SFLL

Chapter 24

Steph’s POV

Paggising ko ngayong umaga, iba na ang pakiramdam ko. Ang sakit nang ulo at mata ko. Sinubukan kong tumayo pero agad din akong natumba dahil sa naramdaman kong kirot sa buong katawan ko. I also feel sore down there. Hindi ko na mabilang kung ilang beses nyang ipinasok ang sarili nya.

I’m still naked and covered with a blanket. Tumingin ako sa kabilang side nang kama, hoping to see someone… but he’s not there.

I hugged the pillow beside me as I remember what happened last night.

It was cruel.

He was cruel.

I felt like a piece of shit. Hindi ko akalaing kaya nya akong saktan nang ganun. I can bear the physical pain but last night was more than that. He crushed my heart. And my soul.

He called me a whore, a bitch.

Yun ba talaga ang tingin nya sa akin?!

Hindi ko idedeny ang katotohanan na minsan ko syang ginawang panakip butas. Pero kahit kelan hindi ko sya ginawang pampalipas oras. Every single second that I spent with him was like heaven to me.

Alam kong nagkamali ako. Pero hindi ba pwedeng itama ang pagkakamaling yon?

I choose him over my first love. Isn’t that enough?

Before I even know it, tears began to fall on my cheeks. Paulit-ulit kong naririnig ang boses nya sa tenga ko. Ang bawat sigaw nya. Ang bawat ungol nya at ang bawat hinga nya.

Tinakpan ko ang tenga ko. Ayoko nang maalala ang nangyari kagabi.

Tama na. Ppp-please.

He wasn’t himself. He wasn’t.

Paalala ko sa sarili ko habang patuloy ang pag-agos ng aking mga luha.

Pamiya-miya pa ay nag-ring ang cellphone ko. Noong una ay ayokong sagutin. Wala ako sa mood para makipag-usap kahit kanino. Pero nagpatuloy ito sa pagtunog.

Pinilit kong abutin ang cellphone sa side table kahit sobrang sakit ng katawan ko.

“H-hello” malamlam na bati ko sa tumatawag na unknown number.

“Yes, I’m his daughter.” I told the man on the other line.

……..

Parang biglang nanigas ang katawan ko sa sinabi nung lalaki sa kabilang linya. Nabitawan ko ang telepono at pakiramdam ko tumigil ang pagtibok ng puso ko. Hindi ako makahinga.

Pakiramdam ko din tumigil ang pag-ikot ng mundo nung mga oras na yun. Pinilit kong tumayo at lumakad pero ayaw akong sundin ng mga paa ko.