The Address - Joe Sugg

Chapter 21

Het is alweer de laatste dag in Orlando en ik sluit met een diepe zucht mijn tas. Ik laat mezelf ernaast op bed vallen en sluit mijn ogen, genietend van de rust in het hotel. Ik heb de beste tijd ooit gehad hier in Orlando op Playlist Live. Ik heb mensen ontmoet waarvan ik nooit had kunnen denken dat ik ze überhaupt ooit in het echt had kunnen zien. Ik heb dingen gedaan waarvan ik alleen maar zou kunnen dromen.

Een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht als de evenementen van de afgelopen dagen achter mijn oogleden voorbij flitsen, me laten herinneren aan hoe goed het allemaal was. Hoeveel geluk ik heb gehad. 

Jammer genoeg worden mijn rust en gedachten verstoord door een luide bons op de deur, gevolgd door stilte en nog meer harde bonzen. Ik mompel geïrriteerd wat voor me uit en rol van het bed af, mijn ogen openend en mijn weg naar de deur beginnen.

"Wat?" De irritatie is duidelijk in mijn stem te horen. Wie bedenkt er dan ook om mijn rust zo te verstoren? Niemand anders dan Joe Sugg zelf. Hij duwt zichzelf langs me heen de hotelkamer in, een glimlach gevend. 

"Waar is Louise?" Is de eerste vraag die hij stelt, terwijl hij op het bed springt, wat mijn koffer bijna op de grond laat vallen. Ik ren naar het bed toe en houdt mijn koffer nog net op tijd tegen, hem van het bed af trekkend en op de grond zettend.

"Ze is Orlando nog in, een afspraak met een of andere vriendin die ze kent." Joe knikt en gaat rechtop zitten, benen gevouwen en handen in zijn schoot. Ik laat me naast Joe op bed vallen op mijn rug, mijn handen achter mijn hoofd gevouwen, terwijl ik op kijk naar Joe. 

"Waarom ben je hier?" Joe haalt zijn schouder op en draait zijn hoofd bij zodat hij mij kan zien. In stilte kijkt hij me aan, mijn vraag niet beantwoordend. Ik haal vragend mijn wenkbrauwen op om aan te geven dat ik hem een vraag heb gesteld en aan het wachten ben.

"Ik verveelde me."

"Je hebt Caspar." 

Joe laat zich met een geïrriteerde zucht naast me op zijn rug vallen en draait zijn hoofd naar mij toe, zijn ogen kijken me verdrietig aan en meteen ben ik bezorgd. Caspar heeft hem toch niks aangedaan, hè?

"Hij zat op zijn mobiel en reageerde helemaal nergens op. Het was niet gezellig genoeg." Een zucht verlaat mijn lippen. Veel op zijn mobiel zitten klinkt als Caspar, maar niet op Joe reageren totaal niet. Joe betekent alles voor Caspar, waarom zou hij niet op hem reageren?

"Caspar heeft vast een goede reden. Hij zou je nooit zomaar negeren." Joe knikt, maar de glimlach die hij probeert te produceren is nep, dat zou iedereen kunnen zien. Daarom ga ik rechtop zitten, trek Joe mee en sla meteen mijn armen om hem heen.

Joe lijkt verrast door mijn plotselinge beweging, maar slaat uiteindelijk zijn armen ook om mij heen. Nooit in mijn jaren dat ik Joe kijk had ik gedacht dat ik ooit het persoon zou zijn dat hem zou helpen na alle jaren dat hij er voor mij was door zijn videos.

Zo zitten we in stilte op mijn hotelbed, armen om elkaar heen en geen woord dat wordt gezegd. Het is rustig en ik heb er geen problemen mee, het is fijn. Ik ben blij dat ik Joe heb ontmoet en zo goed met hem bevriend ben geraakt.

"Dankje." Joe's stem is zacht en ik voel zijn adem over mijn nek lopen, waardoor er kippenvel op mijn armen ontstaat. Ik buig naar achteren en glimlach naar hem. Ik zie dat hij er al beter uit ziet, zijn gezicht is niet alleen meer verdriet en stress, er is rust te zien. 

"Geen probleem."

~

Met een zachte bons landt ons vliegtuig en ik blaas opgelucht mijn adem uit, blij dat we deze vlucht hebben overleefd. Ik heb geen pure angst voor vliegen, maar er is de angst dat het mis kan gaan. Een applaus klinkt luid en ik klap kort mee, voor ik mijn spullen bij elkaar begin te pakken. Als het vliegtuig stil staat doe ik mijn riem af en sta ik op. Ik pak mijn tas uit het rek boven me en stop mijn koptelefoon en boek er in.