Οταν το σκοτάδι αγκαλιάζει τον ουρανό .
Τότε είναι που βρίσκω τον αληθινό εαυτό μου.
Εκεί που κανείς δε με κοιτάζει, με βλέπω.
Είμαι οι δύο μαύρες κόρες που στο ταβάνι ταξιδεύουν.
Είμαι οι λέξεις που λερωνουν το λευκό.
Είμαι τα δάκρυα που αρνούμαι να κλάψω.
Προτιμω να ποναω παρά να κλαίω.
Προτιμω να γράφω παρά να μιλω.
Μη με ψαξεις στη λάμψη του κόσμου ουτε στα μέρη που οι άνθρωποι τέλειοι μοιάζουν.
Μη με ψαχνεις αναμεσα στα φώτα ουτε εκεί που οι φωνές δυνατά παλεύουν την προσοχή να κλέψουν.
Ζω στο περιθώριο απο τη μέρα της γέννας μου.
Εκεί που ο έρωτας είναι απατηλος.
Εκεί που οι άνθρωποι ταίρι δεν έχουν.
Εκεί που το φως ποτέ δεν πλησιάζει.
Εκεί που όλοι είναι μόνοι, χαμένοι,αντισυμβατικοι.
Είμαι η καρδιά που χάνεται μέσα στα χρόνια.
Είμαι το μυαλό που εθισμενο είναι στις σελίδες.
Είμαι το πιο μπερδεμένο πλάσμα στον δήθεν ισορροπημένο κοσμο.
Είμαι η Μαρια και η θλίψη μου με σκοτώνει.
