The Address - Joe Sugg

Chapter 5

Ik klem mijn bevroren handen wat strakker om mijn beker koffie die ik zojuist bij de Starbucks heb gehaald. Ik drink niet vaak koffie, maar met mijn tekort aan slaap vannacht heb ik het toch echt nodig. Ik heb in totaal zo'n 5 uur geslapen, bedankt auto's die het leuk vinden om om 9 uur 's ochtends toeterend voor mijn huis langs te rijden.

Ik neem langzaam slokjes van mijn Starbucks, terwijl ik door de haast bevroren straten van Londen loop. Ik neem mijn koffie uiteindelijk in een hand en haal mijn mobiel uit mijn zak. Mijn mobiel is ook al zo ijskoud. Ik kijk snel hoe laat het is.

2:14

Ik heb vanochtend mijn hele ochtend al besteed aan youtube filmpjes kijken. Ik moest een manier vinden om de ochtend zo snel mogelijk door te komen en dat was mijn enigste oplossing.

Ik stop snel mijn mobiel weer in mijn zak en sla mijn verkleumde vingers terug om mijn warme koffie. Ik neem voorzichtig nog wat slokjes, terwijl ik door de straten van Londen loop. Ik had ook bij de Starbucks binnen kunnen blijven zitten, lekker in de warmte, maar nee ik besloot om naar buiten te gaan.

Ik kom langs het park en kijk twijfelend naar de groene bomen en bankjes. Zal ik het park nog even in gaan? Ik weet dat ik in het park de tijd snel vergeet, maar wat moet ik anders. Uiteindelijk haal ik mijn schouders op en loop het groene park in. Het is fijn om wat groens hier middenin de stad te hebben. Gewoon een plek waar ik rustig kan rondlopen, genietend van de natuur in plaats van al die auto's die om je heen razen.

In deze maand hier in Londen ben ik er aardig aan gewend geraakt, maar het park helpt me toch herinneren aan Nederland. Nederland was veel meer natuur, waar ik woonde tenminste. We hadden op een paar kilometer afstand een bos waar ik altijd speelde toen ik jonger was.

Ik ga met een zucht op een bankje zitten en drink de laatste beetjes uit mijn beker, terwijl ik terugdenk aan vroeger. Ik heb sinds ik in Londen woon Nederland altijd wel gemist, maar ik heb nog nooit herinneringen opgehaald. Ik mis het meer dan ooit.

Ik denk terug aan ons huis. Aan mijn ouder school en mijn vriendinnen. Zelfs aan het irritante hondje van de buren die altijd om 6 uur 's ochtends al stond te keffen. Nooit gedacht dat ik die zou missen.

Terwijl ik herinneringen ophaal kijk in naar de mensen die door het park lopen. Ze verschillen zo van de Nederlanders. Na voor mijn gevoel een hele tijd gezeten te hebben sta ik op van het koude bankje en gooi mijn nu lege beker in een prullenbak.

Ik begin rond te lopen door het park, kijkend naar de verschillen tussen de Nederlanders en de mensen hier. Er zijn niet echt duidelijke verschillen, maar toch is er iets wat me zegt dat ze er anders uitzien. Of het nou het uiterlijk of het gedrag is, ik weet het niet.

Ik hoor de klok in de verte slaan en begraaf mijn handen dieper in mijn jaszakken. Dat is een ding dat niet verschilt van Nederland. Het weer. Het is hier al net zo ijskoud als dat het in Nederland is. Ik blaas kleine wolkjes lucht uit, terwijl ik het grind onder mijn voeten voel knersen. Dan realiseer ik me opeens dat de klok sloeg.

Ik kijk geschrokken op om te zien dat de wijzer van de klok al langzaam over de 3 is gekropen en begin te rennen. Ik ren over de paadjes door het park, op zoek naar de dichtstbijzijnde uitgang. Als ik uiteindelijk een uitgang vind ren ik het park uit en kijk ik rond waar ik ben. Aan de verkeerde kant van het park, super.

Ik begin weer te rennen langs de rand van het park heen. Ik zie de groene bomen en struikjes langs me heen vliegen, maar ik let er niet op. Uiteindelijk ben ik aan de andere kant van het park en ik kijk op naar de klok en zie dat het al 5 over 3 is geweest. Ik ren de straten door naar Joe's huis, terwijl ik half de klok in de gaten blijf houden, voor zover hij te zien is dan.