The Address - Joe Sugg

Chapter 3

De aankomende week bestond uit vooral lopen. En dan meestal door Joe's straat. Het lijkt misschien een beetje op stalken, maar dat is het niet. Okay, misschien een beetje. Ja het is stalken.

Maar ik bel nog niet bij hem aan, bekogel hem niet met brieven en heb nog geen steentjes tegen zijn raam gegooid, dus zo erg is het nog niet lijkt me.

Tot nu toe heb ik hem 1 keer vaker gezien, achter het raam.

Ik heb meteen de volgende ochtend een Tweet gestuurd dat ik wist waar hij woonde, maar daar kreeg ik vooral slechte reacties op, dus die was er na nog geen 3 uur weer vanaf. Weinig kans dat Joe hem gezien heeft dus.

Het is weer is een middag waar ik rondjes loop door de wijk. Ik neem de afslag naar Joe's straat en loop extra langzaam voor het huis langs. Weer zie ik hem niet en ik loop met een zucht weer verder.

Ik loop weer naar huis, na een stukje door het park gelopen te hebben, en ik ren naar mijn kamer. Ik ga achter mijn bureau zitten en pak een blaadje van de stapel.

Ik klik een pen open en begin ermee tegen mijn kin aan te tikken. Ik ga Joe gewoon een brief schrijven of hij het erg vindt dat ik weet waar hij woont.

Ik schrijf een paar zinnen op, maar kras ze meteen weer door. Zo gaat het nog een half uur door en mijn kamer ligt uiteindelijk bezaait met opgefrommelde papiertjes met doorgekraste zinnen. Toch heb ik uiteindelijk een brief in elkaar kunnen zetten en ik lees hem nog snel een keer door.

Beste Joe en Caspar,

Ik liep laatste met een goede vriend van me door de straten van Londen en daar hebben we Joe jullie appartementencomplex in zien gaan.

Mijn vriend weet niet wie jullie zijn, maar ikzelf ben een grote fan van jullie. Ik was natuurlijk dolblij toen ik jullie adres wist, maar wist niet wat te doen.

Het leek me nogal creepy om jullie te gaan stalken, dus ik dacht dat ik maar gewoon netjes zou vertellen dat ik jullie adres weet.

Hierbij, ik weet waar jullie wonen. (Dat klinkt eng)

Ik weet niet of jullie het erg vinden. Ik zou het ook nooit tegen iemand vertellen, maar als jullie het erg vinden kunnen jullie me bereiken via mijn Twitter: @GoofChristina.

Groetjes,
Christina!

Ik vouw de brief, die waarschijnlijk vol staat met spellingsfouten, op voordat ik mijn gedachten weer verander.

Ik ren naar beneden en pak een enveloppe uit de kast, waar ik de brief in stop. Ik schrijf in mijn verschrikkelijke handschrift hun namen erop.

Joe Sugg en Caspar Lee

Ik trek mijn jas aan en stop mijn brief in mijn jaszak. 'Mam, ik ga nog even naar buiten!' roep ik door het huis. 'Is goed, wees voor het eten terug. We eten om 6 uur.' roept mijn moeder terug. 'Is goed!'

Ik gooi de deur met een klap achter me dicht en ren door de straten naar Joe's straat. Het blijft een rare gedachte om daar gewoon heen te kunnen. Bijna onwerkelijk, maar ook wel een beetje spannend.

Ik ren de hoek om en zie zijn huis in de verte. Ik loop er langzaam naar toe, mijn hart sneller bonkend met elke stap die ik neem, tot ik voor de brievenbussen sta.

Nu is de vraag nog welk adres het is. Ik weet bij welk raam hun appartement is, maar dat verteld nog niks over hun adres. Er staan geen namen op de brievenbussen, wat het ook niet heel veel makkelijker maakt. Het is me opgevallen dat dat weinig voorkomt hier in Londen, een naam op een brievenbus.

Uiteindelijk kies ik maar een van de brievenbussen uit en ik stop de brief er half in. Ik haal nog een keer diep adem en druk hem er dan helemaal in, waarna ik keihard wegsprint de straat uit.