The Address - Joe Sugg

Chapter 16

'Ik moet over 5 minuten thuis zijn Caspar, schiet verdomme op,' roep ik door het huis. 

'Niet schelden en ik kom eraan!' Ik haal gefrustreerd een hand door mijn haren en voel een hand op mijn schouder. Ik draai me om om Joe aan te kunnen kijken. 

'Het komt goed, doe is rustig aan,' grinnikt hij en duwt me richting de bank. 'Ga zitten, hij komt er zo aan.'

'Mijn vader houdt er gewoon niet van als ik laat thuis kom en ik heb geen zin in problemen.' Ik leg mijn kin in mijn handen en zie vanuit mijn ooghoeken Joe naast me komen zitten. 

'Je komt echt wel op tijd thuis. We kunnen altijd nog gaan rennen. En anders geven we Caspar wel de schuld.' Hij knipoogt, en op dat moment komt Caspar de trap op rennen. 

'We kunnen gaan!' Ik sta meteen op en Caspar opent de deur. Joe pakt de sleutels en komt achter ons aan. Hij sluit de deur en we verlaten het gebouw. 

De sneeuw van een paar dagen geleden ligt er niet meer, maar de kou is nog steeds niet weg. Het waait hard en de wind brandt op mijn gezicht. Ik trek mijn mouwen over mijn handen en kijk opzij naar Joe en Caspar die in stilte naast me lopen. Er zit een kleine afstand tussen ze, omdat de kans dat er fans lopen klein is, maar er toch is. 

Onze voetstappen klinken luid in de verlaten straat en verderop zijn er auto's te horen. Kleine wolkjes verlaten mijn mond elke keer dat ik uitadem en ik slof vooruit, terwijl ik het steeds kouder begin te krijgen.

'Chris, wanneer ben je eigenlijk jarig?' Vraagt Joe opeens. Ik kijk opeens op, niet verwachtend dat iemand me iets zou gaan vragen. 

'Oh uhm 21 april, hoezo?' Joe schudt zijn hoofd en schuift zijn handen weer in zijn zakken. 

'Niks, gewoon nieuwsgierig.' Ik knik en we lopen in stilte verder. Op een gegeven moment beginnen Joe en Caspar zachtjes een gesprek met elkaar, maar ik praat niet mee. Ik heb niet echt zin om mee te praten. Ik ben moe en mijn ogen vallen bijna dicht. 

Ik ben dan ook blij als de bekende straat in beeld komt en ik in de verte mijn huis al zie staan. Hoe leuk ik het ook vind met Joe en Caspar, de gedachte aan mijn bed maakt me een stuk blijer.

Voor ik het weet sta ik voor mijn deur en druk ik mijn bel in. Er gaat een licht aan en niet kort daarna wordt de deur geopend door mijn vader. Hij glimlacht warm als hij ons ziet en ik draai me om naar de jongens die hem met een vriendelijke glimlach aankijken. 

'Bedankt voor het terugbrengen van mijn dochter,' zegt mijn vader. Ik rol mijn ogen om mijn vaders formele gedrag en pers me langs hem heen om mijn jas aan de kapstok te hangen.

'Geen probleem, het was gezellig.' Joe kijkt me met een glimlach aan als hij die woorden zegt en ook Caspar glimlacht breed. 

'We zien je binnenkort wel weer een keer verschijnen. Meneer, zouden we nog even kort met u mogen praten?' Joe's ogen flikkeren naar mijn vader die vriendelijk knikt en zich naar mij draait. 

'Ik kom er zo aan, ga maar vast naar binnen.' Ik kijk verbaasd van mijn vader naar de jongens en weer terug. Alledrie glimlachen ze onschuldig en ik versmal mijn ogen kort, waarna ik een kort knikje geef en me omdraai. Weirdos.

Toch vraag ik me erg af waar ze het over gaan hebben. Ze kunnen het over van alles en nog wat gaan hebben. Het kunnen natuurlijk genoeg goede dingen zijn, maar wat als ze het gaan hebben over dat ze me liever niet meer in de buurt willen hebben en willen vragen of mijn vader daarbij wil helpen? Wat als ze toestemming vragen om iets raars met me te doen? Niet. Over. Nadenken.

Het liefst ga ik tegen de deur aangedrukt staan en luister ik, maar bij de blikken die ze me gaven, leek het niet dat ze dat graag wouden. Met een zucht loop ik daarom maar de trap op naar mijn kamer, geen zin om iemand in de woonkamer tegen te komen. Ik ben moe en wil gewoon naar bed, mijn ouders kunnen dat vast wel begrijpen.

Ik sleep mezelf de trappen op. Ik hoor op de achtergrond nog wel de stemmen van Joe, Caspar en mijn vader, maar door de gedachte aan mijn warme, zachte bed ben ik te moe om me daar nog op te concentreren. Ik ben dan ook blij als ik eindelijk boven ben en me op bed kan laten vallen. 

Ik gooi mijn mobiel naast me neer en sta meteen weer op. Als ik me snel omkleed kan ik weer eerder terug komen naar dit zachte matras. 

Zo snel ik kan met mijn vermoeide lichaam en geest trek ik mijn kleren uit en gooi ze zonder na te denken in de hoek van mijn kamer neer, om daarna mijn pyjama aan te trekken. Ik strompel de trap weer af naar de badkamer waar ik mijn make-up eraf haal en mijn tanden poets. Nadat ik na de wc ben geweest loop ik de trap weer op en laat ik me voorover op bed vallen. Ik doe het licht van mijn kamer uit en ga op mijn rug liggen, waarna ik de deken strak om me heen trek, niet erg blij met de kou.

Ik pak mijn mobiel op van waar ik hem had neergegooid en doe de oplader erin. Ik rol op mijn zij en ontgrendel het scherm. Dan bedenk ik opeens dat mijn Twitter waarschijnlijk aan het exploderen is. Ik wil eigenlijk niet naar Twitter, ik wil niet zien wat mensen over me denken. 

Ik ben op dit moment ook blij dat Joe me alvast gewaarschuwd heeft om mijn meldingen uit te zetten. Wel ga ik naar whatsapp, waar ik ook wordt overspoeld met een heleboel berichten. Alleen al van de groep met de meiden zie heb ik rond de 500 berichten. Verder heb ik nog redelijk wat berichten van mensen die ik ken en blijkbaar mijn video hebben gezien. Mensen waarmee ik nooit praat, maar me blijkbaar toch feliciteren met mijn video. Zouden ze het doen omdat ze dichter bij Joe en Caspar willen komen of omdat ze echt blij voor me zijn?

Ik zucht diep en klik snel door de berichten heen, de meeste negerend. Ik antwoord alleen op berichten van mensen waar ik ook werkelijk contact mee heb.

Dan is de groep met de meiden aan de beurt. De eerste paar berichten zijn gewoon een normaal gesprek, totdat het los barst. Ik neem niet de moeite om het allemaal te lezen, maar ik zie al snel dat de eerste paar honderd berichten gaan over het skypen met Joe en Caspar. Grote kans dat een groot deel van deze berichten al is gestuurd terwijl ze letterlijk tegenover elkaar zaten in dezelfde kamer. 

Dan breekt de hel rondom de video's los. Hoe ze elk schattig moment van Joe of Caspar benoemen of vertellen hoe dichtbij ze wel niet bij me zitten. Hoe leuk ik eruit zie in de video, hoe ze met me omgaan. Okay, misschien heb ik de meeste berichten wel allemaal gelezen.

Hoe meer berichten ik lees, hoe groter de glimlach op mijn gezicht wordt, tot het gewoon een grijns is. Terwijl ik lees blijven er maar nieuwe berichten aankomen en ik ben dan ook blij als het voor even stil is en ik de laatste paar berichten kan lezen.

Ik grinnik zachtjes als ik na een begroeting te sturen meteen weer tientallen berichten krijg over alleen dat woord. Ik praat wat met de meiden en blijf maar lachen om hoe ze zo 'dood' gaan om de video's, tot ik uiteindelijk zeg dat ik echt te moe wordt en wil slapen. 

Een ruige 10 minuten later leg ik dan ook mijn mobiel weg en ga op mijn rug liggen met mijn handen op mijn buik gevouwen, een grote glimlach nog steeds op mijn gezicht. Ik ben zo blij dat ik de jongens heb ontmoet. En dat allemaal dankzij Alex. Ik moet hem hier maar eens goed voor bedanken.

Met de herinnering dat ik morgen met Alex moet afspreken, de gedachte van de jongens in mijn hoofd en de goede reacties van mensen op de video val ik uiteindelijk in slaap.

1396 woorden

SORRY SORRY SORRY VOOR DE LATE UPDATE MAAR IK HAD GISTER DE TIJD NIET OM HET HOOFDSTUK AF TE SCHRIJVEN EN BEN HET UITEINDELIJK 'S AVONDS VERGETEN EN WAS VANDAAG BEZIG MET HUISWERK EN HET SPIJT ME DAT HIJ OOK ZO KORT IS, MAAR IK MOET HET HIER EINDIGEN 

Toen ik vanmorgen wakker werd hoorde ik al snel het nieuws over Christina. Het is verschrikkelijk nieuws en het laat zien dat je blijkbaar nergens meer veilig bent, wat echt nergens op slaat. Ze kunnen toch wel controleren op geweren? Ik ben erg verdrietig over wat er is gebeurd en mijn steun gaat daarom ook natuurlijk uit naar haar vrienden en familie, maar ook naar haar fans, het is verschrikkelijk dat dit is gebeurd... #RIPChristina

Dat was het wel zo'n beetje...

TOEDELSSSSSSSS