SFLL

Chapter 7

Steph’s POV

I can feel the warmth of the sun’s rays and the coldness of the wind in my every step. I don’t know where I am or where I’m going but it feels like my feet have its own mind. Naglakad ako ng naglakad hanggang sa makarating ako sa dulo ng dinadaanan ko. I ended up in an open field.

But it wasn’t just a field; it was more like a paradise.

Wala akong ibang makita kung hindi ang iba’t ibang kulay ng mga bulaklak na animo’y sumasayaw sa ihip ng hangin. Ilang sandali pa ay naglabasan naman ang mga paru-paro na maharang lumilipad-lipad sa buong kapaligiran. It was so beautiful and I couldn’t help myself from going near them. Noong una, akala ko ay mabubulabog sila sa paglapit ko, pero hindi. The butterflies played with me as I touch the flowers and it made me happy. I was so lost in the beauty of the place.

Pero habang naglalaro ako kasama ang mga paru-paro ay biglang may tumawag sa pangalan ko. “Steph!”

Napatigil ako ng marinig ko ang boses na naggaling sa likuran ko. That voice. I know that voice. I immediately turned around to see who it was, and then I saw him. He smiled at me and waved.

Parang biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko sya. Tumakbo ako agad sa kinaroroonan nya at niyakap sya ng mahigpit. Maghigpit na mahigpit na para bang ayoko ng umalis sa pagkakayakap nya. I felt tears fall down my cheeks as I hug him. I was overwhelmed by his presence.

He took my face and put it between his hands. “I love you, Steph” he said.

“I love you too, Nate”

then I woke up.

I sighed for the thought that it was just a dream. It felt real. I wish it was real.

Sa nakalipas na ilang linggo, lagi ko nalang syang napapanaginipan. Yung ibang panaginip ko, totoong nangyari sa amin ni Nate. Pero yung iba, pinapangarap ko lang. Minsan nagigising nalang ako na umiiyak. Akala ko okay na ako. Pero hindi pa pala. Hanggang kelan ba mangyayari sa akin ‘to? Hanggang kelan ako masasaktan? Hanggang kelan ko pagdudusahan ang isang pagkakamaling hindi naman ako ang may gawa?

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako dito sa bathtub. Sobra kasi akong napagod sa byahe kahit na nasa first class naman kami ni Justin.

Hinayaan ko nalang din ang gusto nya na magbakasyon kami dito sa Palawan. Wala naman kasi talaga akong magagawa dahil bumili pala sya ng malaking share sa company namin. Ibig sabihin, isa sya sa boss ko. Napag-alaman ko din na may kaibigan pala syang investigator dito sa Pilipinas kaya madali nyang nalaman ang lahat tungkol sa akin. Including my full name, address, educational background, family background, job, or even the name of the restaurant kung saan ako madalas kumain ay alam din nya. Amazing dba? Para syang stalker.

I hated him for invading my privacy like that but he doesn’t seem to care. Sabi nya, wala naman daw syang ginagawang masama. Hindi ba masama ang panghihimasok sa buhay ng may buhay?? Kahit kelan talaga baluktot mag-isip ang Madrigal na yun.