Νιώθω τη ζέστη και την οικειότητα του κόσμου μου.
Πηγαίνω πάλι στον ίδιο δρόμο,πατάω στα χναρια που άφησα χθες.
Και δεν είναι πως δεν είναι ωραία,είναι.
Απλά καμιά φορά δε θέλω να πάρω πάλι το δρόμο μου,θέλω να πάρω το δρόμο σου και να χαθούμε γελώντας στην άβυσσο των σκέψεων σου.
Θέλω να γνωρίσω τα μέρη που κανένας δε γνώρισε,και να μαζέψω απόψεις που κανένας δεν είχε και να ρθω να σε πάρω από το χέρι να τα δεις και συ.
Μα πατάω στα χναρια μου πάλι μάλλον γιατί πατάω σταθερά.
Και έχω μια σκιερή γωνιά κάπου στην καρδιά μου επειδή πέρασε άλλη μια μέρα και τίποτα καινούργιο δεν είδα.
Κλείνω τα μάτια μου όμως και ταξιδεύω και φαντάζομαι πως σε γνώρισα και σου είπα για τα ταξίδια μου.
Σου είπα και για τα όνειρα μου και έβριζα που και που,μα δεν έφυγες.
Σου είπα και για τις σκέψεις που δε μ'αφηνουν να κοιμηθω,μα δεν έφυγες.
Γεμίζω το λευκό με λέξεις για να θυμάμαι αύριο το σήμερα.
Και δε νιώθω μέχρι να ρθεις.
Συνειδητοποιώ τα συναίσθηματα μου μα δε ταυτιζομαι μ'αυτά μέχρι μια μέρα άνθρωπε μου να φανείς,αν υπάρχεις.
