The Address - Joe Sugg

Chapter 9

Ik vang mijn jas op, die me wordt toegegooid door Joe, en trek hem aan. Het is half 12 en ik heb mijn ouders een berichtje gestuurd dat we rond 12 uur thuis zullen zijn. De jongens brengen me naar huis en we lopen door het park. We gaan het gewoon zolang mogelijk maken.

Joe draait de deur achter zich op slot en laat de sleutels in zijn zak glijden. We lopen achter Caspar, die maar blijft praten en praten, aan de trap af. Buiten slaat de koude wind meteen in mijn gezicht en ik begraaf me wat dieper in mijn jas. Ik voel in mijn zakken en haal er een paar zwarte handschoenen uit die ik meteen over mijn nu al koude handen trek.

Ik zie dat alles bedekt is onder een wit laagje. Het heeft gesneeuwd!

Op dat moment voel ik een koude, natte klap tegen mijn arm aan en zie nog net een nu kapotte sneeuwbal op de grond vallen. Caspar loopt net fluitend weg. Ik maak snel een sneeuwbal van de sneeuw die op de auto voor me ligt en gooi hem tegen Caspar's rug aan. Caspar draait zich geschrokken om en kijkt me boos aan.

'Oh, dit gevecht is geopend.' kondigt hij aan.

'Kunnen we niet beter eerst naar het park gaan?' stelt Joe voor. 'Mee eens!' roep ik en sleep Joe mee in de richting van het park. Joe loopt lachend met me mee. Ik hoor de sneeuw onder mijn schoenen knisperen en geniet van het geluid.

Bij het park aangekomen kijk ik achter me en zie dat Caspar nog best ver achter ons rent. 'Weet je goede verstop plaatsen?' vraag ik Joe. Joe knikt en laat zijn hand, die ook omhuld is door een handschoen, in mijn hand glijden en trekt me mee het park in.

Ik hap geschrokken naar adem door het plotselinge gebaar en loop struikelend achter Joe aan. We rennen, nog steeds hand in hand, door de door lantaarn verlichte paden.

Na een tijdje trekt Joe me achter een struik en ik verlies mijn evenwicht en val bovenop Joe.

'Sorry.' stamel ik en krabbel snel van Joe af met een rood hoofd. Ook Joe heeft rode wangen, al kan dat ook door de kou komen. Joe knikt snel en verplaatst zich op zijn handen en knieën onder de laaghangende de struiken. Bij een boom aangekomen staat hij op en wenkt me. Ik ga snel naast hem staan en zie dan de houten plankjes die tegen de stam omhoog lopen.

'Ik ga wel eerst, dan kan ik je boven helpen.' Ik knik en Joe klimt naar boven. Als hij bovenaan is knikt hij kort en ik begin mijn klim naar boven. Ik moet goed uitkijken dat ik niet uitglijd op de plankjes. Ze zijn spekglad geworden door de sneeuw. Bovenaan is er een grotere leegte tussen het laatste plankje en het plateau, ook van houten planken gemaakt.

Joe steekt zijn hand uit en ik laat trillend het plankje los, bang dat ik elk moment kan wegglijden. Ik pak zijn hand stevig vast en hij helpt me naar boven. Uiteindelijk zit ik veilig op het plateau en blaas ik mijn adem uit.

'Je trilt helemaal. Was het zo eng?' grinnikt Joe. Ik rol mijn ogen en draai me lachend om om te kijken of ik Caspar ergens zie. Ik zie zijn blonde haren al snel op het pad waar wij zojuist nog liepen. Hij heeft ons dus deze kant op zien rennen. Ik raap wat sneeuw bij elkaar van het plateau en maak een sneeuwbal. Als ik naast me kijk zie ik dat Joe er ook al een heeft.

'Misschien moeten we een kleine voorraad maken?' stel ik voor. Joe knikt instemmend en we maken zo snel mogelijk een voorraad sneeuwballen, terwijl we op Caspar blijven letten. Als we er ongeveer 10 hebben maak ik een laatste en houd hem dit keer bij me.

'Waar zitten jullie? Dit is niet leuk!' roept Caspar door het bijna verlaten park. Er is nauwelijks iemand, op wat dronken mensen, wat zwervers en wat jongeren na. Een vogel kijkt geschrokken op bij het harde geluid en vliegt weg. Ik kijk bevestigend naar Joe en die knikt, ook een sneeuwbal in de aanslag.

Ik mik zo goed mogelijk en werp mijn sneeuwbal op Caspar. Mijne komt tegen het puntje van zijn elleboog en die van Joe belandt net naast zijn schoen. Caspar kijkt gealarmeerd op en Joe en ik gaan snel op onze buik liggen.