De gouden harten

15. Ik hoor jou maar jij mij niet

Ik vond het zo jammer voor Loena, ze had al die dagen rondgezworven in heel Amania. Ik kon er niet lang meer over denken want voor ik het wist viel ik naar beneden in een koker tot het hier en nu nog maar een puntje in de verte was.

Ik weet niet hoe lang ik in slaap was maar wist bijna zeker dat de volgende dag was. Ik wilde mijn ogen openen maar het lukte niet. Bewegen lukte ook voor geen meter, zelfs mijn vingers waren verlamd. Er waren mensen in mijn kamer. Ze praatten super zacht maar ik kon ze nog steeds horen. Als mijn oren nog goed werkten dacht ik dat het Loena en Peter waren. Ze zaten zo te horen in een discussie over Cassandra. Peter was voor de waarheid vertellen en Loena was tegen. Eerst waren ze aan het fluisteren maar al gauw ging het over in roepen. Loena slaakte een geïrriteerde kreet en daarna hoorde ik de lift deuren dicht gaan. Peter schopte tegen iets aan dat klonk als de kast aan de andere kant van de kamer. Het was zo frustrerend om alles te horen maar niet te kunnen bewegen of ook maar een sein geven dat je wakker bent.

Ik hoorde Peter overal dingen doen die ik niet direct kon verbinden met de activiteit. In het begin was het leuk om ongemerkt alles te kunnen volgen maar het begon echt saai te worden. Na wat uren duurde hoorde ik hem in zijn bed kruipen en de lichten uit doen.

Ik heb geen idee of ik echt geslapen heb want het is moeilijk te zeggen als je je zelfs niet kan bewegen. Opeens kwam ik wakker en kwam ik uit mijn bed. Ik ging Peter wakker gaan maken maar een drang in mij zei dat ik dat beter niet deed. In plaats daar van ging ik met de lift naar beneden. De reden dat ik dit deed was onbekend maar het voelde 'juist'. Midden in de gang begaven mijn benen het en viel ik op de grond. Het was een harde klap en moest ik niet meer verlamt zijn zou het heel veel pijn gedaan hebben. Ik lag nu op mijn zij met mijn benen in onnatuurlijke hoeken in de gang. Mijn ogen waren nog open maar de rest was weer verlamt.

Ik hoorde stemmen en voetstappen weergalmen in de gang. Ik lag op mijn zij en kon alleen voor mij kijken. De mensen kwamen van achter mij en bleven een paar passen achter me staan. Eén paar voetstappen liepen weg en de andere liepen naar me toe. Ik weet niet waar ze me beet namen maar ik werd opgetild. Eén van hen kwam voor me staan en ik zag dat het Lise was. Ze keek me bezorgt aan en zag toen dat mijn ogen open waren. ' Wat is er gebeurt, Violet?', vroeg ze kalm. Ik wilde wel antwoorden maar ik kon niet. Mijn ogen volgden haar en ik wenste ze hard dat ze door had dat ik bij bewustzijn was. Weer hoorde ik voetstappen dichterbij komen. De eigenaar van de paar voeten was Tom. Hij nam mijn voeten beet zodat ze me terug naar mijn kamer konden dragen. Onderweg stelden ze allerlei vragen over hoe dit zou gebeurt kunnen zijn.
Eens terug op de kamer stonden Loena en Peter al te wachten. Ik vond het raar dat Louis ontbrak. Ze legden me terug op bed en staarde me dan terug aan. Het was heel raar, je vrienden die je aanstaren alsof je een studieobject bent. De lift deur ging terug open en er kwamen serieus uitziende mensen binnen. Het waren er 5 en ze haalden allerlei rare instrumenten uit. Een van hen met een lange zwarte baard hield een rond stuk ijzer boven me en zei een reeks rare woorden. In het begin was ik heel erg verbaasd maar na een kwartier stonden ze allemaal rond mijn bed met een instrument voor zich. Op dit moment hoopte ik dat mijn oren verlamt zouden worden en mijn benen in werking zouden treden zodat ik ze een goede trap kon verkopen. Toen het stel mannen aan stallen maakte om te vertrekken ging Loena nog naar een van hen toe en vroeg:' Wat is er nu met haar?'. Hij antwoorde: ' We hebben geen idee.'. Hij zei het op een manier alsof het niet erg was.
'Geen idee, wat zijn we daar nu mee. Het zijn toch obima's?! ', zei Lise verwonderd. Ik had geen idee wat obima's waren maar ik gokte op geneeskundigen ( maar dan wel slechte). Ze bleven me enkele momenten aanstaren alsof ik elk moment kon ontploffen. Gelukkig begonnen ze na dat moment terug met babbelen. 'En, hoe is het nu met Louis?', vroeg Loena aan Lise. ' Och, ik weet het niet. Ik heb verteld dat mam een spionnenklus doet en dus voor een paar dagen weg is. Hij weet zelf niet dat Violet in deze staat verkeerd.'

' Waarom heb je het niet verteld?'

' Ik wist niet wat ik moest vertellen en wat ik als reden moest geven. Hij had net iets geregeld zodat hij alleen kon zijn met haar.'

Mijn hart maakte een sprongetje. Hij had iets geregeld voor mij en ik lag hier verlamt te wezen. Ik probeerde zoals al de hele namiddag hun aandacht te trekken met mijn ogen maar het lukte niet. Ik kon echt alleen maar mijn ogen bewegen, wenkbrauwen, mond, neus,... Lukte niet. Het enige dat ik kon doen was knipperen en mijn oogballen bewegen.
Weer had ik geen idee of ik in slaap was gevallen maar weer was ik wakker. Ik liep door de gang en was bijna bij de uitgang toen ik weer op de grond viel. Ik was weer verlamd maar deze keer kon ik mijn gezicht al bewegen maar mijn tanden konden niet van elkaar. Mijn tong bewoog na al die dagen eindelijk weer en mijn mond was zo droog. Ik wilde wat drinken maar ik kon niemand om water vragen. Ik hoopte dat iemand me snel zou vinden want ik lag met mijn neus op de vloer en aangezien ik mijn neus kon voelen deed het nog al wat pijn. Opeens had ik het door: elke keer ik wakker kom en dan terug verlamd word is er een klein deeltje niet meer verlamd. Het gaf me hoop en ik deed
M'n ogen toe en stelde me voor dat ik op een groen zonnig grasveld sliep.

Sorry dat het kort is maar ik had niet zo veel tijd. Ook sorry dat ik niet geschreven heb vorige week maar ik had geen inspiratie. Ik heb meerdere keren proberen te schrijven maar het liep altijd vast. Maar nu is het gelukt dankzij Frenegoli. Zij is een vriendin van mij en zij heeft me inspiratie gegeven. Je moet echt ook eens haar boek lezen. Het is haar eerste boek en is bijna ten einde. Het begin is misschien een beetje saai maar na 2 hoofdstukken wordt het echt super mooi. 😘
Ook sorry voor de lange titel 🤗