De gouden harten

21. Is het echt?

Ik liep doelloos door het paleis. Mijn gedachten waren in een wereld die niet bestond. Ergens waar dit allemaal nooit gebeurt is. Ik leef gewoon op aarde, ga gewoon naar school en maak me zorgen over wie er wint in X-factor, maar ik leef hier en ik heb de verantwoordelijkheid aan dit volk om hen te beschermen. Die verschillende gedachten spookten door mijn hoofd en bleven me achtervolgen. Soms ben ik hier heel gelukkig en andere momenten was ik liever op aarde geweest. Gelukkig waren oma, opa, Louis, Loena, Lise,... er altijd voor mij.

Zonder ik het door had liep ik langs de kamer van Louis. Net toen ik voorbij kwam, liep hij naar buiten met een stapel boeken in zijn armen. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik tegen hem opbotste. De boeken vlogen in het rond en er viel een boek recht op zijn hoofd. Het enige wat hij zei was een doffe 'au' en dat was het. Ik hielp hem terug opstaan en raapte de boeken terug op. ' Waarvoor al die boeken?', vroeg ik. ' Ik ga onderzoek doen naar die rare dromen van je.', zei hij en hij trok een gezicht alsof hij niet goed snik was. ' Leuk', zei ik,' ik zal je morgen wel helpen maar nu ben ik veel te moe.'. Ik geeuwde extra groot en we schoten allebei in de lach.
Ik had niet gelogen, ik was echt moe. Mijn ogen vielen bijna dicht en mijn benen voelden zo zwaar aan dat ik ze bijna niet kon optillen. Van zodra mijn hoofd het kussen raakte vielen mijn ogen toe.

Ik sta voor een modern gebouw. De stalen deuren staan wijd open en er komt een rozengeur uitgewaaid. Ik volg mijn neus en loop naar binnen. De eerste zaal was een grote hal. Het dakraam had verduisterde ramen waardoor alles donkerder was. Ik liep verder naar binnen en in een klein hoekje stond een balie. Een streng uitziende vrouw nam me helemaal op.' Euh, ik ben Violet en ik kom voor Peter.'. Uit het niets zei ze:' Rechtdoor, dan recht, derde links, links, rechts, tweede rechts, aan je rechter kant.' Eerlijk gezegd had ik er niets van onthouden maar liep toch door. Dus wat zei ze weer? Links, rechts, rechtdoor,... . Op goed gevoel liep ik door de gangen. Aan het plafond hingen pijlen die wezen naar verschillende kamers. Eén daar van was 'D. Engelen '. Het was de eerste die ongewoon was, de andere waren dingen zoals: uitgang, toiletten, secretariaat,... . Ik volgde de pijl die naar rechts wees. Al gauw werd de gang smaller en donkerder. Ergens klopte dit niet. ' Zou het niet juist lichter moeten worden?', voeg ik aan mezelf. Zonder er verder meer over na te denken volgde ik de gang verder. Het was bijna zo donker dat ik niets meer kon zien. Ik besloot terug te keren maar toen ik me omdraaide en een paar stappen terug zette botste ik tegen een muur. De muur was onzichtbaar maar wel heel voelbaar. Ik zette een paar stappen achteruit en nam een aanloop. Weer botste ik hard op de muur. Ik viel op de grond en haalde mijn arm open. Ik kon niet weg dus volgde ik de tunnel verder. Na wat uren leek te lopen kwam ik eindelijk bij een deur. Zonder te kloppen ging ik naar binnen.

pov Louis

Het is al 11u en Violet is nog niet wakker. Er zou toch niets gebeurd zijn? Ik wandelde naar de lift en stap in. De lift schiet omhoog en is in 2 seconden boven. Zo stil mogelijk stap ik uit. Ik stap op mijn tenen naar haar bed en... Ze is weg! Violet is weg! Ik ren naar beneden en trommel heel het paleis op. ' Als iemand Violet gezien heeft moet je het nu zeggen! Ze is verdwenen, ze ligt niet in haar bed en zover we weten ook niet in het paleis. ', riep ik tegen iedereen. Iedereen fluisterde zenuwachtig tegen elkaar. ' Ik denk dat iedereen weet door wie ze is gekidnapt. Ik stel voor dat we samen het kasteel van Epior gaan bestormen en Peter en Violet terug halen!'

pov Violet

De deur ging krakend open en ik voelde koude lucht op me afkomen. Ik zet een voet in de ruimte en meteen ging een licht aan. Na al die duisternis was het licht heel erg fel. De ruimte heeft een hoog plafond met versieringen als in een kerk. Aan de muren hingen wandtapijten met taferelen over de doding van engelen. De deur achter me sloot met een luide klap. Ik hoorde voetstappen ergens rechts van me. Ik draaide me om en ik kon mijn ogen niet geloven.

pov Louis

We verzamelden een groot leger van allerlei soorten mensen. Sommige hadden echte wapens en een echte wapenuitrusting en anderen hadden gewone kleren aan en hadden geen wapen bij zich. Lise had de leiding over de eerste groep, ik over de tweede groep, Loena over de derde groep en Chase ( een vriend van Louis) de laatste groepen. Bijna iedereen was er behalve Adam. Hij was nergens te vinden. Iedereen die hier stond had zich vrijwillig aangemeld om Violet en Peter uit de handen van Epior te krijgen voor het te laat was. Te voet vertrok de grote bende naar het kasteel van de vijand. Op 500 meter van het kasteel hielden we halt om onze tactiek nog een laatste keer door te nemen. De mensen die een goede wapenuitrusting hebben en goed kunnen vechten gaan als eerste, daarna de mensen met sterke gaven, dan de mindere gaven en dan de mensen zonder gaven en zonder sterke wapenuitrusting. Iedereen nam zijn positie in en we liepen verder in de richting van Epior. Voor het kasteel hield iedereen halt en wachtte op mijn teken. ' Aan vallen!', riep ik vol overtuiging. De eerste groep slaat de grote poort meteen kapot en rent naar binnen. De bewakers achter de poort zijn compleet verrast en worden verpletterd. De tweede groep, waar ik ook bijzit, rent naar binnen en begint te vechten met de vijand. Zodra iedereen druk aan het vechten is glip ik er tussen uit en ga opzoek naar Epior. De eerste deur die ik tegen kom staat wijd open. In het passeren kijk in naar binnen en al vlug moet ik omdraaien want Epior was daar binnen. Ik maak me onzichtbaar en sluip naar binnen. Als ik onzichtbaar ben, ben ik jammer genoeg nog steeds hoorbaar. Met mijn rug tegen de muur beweeg ik me dichter en dichter bij Epior en de andere man. Ze zijn in gesprek maar ik kan nog niet horen waarover. Op mijn tenen sluip ik dichterbij en probeer hun gesprek af te luisteren. ' Wat doen die hier?', vroeg Epior bang aan de man met zwart haar. ' Ze schreeuwen soms dingen zoals: Laat Peter en Violet vrij!'. ' Maar we hebben ze niet, toch?', vroeg hij onzeker.' Nee!', riep de man met het zwarte haar, 'we hebben ze niet'.

pov Violet

Adam stond recht achter me en keek me verbaasd aan. 'O, Adam ik ben zo blij dat ik je zie.', riep ik en ik liep naar hem. Hij keek me strak aan en deed een stap achteruit. 'W, wat is er? ', vroeg ik bezorgd. Voor Adam kon antwoorden hoorde ik van de andere kant van de kamer geluid komen. Ik draaide me om en daar zat Peter. Hij zat vastgebonden en zijn mond was afgeplakt met Duck tape. Ik zag aan zijn ogen dat hij bang was. Ik keek terug naar Adam en ik zag een kwaadaardig lachje op zijn gezicht verschijnen. Hij kwam op me af met een lang stuk touw, hij nam mijn polsen beet en...

Ik schiet wakker uit mijn droom. Was het wel een droom? Het leek zo echt. Ik kijk naar mijn arm en zie een grote wonde die al wat opgedroogd is.

Waarom lijkt het dat haar dromen altijd waar gebeurt zijn? Zal Louis het overleven?

Sorry dat ik zo lang niet meer geschreven heb. Ik had het druk met de examens en zo en met school, dansen,... . Ik hoop dat je dit weer leuk vond. Morgen en overmorgen kan ik niet schrijven want dan ben ik 2 dagen op reis dus het zal waarschijnlijk er na zijn. Ik zal proberen terug meer te schijven in de vakantie zodat het misschien na de vakantie af is. Het zal geen boek worden van super veel hoofdstukken en na dit 'boek' zal ik proberen met een nieuw verhaal te komen.