Μοναχικά όντα είμαστε θαρρώ.
Τριγύρω μας μορφές, φιγούρες και σκιές.
Μέσα μας γνωρίζουμε πως οτι έχουμε είναι μέσα μας.
Μονάχοι παραπατουμε στο ίδιο μονοπάτι ελπίζοντας να μη σωθούμε.
Στον ωκεανό μας πνιγομαστε γιατί είναι οικείος.
Κληρονομησαμε από τη γέννα μας το μπερδεμενο νου μας.
Δε μπορούμε αυτή την κληρονομιά να μοιραστουμε.
Τις σκέψεις που χουν οσμή θανάτου όταν πέφτει το σκότος .
Τον παλμό της καρδιάς μας που επιθυμεί, που ποθει, που απαιτεί.
Τον λαβύρινθο που ονομασαμε στοχασμό και το γοργό άλογο που λογισμό καλούμε..
Αυτά φίλοι μου, θα μείνουν σα σελίδες ενός βιβλίου με έναν μονάχα αναγνώστη.
Ανέπαφα και μοναχά.
Γιατί κάνεις ποτέ δε θα τα καταλάβει.
Γιατί εμείς ποτε δε θα τα εξηγήσουμε.
Μήτε έχουμε την ικανοτητα να το κάνουμε θαρρώ.
Θα παλευουμε με εκείνα σαν τρελοί ώσπου ο αιώνιος ύπνος μόνους στην αγκαλιά του να μας πάρει.
