The Address - Joe Sugg

Chapter 7

'Mam, ze zorgen echt wel goed voor me.' Ik hoor mijn moeder aan de andere kant van de lijn zuchten.

'Als ik het goed begrijp wil jij dat ik akkoord ga dat jij de hele avond doorbrengt met 2 jongens die jij vandaag voor het eerst hebt ontmoet en nauwelijks ken?' Somt mijn moeder op.

'Yep! En daarbij, ik kijk hun video's altijd en ken ze wel!'

'Maar meisje, ze kunnen heel anders zijn dan in die video's.' Ik hoor twijfel in mijn moeders stem en grijns.

'Het is maar een avond, je mag zelfs met ze praten als je wilt.' Het is even stil aan de andere kant van de lijn.

'Goed, ik praat wel met ze.' Ik geef een blij gilletje. 'Dit betekent dus niet dat het mag!' vervolgt mijn moeder. 'Weet ik mam.'

'Gelukkig, geef er dan maar een.' Ik knik en tik Joe, die naast me zit, op de schouder.

'En, wat zeiden jullie allemaal?'

Ik overlegde in het Nederlands met mijn moeder, dus Joe en Caspar kregen niks mee. Ik vertel snel in het kort het hele gesprek en daarna bied Joe aan om met mijn moeder te praten. Ik geef mijn mobiel snel door en probeer te luisteren naar het gesprek tussen Joe en mijn moeder.

'Caspar, ze wil jouw ook nog even spreken.' Capsar knikt en Joe geeft mijn mobiel aan Caspar.

'En, wat zei ze? Ik kon niet alles verstaan.' Ik zit half stuiterend op de bank en Joe legt zijn handen op mijn schouders. 'Rustig aan!' Lacht hij. Ik zit gedwongen stil en Joe haalt zijn handen van mijn schouders. 'Vertel!' zeg ik opgewonden, stilzittend dit keer.

'Zo te horen lukt het waarschijnlijk wel. Ik weet het alleen niet zeker.' Ik kreun. 'Hier heb ik weinig aan.' zeg ik ongeduldig. Ik wacht af tot Caspar zijn gesprek met mijn moeder heeft afgerond en neem mijn mobiel weer aan.

'Ben d'r weer!' zeg ik blij. Mijn moeder negeert mijn opgewonden stemming en begint gewoon te praten. 'De jongens lijken me van goede aard. Wat mij betreft mag je er vanavond blijven, maar ik wil dat je uiterlijk om 12 uur thuis bent. Je gaat ook niet alleen over straat, je wordt gebracht of je belt ons en we halen je op. Dan kunnen we die jongens ook meteen eens ontmoeten.' Ik begin als een gek te glimlachen.

'Beloofd!' zeg ik blij en steek mijn duimen op naar Joe en Caspar die ook beginnen te glimlachen.

'Veel plezier dan vanavond. Ik hou van je.'

'Ik hou ook van jou. Doei!'

'Dag liefje.'

Ik hoor een pieptoon en klik mijn mobiel uit waarna ik hem op het tafeltje voor de bank leg.

'Ik mag tot uiterlijk 12 uur blijven en daarna moet een van jullie me naar huis brengen, of allebei, of mijn ouders halen me op.' Vat ik kort samen. 'Klinkt goed!' zegt Joe blij.

'Kunnen we dan nu wat eten?' Caspar kijkt ons sip aan. 'We kunnen nu wat gaan eten.' Lacht Joe.

~

'Jullie mogen jaloers zijn, laat je jaloezie de vrije loop.' Joe richt zijn camera op de 3 dampende pizza's op de tafel. Ik grinnik en pak een stukje, waarna ik onderuitzak en naar The Maze Runner kijk.

'Nu heb je het prachtige 3 hele pizza's effect verpest.' Joe richt de camera op mij. 'Joe, dat bestaat niet eens.' Lach ik. 'Jawel, dat bestaat wel! Leg het terug.' Ik haal mijn wenkbrauwen op en neem een grote hap uit mijn pizza stuk. Joe hapt naar adem.

'Dat deed je niet!'

'Dat deed i-'

'Niet weer jongens!' Onderbreekt Caspar ons. 'Ik ben een meisje!' zeg ik verontwaardigd. Caspar rolt zijn ogen en pakt ook een pizza stuk.