Μη με ρωτας,δε ξέρω.
Μονο ψάχνω να μάθω απελπισμένα.
Δεν ανήκω εδώ.
Έκλεισε η πόρτα πάλι,έφυγαν οι φωνές τους,έμειναν οι φωνές μου.
Τίποτα δεν είναι οικείο εδώ,πέρα απο τις φωνές μου.
Δεν ανήκω εδώ.
Ανήκω στις λέξεις.
Ανήκω στις ιδέες.
Ανήκω σε τέσσερις μαύρους τοίχους,μα οχι εδώ.
Μια τεράστια αρτηρία γεμάτη Ιχώρ με κρατάει ζωντανή σαν να μαι κατασκεύασμα άτρωτο με μια μονάχα ευαισθησία.
Ευαισθησία και πηγή ζωής.
Η αρτηρία κάνει το σώμα μου κάτι παραπάνω απο παλιοσίδερα.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα.
Δύο μάτια με κοιτούν,άνοιξαν πριν πέντε μήνες και δάκρυσαν απο την πρώτη μέρα...
Και πες μου τι να τους πω για τη ζωη;Όταν ούτε εγώ ξέρω,μόνο ψάχνω απελπισμένα να μάθω. Γιατί;
Γιατί ανήκω στις λέξεις,στις ιδεες και τους μαύρους τοίχους.
Και κείνα επίμονα με τον τρόπο τους ρωτάνε.
Και εγώ ψάχνω μέχρι να δακρύσω αίμα γιατί σταμάτησα πια δάκρυα να βγαζω.
Δεν ανήκω εδώ,ούτε εσύ ανήκεις.
Μην κλαίς.
Θα βρούμε τον τόπο.
