelkast en zet hem op het aanrecht, waarna ik me omdraai naar mijn moeder.

'Mam, mag ik met Joe en Caspar naar Brighton?' Mijn moeder kijkt op van haar mobiel en lijkt even te denken, waarna ze knikt.

'Hoe laat denk je dat ik terug bent?' Ik haal mijn schouders op, terwijl ik een pak cornflakes pak. 

'Joe, hoe laat zijn we ongeveer terug?' Ik hoor gerommel aan de andere kant van de lijn en wat stemmen, waarna ik Joe's stem weer hoor.

'Sowieso na het eten. Ik denk rond een uur of 9 of 10,' zegt hij, terwijl ik mijn cornflakes in mijn bakje gooi.

'Tussen 9 en 10 verwachten we.' Mijn moeder knikt opnieuw.

'Dan mag je van mij er wel heen. Maar ik wil wel dat je eerst je kamer opruimt.' Ik rol mijn ogen, maar besluit er niet tegenin te gaan.

'Doe ik.' Mijn moeder knikt een laatste keer en kijkt weer naar haar mobiel. 

'Het mag, ik moet alleen eerst mijn kamer opruimen.' Ik schenk melk bij de cornflakes en zet alles terug, terwijl ik naar Joe luister.

'Super, we gaan waarschijnlijk een wandeling maken, dus trek iets warms aan, aangezien ik niet weet wat het weer gaat doen. Verder komt het eten wel goed, grote kans dat we ergens bij een restaurantje gaan zitten. Oh, vergeet geen geld mee te nemen.'