Ζω στο περιθώριο απο τη μερα της γέννας μου.
Δε φτιαχνομαι με τη λάμψη.
Μου αρέσουν οι πειραγμενοι άνθρωποι.
Μου αρέσουν οι πεινασμένοι άνθρωποι.
Πεινασμένοι για απαντήσεις.
Μα οχι,δε μου αρέσουν οι άνθρωποι.
Τίποτα απο αυτα που θέλω δεν είναι εδω.
Δε θελω να πεθάνω εδώ.
Θέλω να πεθάνω απο πυροβολισμο στο μπαλκόνι ενός πανδοχείου στο Μέμφις.
Ή σε ενα κρύο νοσοκομείο στο Σαν Πέδρο έχοντας γευτεί αλκοόλ και φωνές στο κεφάλι.
Να ζησω κυνηγημένη,πανφτωχη σε ένα πιθάρι.
Ή πάμπλουτη σε ενα ανάκτορο αφήνοντας το θρύλο της μόνης εν ζωή απο τη σφαγμενη οικογένεια μου.
Να γεννηθώ σε ενα χωριό στο Τρανσκεϊ της Νοτίου Αφρικής.
Ή καπου στην Αργεντινή με ένα απατειλο ονειρο φυτεμένο στο κεφάλι μου.
Τίποτα απο αυτά που θέλω δεν είναι εδώ.
Πέθαναν ολοι μου οι ήρωες και έμεινα εδώ μόνη μου τα κρανία τους να σκαλιζω.
