De gouden harten

20. Peter?

pov Violet

Ik kwam wakker van het zonlicht dat in mijn ogen scheen. Gisteren was ik vergeten de gordijnen dicht te doen. Er was weer een nieuwe dag begonnen alsof er niets gebeurt was. Ik keek op de klok naast me en zag dat het al 13u was. Peter was al opgestaan en zijn bed was netjes opgemaakt. Ik draaide me weer om en trok het deken ver over mijn hoofd. Ik probeerde weer te slapen maar het zonlicht en de gedachte aan de gebeurtenissen van gisteren hielden mij wakker. Na even gestaart te hebben naar de gordijnen besloot ik om op te staan. Ik liet mijn voetjes in mijn warme pantoffels glijden en slofte naar de kleding kast. Ik koos voor een jeansbroek, sweater en all stars. Vlug kamde ik mijn haar eens door en ging dan naar beneden. Nog voor ik de lift uit kom zie ik oma en opa voorbij komen. Ze kijken direct opzij en omhelzen me stevig. We hadden elkaar nog niet persoonlijk kunnen spreken de vorige nacht. Ze trokken me mee naar hun deel van het paleis.( Ze hebben een deel, alle kamers die in een gewoon huis zitten in het paleis waar bijna niemand anders mag komen) We gingen gezellig zitten in de zetel en oma bekeek me eens goed. ' Je ziet er al veel beter uit.', zei ze met een glimlach. ' We vinden het heel erg voor je wat er allemaal is gebeurt en als je met iemand wil praten, wij zijn er altijd voor jou.'. Ik keek ze allebei aan en ik barste in tranen uit. Ik had mij sterk gehouden voor een lange tijd maar nu kon ik het niet meer aan. De tranen rolden langs mijn wangen als een waterval. Oma troostte me en ik vertelde haar over de voorspelling. Ik had het haar nog niet kunnen vertellen door die heisa van gisteren nacht. Opa nam alle woorden zorgvuldig op in zijn hoofd en trok een bedenkelijk gezicht. Ik vertelde wie ik in mijn hoofd had die mogelijk een rol kon spelen en ze gingen akkoord met al mijn theorieën. We praatten over alles dat gebeurt was binnen en buiten het kasteel en voor ik het wist was het al 18u. 'Tijd voor het avondeten.', zei oma. Samen vertrokken we naar de eetzaal en ik ging bij mijn vrienden zitten. Na het eten gingen we gezellig samen naar een mooi grasveld in de tuin van het paleis. Er gingen gekleurde verlichtingsbolletjes in de bomen. Af en toe vlogen ze naar een anderen plaats waardoor er een continu veranderend kleurenpalet te zien was. We gingen zitten en het gras was niet nat en koud maar juist zacht en warm. We praatten allemaal nog wat over de afgelopen dagen en alweer vertelde ik over de voorspelling. Zij waren de enige die er iets van wisten. Ik drukte hen om het hart dat ze niets mochten vertellen. Na nog even over random dingen te praten kwamen we bij het onderwerp; Louis en ik. Er kwamen veel vragen en gênante stiltes. Lise en Adam gingen als eerste terug naar het paleis gevolgd door Peter en Loena. Louis en ik bleven alleen achter. 'Weet je nog die keer dat je me bijna vermoorde?', vroeg hij alsof het niets was. Ik keek hem verbouwereerd aan. 'Die keer dat je mijn lievelings T-shirt ruïneerde.', zei hij nog steeds serieus. Ik snapte eindelijk over wat hij het had. ' Die keer met dat zwaard en dat JIJ mij stoorde.', zei ik speels. ' JIJ was niet voorbereid op een aanval van achter.', zei hij. 'Nee, JIJ was niet voorbereid op een reflex als dat van mij.', corrigeerde ik hem. Hij porde me in mijn buik en ik porde hem terug. Hij stond recht en porde mij verder. Ik stond ook recht en liep achter hem aan. Nog voor ik hem kon porren nam hij mij vast rond mijn middel en zoende me. Hij ging met zijn hand door mijn haar en legde het achter mijn oor. In een toren van het kasteel sloeg de klok middernacht. We wandelden hand in hand terug naar het paleis. Bij de ingang van de lift gaf hij nog een kus op mijn voorhoofd en ik stapte in.

De volgende dagen waren rustig en ontspannen. We trainden wat en deden leuke dingen. We waren zelfs naar de Aarde gegaan. We gingen naar een pretpark. Niemand had er ooit geweest behalve ik. Iedereen vond het enorm fascinerend en eng om op een attractie te gaan. We beleefden velen leuke momenten en het leek alsof alles terug goed was en er niets was gebeurd.

Ik werd wakker door het gepiep van mijn wekker. Ik keek naar het bed naast mij en zag dat het leeg was. Normaal was ik altijd als eerste wakker maar dat maakt niet zoveel uit. Ik kleed me aan en ga naar beneden om te ontbijten. Het plaatsje van Peter aan de ontbijttafel is leeg. 'Weet jij waar Peter is?', vroeg ik bezorgd aan Loena. 'Nee, ik heb hem nog niet gezien vandaag.', antwoorde Loena. 'Hij is vast gewoon aan het relaxen of zo in de tuin.', probeerde Lise mij gerust te stellen. Na het ontbijt gingen we met z'n allen trainen. Alleen Peter ontbrak. We zagen hem de hele dag niet. Iedereen was ongerust, zelf Adem die normaal nooit denkt aan anderen. Hij stelde zelf voor om in de bossen in de tuin van het paleis en er rond te zoeken. Ondertussen was het leger en de politie al ingelicht. Niemand wist waar hij was. Ook een ontvoering was bijna onmogelijk. Alle ingangen worden dag en nacht bewaakt en zelf de lucht word in de gaten gehouden. Het paleis is beschermt door een krachtveld waardoor niemand er in kan die er niet hoort te zijn. Alle maatregelen die konden genomen zijn, zijn genomen. Alles werd gedaan voor onze veiligheid en nu is Peter weg.

Bedankt om te lezen. Het is weer een kort hoofdstuk maar weer had ik niet zoveel tijd. Ik moest studeren en toch wouw ik een hoofdstuk plaatsen. Normaal komt het volgende hoofdstuk pas woensdag of misschien zelfs vrijdag avond want ik moet veel schoolwerk doen de volgende dagen. 😊😊😊