De gouden harten

2.Het boek zonder einde

Het was woensdag namiddag. Eindelijk een beetje rust. Na het eten ging ik meteen naar mijn kamer. Morgen hadden we toets van frans en daar had ik echt geen zin in. Ik kon het nog redelijk goed maar de lessen en de leerkracht waren zo saai. Ik leerde vlug de les uit het hoofd, om dan zo snel mogelijk ver te kunnen lezen in een boek. Ik had het gevonden. Gewoon zomaar ineens lag het boek in mijn kast. De cover zag er oud en gehavend uit. Het ging over legendes afkomstig van een verborgen wereld: Amania. Er stonden legendes in die me vaag bekend voor kwamen bijvoorbeeld; de legende van Achilles die onkwetsbaar was behalve zijn achilles of een jongen die gebeten werd door een spin en speciale krachten kreeg. Het was alsof er verhalen in stonden van het verleden, heden en toekomst maar dat was onmogelijk. Ik weet niet wat er was aan het boek dat me zo aansprak. Maar op een of andere manier kon ik niet stoppen met lezen. Het was alsof ik een super spannend verhaal aan het lezen was die van het ene avontuur in het andere over ging. Ik las de hele namiddag. Om 16 u dacht ik dat ik bijna aan het einde aangekomen was, maar om 18u 30 was ik nog niet klaar. Ik begon het gevoel te krijgen dat er alleen maar verhalen bijkwamen. Om 19u riep mijn opa:' Violet eten!'. Ik ging naar beneden en nam mijn boek mee. Ik legde het op tafel en zag de ogen van mijn opa er bijna uitvallen het was bijna alsof het boek hem iets vroeg en hij geen antwoord wist. Toen mijn oma de potten en pannen op tafel zette liet ze de kom met sla op de grond vallen en staarde met een open mond naar het boek. Ik merkte vlug dat er iets mis was met het boek, ik pakte het op van tafel en liep naar mijn kamer en verstopte het onder mijn kussen. Toen ik terug naar beneden ging zat mijn opa nog steeds verbouwereerd naar de plaats waar het boek lag te staren en begon zelf te kwijlen. Mijn oma daar in tegen ruimde vlug de scherven op keek bang in het rond. Op een of andere manier voelde ik me schuldig. Ik probeerde iets te zeggen maar het enige waar ik aan kon denken was:' Ach, scherven brengen geluk, toch?'. Mijn oma keek me aan alsof ik iets heel lelijks gezegd had.

De rest van de avond was eigenlijk een beetje saai. Het enige dat ik deed was lezen in het boek die nooit uit was.

Het verhaal dat ik nu aan het lezen was ging over een man en een vrouw. De man kwam uit Amania en was een prins. De vrouw kwam uit de gewone wereld. Ze ontmoetten elkaar op een bal. De vrouw liet haar handtas vallen en de man hing de gentleman uit en raapte het voor haar op. Ze praatten de hele avond en de vonk sloeg over. Een jaar later waren ze verloofd en verwachtten een baby. De avond voor het huwelijksfeest vertelde de prins dat hij prins van een andere wereld was. Eerst geloofde ze hem niet maar, toen haalde hij een sleutel uit zijn zak en stak hem in de lucht. Er verscheen een poort naar een parel wit paleis vlak bij een paarse heldere zee. Toen hij dat liet zien viel ze bijna flauw. De vrouw was nog even van haar melk maar liet het dan tot haar doordringen dat ze ging touwen met een prins van een andere wereld. De enige vraag die ze stelde was:' Kunnen we dan wel gewoon hier blijven wonen, in ons huisje op het platteland?'. De prins ging meteen akkoord. Een paar maanden na die dag was de bevalling nabij. Toen het kind eenmaal geboren was zagen de trotse ouders hoe speciaal hun kind was. Het had heel erg licht blond haar dat sterk golfde. De ogen waren het bijzonderst, je zag er beelden in maar niet jezelf je zag ander dingen zoals vormen, kleuren en silhouetten. Toen het kind opgroeide merkten de ouders al snel dat het geen gewoon kind was. Elke keer het een kus gaf aan iemand ging er zichtbaar een rimpeltje weg of zag er opeens 3 jaartjes jonger uit. Ook kon het op een of andere manier nooit gezien worden als het niet gezien wilde worden en nog meer bizarre dingen. Dit kind werd beschouwd als het kind met het gouden hart.

Om een of andere reden stond onderaan de laatste bladzijde een waarschuwing:

waarschuwing: Als de liefde niet sterk genoeg is zullen de eigenschappen nooit voorkomen bij uw kind. Alle eisen moeten volbracht worden om dit kind waarheid te laten worden. Deze legende kan niet waar of verzonnen zijn. Wij, uitgeverij nimfidia uit Amania zijn niet verantwoordelijk voor gevolgen van deze legende. Wij schrijven alleen wat de heilige geschiedenisboeken van Amania ons vertellen.

Toen ik de waarschuwing gelezen had wist ik niet wat ik er van moest denken. Zou iemand dit misschien al echt uitgeprobeerd hebben? Ik had geen idee wat ik me erbij moest voorstellen. Ik liet het maar rusten en ging zelf slapen.

Die nacht droomde ik over een jongen. Hij zat vastgeketend aan een houten paal. Ik zag dat hij littekens had op zijn borst. Het waren streepjes allemaal streepjes, het leken wel lichtstralen die uit zijn hart vertrokken. Er kwam een gewapende man op hem af. Heel even dacht ik dat hij mij gezien had en zou vermoorden maar hij liep recht door me heen. Hij ging op de jongen af en hakte met de zeis die hij vast had recht op zijn borstkas op de plaats waar zijn hart hoort te zitten. Ik durfde niet te kijken maar toen de man gefrustreerd wegliep en ik de jongen hoorde bewegen en zuchten wist ik dat hij nog in leven was. Ik bereide me voor om een schokkend tafereel te zien vol bloed en botten maar in de plaats zag ik dat er gewoon een paar littekens waren bijgekomen. Ik liep op hem af hopend dat hij mij kon zien. Toen ik bij hem was zag ik zijn gezicht veranderen hij keek iets wat je blij kunt noemen als je bedenkt dat hij net toegetakeld is geweest door een zeis. Ik probeerde zijn handen los te maken maar het lukte niet. De touwen waren te sterk aangetrokken. Ik keek hem recht aan en vroeg of ik iets kon doen. Hij knikte en zei:' 2 halve maken 1.'. Dit was het enige dat hij zei. Ik werd wakker met het boek uit Amania in mijn armen geklemd. Ik weet niet waarom maar dit boek voelde opeens als familie. Het voelde zo vertrouwd alsof alle geheimen en verhalen hierin waren neergeschreven. Het enige verhaal die ik zou kunnen vertellen is die van het overleiden van mijn ouders. Ik praat er niet graag over. Het is heel pijnlijk om te moeten vertellen dat mijn ouders zatlappen waren en zichzelf de dood in hebben gereden in een auto-ongeluk. Deze informatie voelde altijd al de waarheid maar opeens begon ik eraan te twijfelen. Ik had het gevoel alsof dit boek me antwoorden zou geven.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden het was heel leuk om te schrijven. Sorry dat ik in de legende heel de tijd het gebruik voor het kind ik wilde er geen geslacht aan geven om het universeel te houden. Ik probeer het al iets spannender te maken en hoop dat jullie dat ook vinden. Het volgende hoofdstuk zal denk ik vrijdag pas online komen want morgen kan ik onmogelijk schrijven dus sorry daar voor. Jullie mogen altijd tips en advies hier onder plaatsen die zijn altijd welkom. Ik hoop tot snel!

;)