De gouden harten

13. Terug thuis

Mijn lippen raakten bijna die van Tom. 'Stop!', riep ik en ik trok me terug. 'Ik, ik kan het niet. Ik wil je geen valse hoop geven.' , stotterde ik. Hij keek naar beneden en er heerste een pijnlijke stilte. Achter ons hoorden we geluid en Peter kwam terug aan lopen met wat droge takken. Na wat moeite kregen we een vuur aan en konden we ons wat verwarmen. We brachten de nacht door bij het vuur.

Ik werd wakker door het zonlicht dat door de bomen op mijn gezicht scheen. Nu het licht was zag ik pas hoe mooi de natuur hier was: de bomen hadden rode bladen, de planten waren allemaal mooi groen, de bloemen stonden in volle bloei,.. . Het was prachtig. Mijn broer en Tom lagen nog rustig te slapen en ik wouw ze niet wakker maken. Eigenlijk had ik niets te doen. Een paar meter verderop stonden wat madeliefjes bij elkaar. Om de tijd te doden plukte ik er een paar en maakte er een ketting van. Tegen de tijd dat Peter en Tom wakker waren had ik al een ketting, hoofdband en drie armbandjes gemaakt. Ik had geen idee hoe ik eruit zag maar ik gokte op een hippie. Ze keken allebei eerst raar naar mij maar toen verscheen er een lachje op hun gezicht.
Toen de jongens eindelijk helemaal wakker waren veegden we alle sporen van mensen weg vertrokken op weg naar het paleis.

We stapten voor meer dan vijf uur naar mijn gevoel. Ik weet niet of het zo leek of dat hij deed alsof maar Tom kende nog altijd de weg. Ik was echt dankbaar voor wat hij gedaan heeft en dat hij ons nog steeds helpt. Tijdens onze lange tocht had ik veel tijd om na te denken. Ik zat vooral met mijn gedachten bij Louis, Adam en Lise. Ze waren vast ongerust. Maar niet veel langer meer ( dat hoopte ik toch) en ik zou ze terug zien. Tom stopte met wandelen en draaide zich om. Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik tegen hen aan liep. Ik schrok direct op uit mijn gedachten. ' Mag ik de sleutel alsjeblieft? ', vroeg Tom en hij stak zijn hand uit. Ik voelde mijn hart een sprongetje maken en bleef hem aanstaren. ' De , eh sleutel, welke sleutel?' , hakkelde ik. 'De Amagische sleutel', verduidelijkte Tom. Ik was verstijfd. Waarom zou ik die sleutel hebben? Ze keken me allebei vragend aan. ' Ik heb die sleutel niet.' , zei ik. 'Maar, Epior zei dat jij die van Iliana had gekregen, je tante.', zei Tom. Ik snapte niet hoe ik die zou moeten hebben. ' Heb je niets van Amania, iets dat je al had voor dat je wist over onze wereld?', vroeg Tom behulpzaam. ' Ik had een boek maar die ligt nog op mijn kamer in het paleis.', zei ik. ' En hoe kom je aan dat boek? ', vroeg Tom. ' Ik weet niet, het lag opeens in mijn kast.' ' Interessant, een boek dat zomaar in je kast komt. En je grootouders hebben dat niet gedaan? ' Nee, zij probeerden deze wereld geheim te houden voor mij.'. Tom hielt zijn hand onder zijn kin en deed een grappige beweging, alsof hij zijn kin langer wouw maken. Ik zag zijn ogen oplichten en wist dat hij een idee had. ' Violet, probeer eens hele hard te denken aan het boek, je moet het boek echt hier willen.'. Ik probeerde aan het boek te denken en te geloven dat het hier zou terecht komen. Mijn ogen waren gesloten en mijn gedachten waren volledig bij het boek. Naast ons in de bosjes hoorden we en ploffend geluid. Peter liep er naar toe en stak iets omhoog. Het was het boek. Hij gaf het aan mij en ik opende het. Nu had ik het boek maar nog altijd niet de sleutel. Ik doorbladerede het boek en probeerde het einde te zoeken. Het was heel raar om geen einde te kunnen vinden. Elke keer dat je de achterflap vastneemt bleven er pagina's uit stromen.
We keken alle drie naar het boek en wisten niet wat we er mee moesten doen. Het viel me nu pas op dat er op de voorkant een sleutel stond, precies dezelfde als die die Epior gebruikte maar dan in het goud in plaats van zwart. Ik keek of ik de sleutel er niet kon uithalen op een of andere manier. Opeens kwam het in mij op: Het boek is de sleutel. Ik stopte het boek in de lucht zoals ze deden met de sleutels en hoopte dat er een poort zou open gaan of ik zou enorm voor paal staan.

Gelukkig ging de poort open en konden we weer naar ons paleis. We stapten door de poort en wandelden naar het paleis. Tom hield ons nog even tegen en zei:' Er is een kans dat Epior of een van zijn volgelingen daar is. Ondertussen weten jullie ook al dat Olivier slecht is. Als hij nog niet gevlucht is nemen we hem gevangen. Blijf vooral waakzaam en ga nergens alleen naartoe.'. Peter en ik knikten en we wandelden verder naar het paleis. Ik verlangde zo om terug te gaan en vooral om Louis, Lise , oma en opa en zelfs Adam terug te zien. De laatste paar meter liep ik zowat naar de ingang.

De poort stond open en ik stapte naar binnen. Het voelde goed om weer thuis te zijn. Ik nam Peters hand vast en trok hem mee om hem rond te leiden en natuurlijk aan iedereen voor te stellen. Oma en opa zaten gelukkig op hij kamer. Ik klopte aan en er werd direct open gedaan. M'n oma stond recht voor me met betraande ogen. Toen ze mij zag slaakte ze een kreet en omhelsde me stevig. Opa kwam ook kijken en gaf me ook een knuffel. Peter stond nogal ongemakkelijk te kijken. Hoe kon ik hem nu vergeten. ' We hebben hem ook terug!' , riep ik. M'n oma kon haar geluk niet op, ze omhelsde hem stevig en keek hem dan aan.' Wat ben je groot en knap.' ,zei ze. Peter, oma en opa waren verstrikt in een knuffel. Ik besloot hem hier te laten en hem later aan de rest voor te stellen. Samen met Tom liep ik verder en zocht naar Louis. Ik kwam bij zijn kamer en klopte aan. Met een somber gezicht deed hij open. Toen hij mij zag, geloofde hij zijn ogen niet. Hij knuffelde me zo hard dat ik met mijn voeten van de grond kwam. 'Ik was zo ongerust. We moeten dit aan de anderen vertellen.', zei hij meteen. Zonder aandacht te schenken aan Tom die naast me stond trok hij me mee naar het binnenplein. Adam en Lise waren hevig aan het discussiëren over het feit dat hij de plaats van Loena heeft ingenomen. Louis riep dat ze moesten komen en ze keken op. Ze sprongen recht en gaven me direct een knuffel. ' Ik ben zo blij de je veilig bent!', zei Lise. Haar ogen vielen op Tom en ze keek hem vuil aan. ' Wat doet hij/zij hier?' , vroegen ze tegelijk. Om een ruzie te vermeiden antwoorde ik vlug op die vraag:' Tom heeft me gered door Epior weg te duwen en heeft ons dan uit het gebouw geloodst en ons in veiligheid gebracht.' Tom en Lise hoorden elkaar nog wat verder uit en ik wende me tot Louis en Adam. ' Peter is ook veilig. We hebben ook gered.' ' Echtwaar, dat is fantastisch?!' , riep Louis. Adam bekeek het van een hele andere kant: ' We moeten nu tenminste niet op missie om je broer te redden.' Hij zei het op een manier alsof mijn broer hier geen goede zaak was.

We deden ons hele verhaal aan iedereen. Ondertussen was Peter bevrijd uit de armen van m'n oma en had hij ook iedereen kunnen ontmoeten. Ik was eigenlijk ook benieuwt naar hun verhaal. ' Wat is er hier gebeurd terwijl ik weg was?', vroeg ik. Louis begon te vertellen:

' Na dat we beneden waren en ik door epioren diep in het bos werd geleid vond ik Lise en Adam snel terug. Ik moest ze het slechte nieuws melden dat het me niet gelukt was om je te bevrijden. We hoopten dat je vlug terug bij ons zou zijn maar je kwam niet. Om middernacht verwachtten we dat je terug vrij gelaten zou worden maar ze wisten van niets. We zochten het bos af de hele nacht lang maar vonden niets. We keerden terug naar het paleis en ik hoopte dat je daar zou zijn. Ik was de hele tijd dood ongerust. Toen kreeg ik het nieuws van Lise dat je gevangen was. Ik was er kapot van. Olivier sloot ons allemaal ( behalve Lise)op toen hij het hoorde. Hij wachtte de hele tijd op Epior maar toen hij bericht kreeg dat jullie waren ontsnapt vluchtte hij weg. Lise bevrijdde ons en we wachtten op een teken van leven. En toen stond jij hier. '

Ik hoop dat je het een beetje mooi vond. Het was niet zo spannend ik weet het maar ik zal het proberen spannender te maken in de volgende hoofdstukken.
😊😊😊