Στο περιθώριο ζωγραφίζω μια άβυσσο.
Μετά την παίρνω αγκαλιά και εφιάλτες βλέπουμε.
Ανήκω στο γένος των καταραμένων και ποτέ γαλήνη δε θα βρώ.
Μα διάολε,αυτό δεν είναι πρόβλημα.
Οι μακαβριες σκέψεις ειναι αδέρφια μου.
Το χάος μες στο κρανίο μου είναι ο,τι έχω.
Ενα περιστέρι λευκό στο πρόσωπο μου εμφανίζεται και γω ζω για την απρόσμενη και σπάνια έλευση του.
Όλα είναι όμορφα εδώ επειδή βλέπω δίχως μάτια.
Στον λαβύρινθο παραπατω και γοητευομαι.
Λαίμαργα τρέφεται απο το στήθος μου η θλίψη καθώς χαμογελώ στον Άδη και ενα ποτήρι θάνατο του προσφέρω.
