The Address - Joe Sugg

Chapter 10

Ik word wakker van de bel die door het huis schalt. Ik draai me kreunend om in bed, hopend dat iemand anders de deur open doet. Jammer genoeg hoor ik geen voetstappen niks en klinkt de bel nog een keer. Ik sla de dekens met een diepe zucht van me af en stap uit bed in mijn pantoffels die naast mijn bed staan. Ik loop gapend de trap af door het verlaten huis. Mijn vader is aan het werk, mijn broertje naar school en waar mijn moeder is zou ik niet weten.

Ik loop beneden langs de spiegel en zie dat mijn haar helemaal ontploft is. Ik zucht en doe er een staart in met het stiekje dat ik altijd om mijn pols heb en wrijf mijn ogen even uit. Ik vervolg mijn weg naar de deur en kijk door het kleine kijkgaatje wie ervoor staat.

Echt handig zo'n kijkgaatje, je kunt meteen zien wie er voor de deur staat.

Als ik zie wie er staan, het zijn meerdere mensen, worden mijn ogen meteen groot. Ik raak meteen in paniek en trek mijn hemdje recht en kijk nog snel een keer in de spiegel, waarna ik de deur opentrek en met een glimlach om het hoekje kijk.

'Hoi Chris!' roept Caspar vrolijk. Ik lach een beetje ongemakkelijk terug. 'Uhm, hoi. Ik weet dat we nog een keer iets wouden gaan doen, maar zo snel had ik niet verwacht?' Joe kijkt me schuldig aan. 'Sorry, we willen je niet lastig vallen.' Ik schud meteen mijn hoofd. 'Nee, jullie vallen me niet lastig. Het is meer dat ik net uit bed kom.' Beken ik. De jongens lachen. 'Maar waarom zijn jullie hier? Zijn jullie soms iets vergeten?' Ik draai me meteen naar de kapstok waar niks aparts lijkt te hangen.

'We zijn niks vergeten, we vroegen ons alleen af of je vandaag mee zou willen naar iemand op bezoek!' Caspar staat bijna te stuiteren. Serieus, kan die jongen een keer niet hyper zijn? Ik denk even kort na en knik dan. 'Sure, waarom niet? Wie is het?' vraag ik nieuwsgierig.

'We wouden je meenemen naar Zalfie. We zouden met zijn allen een spelletjesmiddag houden, Zoe, Alfie, Joe, Caspar, Oli en Marcus, maar Marcus heeft afgezegd. Toen dachten wij dus aan jou!' zegt Joe met een big smile. Mijn ogen lichten meteen op. Al die youtubers ontmoeten? Ik begin als een gek te knikken. 'Ja omg ja!' zeg ik blij. De jongens lachen. 'Fijn dat je het leuk vindt.'

'Jullie kunnen wel even binnenkomen, dan maak ik me even klaar.' stel ik voor, terwijl ik de deur wat verder open. De jongens lopen langs me heen naar binnen en ik sluit de deur achter ze, waarna we naar de woonkamer gaan en ik de tv aanzet. Ik gooi de afstandsbediening naar Caspar. 'Zoek maar iets leuks uit.' zeg ik, waarna ik de trap op sprint naar mijn kamer en in mijn kledingkast begin te graven.

~

'Oh ja, ik heb er zoooo'n zin in!' zeg ik blij, terwijl ik in de camera lens kijk. 'Wie wil er nou niet al die mensen ontmoeten!?' Joe lacht en Caspar draait de camera naar hem toe. 'Let's find out. Als je ze niet wil ontmoeten zet het dan maar in de reacties.' grinnikt hij.

'Wil je geen reacties op je video?' vraag ik. Joe kijkt me kort vragend aan. 'Wat bedoel je?'

'Je wil dat mensen het in de reacties zetten als ze ze niet willen ontmoeten, iedereen wil al die awesome mensen ontmoeten, dus je zult geen reacties krijgen.' Joe fronst zijn wenkbrauwen bij het horen van mijn logica en knikt vaag. 'Suuuree...' zegt hij, totaal niet geloofwaardig. Ik lach alleen maar.

'We zijn er bijna!' zegt Caspar vanaf de bijrijdersstoel. Ik zak onderuit in mijn stoel en we rijden in stilte verder naar het huis. Ik zie het grote witte huis al in de verte opdoemen en mijn ogen worden groot. Ik wist dat het groot was, maar zo groot!

Joe rijd de auto naar de zijkant van de weg en parkeert hem daar, waarna we uitstappen. Ik sta nog steeds met grote ogen naar het huis te kijken, terwijl we naar de poort lopen en Joe aanbelt.

'Hallo?' hoor ik na een tijdje een zachte meisjesstem door de intercom spreken. 'Hey Zoe, we zijn er!' zegt Joe. 'Yay gezellig!' Ik hoor een piep, daarna een klik, waarna het hek opengaat. We lopen er met zijn drieën doorheen en het hek sluit zich weer achter ons.