Εκεί που οι ανθοι χρυσοί γεννιούνται και οι ψυχές λυτρωμενες χορεύουν...
Ας σαλπαρουμε σ'αυτόν τον προορισμό.
Το σκοτεινό φόρεμα θα βγάλω απο το σώμα μου.
Γυμνή θα μείνω λίγο.
Θα παλέψω παλι τον λέοντα.
Παράνομους καρπούς θα ληστεψω.
Φτάνει εν τέλει να παμε εκεί.
Από κάθε ουλή ένα πετούμενο να γεννιέται.
Να πλημμυρίσει ο ουρανός λευκά περιστέρια.
Νέκταρ να ρέει στο σώμα μου.
Μέθη να γοητεύσει το νου μου.
Τον πόνο να λησμονησω.
Από τα μάτια μου χαθήκαν οι κόρες.
Εδώ μόνο κορακες βογγουν.
Γυπες τρωγουν τα σωθικά των σκύλων.
Μόνο μια φυγή εμπρος μας.
Μονο μια λάμψη.
Μα αν γενναία δεν πολεμήσεις εδω,την πολυπόθητη γη δε θ'ανταμωσεις.
Χαραζω το όνομα μου λοιπόν δειλά πάνω στου χρόνου το κορμί.
Αφήνω το αίμα μου τα όνειρα μου να ξεδιψάσει.
Δίνω ελπίδα στο παιδί που γεννιέται.
Δίνω αγάπη σε κείνον που καρδιά δεν έχει.
Ώσπου στις νήσους των Μακαρων να χορέψω της ευτυχίας το χορό.
Εκεί θα βρω γαλήνη...
Κάτω απο τον ισκιο της μυρτιάς.
Εκεί είναι το σπίτι μου.
