De gouden harten

9.De survaivaltraining

Ik schrok wakker. Een hele emmer ijskoud water lag over mij. Aan het uiteinde van mijn bed stond Adam. Hij moest moeite doen om niet te lachen. Ik kon hem wel wurgen. Vlug sprong ik mijn bed uit en liep naar hem toe. Naast hem stonden nog 2 emmers die hij er beter niet had gezet. Ik hief ze op met mij telekinese en goot ze allebei over hem. Hij was zo woedend dat hij mij aanviel maar ik ontweek. Ik nam hem in een houdgreep en duwde zijn gezicht in het verzopen tapijt. Hij smeekte om genade en ik liet hem los. Dreigend vroeg ik: 'Waarom deed je dat?'. Het klonk niet echt als een vraag meer als een bevel. Hij antwoorde vlug:' Ik kwam je eigenlijk alleen maar wakker maken. We gaan met z'n allen op survivaltocht de hele dag. Zo leren we elkaar beter vertrouwen en weten we wie wat kan doen.' Ik was nog steeds boos op hem maar liet het dan achter me. Ik kleedde me vlug om en droogde m'n haar. Louis en Lise stonden al te wachten. Ik ging naast Lise staan en ze vroeg onmiddellijk waarom mijn haren nog een beetje nat waren. Als antwoord gaf ik fluisterend: ' Die eikel daar heeft me wakker gemaakt door een emmer water doodleuk over mij te gieten. Ik heb het hem daarna dubbel terug betaald.'. We barstten allebei in lachen uit en Louis en Adam keken ons raar aan.

We gaan naar buiten en gaan naar een deel van het paleis waar ik nog nooit ben geweest. Ik volg de rest naar een gebouw naast het gebouw waar de balzaal is. Eenmaal binnen zie ik het mooiste dat ik ooit heb gezien. Het was een stal vol pegasussen. Ze hadden alle mogelijke kleuren, van bruin tot appelblauwzeegroen. Ik had geen idee hoe te kiezen want ze waren allemaal even mooi. Adam hield halt en begon te praten:' Je mag niet zomaar een Pegasus uitkiezen. Iedereen die het waardig is om een Pegasus te berijden heeft een Pegasus in deze stallen staan. Je schrijf gewoon je naam en wel of niet je gave op. Dan dop je het in dit mengsel en het papiertje zal zweven naar je rechtmatige Pegasus.'. Louis en Lise gingen eerst en vonden snel hun Pegasus. Lise' Pegasus was zwart met een wit hart op de hals. De manen waren zwart maar straalden geen duisternis. Het leek meer op licht. De vleugels waren lang en breed. Ze waren zwart met hier en daar een wit veertje. Ze liep direct naar haar toe en zag dat haar naam Navy was. Louis' Pegasus was kastanje bruin en had wat donkerdere manen dan zijn vacht. De vleugels waren kleiner dan die van Navy maar waren wit van kleur. Zijn naam was Toby. Nu was het mijn beurt. Ik liep naar het mengsel met mijn briefje klaar om het zo vlug mogelijk te volgen. Het papiertje vloog weg en ik liep er achter aan. Het zweefde een paar gangen in en terug uit alsof het niet zeker wist welke te kiezen. Even was ik bang dat ik geen Pegasus zou hebben. Uiteindelijk na elke gang door gelopen te hebben bleef het stil hangen bij een prachtige Pegasus. Ze was helemaal wit en de puntjes van haar manen waren in de kleuren van de regenboog. Ze had oogverblindende vleugels, ze leken wel van goud. Haar naam was heel logisch, ze heette Gold.

Ondertussen was Adam ook komen aanwandelen met een Pegasus. Hij was helemaal grijs en zag er saai en dof uit. Lise vertelde me dat hij Mo heette. Stiekem vond ik die wel passen bij Adam. We vertrokken direct, we hadden geen zadel, geen teugels, niets. We hesen onszelf met veel moeite erop. Wanneer we eindelijk zaten ging Adam voorop wandelen en steeg op. Ik was niet echt bang, meer nerveus: wat als ik eraf val of Gold niet omhoog wil? Alles kwam gelukkig goed en we stegen allemaal op. Eigenlijk was dit makkelijk, je zat stevig en comfortabel. We vlogen meer dan een uur. Het was zalig, de wind door je haar, de roze wolken die je bijna kon vastnemen. Opeens deed Adam teken dat we gingen landen. Gold dook naar beneden en ik boog ook mee. We landden zacht en geluidloos. Ik keek rond me en zag allemaal bomen, we waren op de enige open plek in een straal van 10 kilometer. De pegasussen vlogen terug weg en ik vroeg me af hoe we ze ooit terug zouden vinden.

'De opdracht is simpel: helpers hebben parels verstopt in het bos, wij moeten ze vinden. Elke parel wordt bewaakt door vallen en bewakers. Niemand zal gedood worden, alleen meegenomen. We doen deze training om onze vechtvaardigheden te oefenen. Ik heb mijn helpers opdracht gegeven om hun uiterste best te doen en ons niet te laten winnen. Als je meegenomen bent moet je proberen te ontsnappen. In totaal zijn er 8 parels te vinden. De bedoeling is natuurlijk dat we in groep blijven of ten minste afspreken in groep. Alle soorten vechttechnieken zijn toegestaan, behalve: iemand doden of zwaar verwonden bv been afhakken. Ik heb speciale wapens meegenomen. Dit is een speciale pijl en boog: je mag ermee schieten naar elk deel van het lichaam en het zal geen wond of litteken achterlaten. Ze zullen alleen maar verlamd zijn voor een paar minuten. Hier heb ik ook nog een zwaard die hetzelfde werkt als de pijl en boog. Neem wat je nodig hebt. Zijn er nog vragen?'

Toen Adam eindelijk klaar was met vertellen nam ik een zwaard en pijl en boog. Hij riep heel erg luid: 'Let the game begin!!!'. Ik verwachtte dat er direct 20 gewapende mannen uit de bossen rond ons zouden komen maar het was nog allemaal stil. ' Onthoud dat het spel over is om middernacht precies. Hou je ogen open en laat je zeker niet doen. Gebruik alles dat je kan bedenken klim in bomen bijvoorbeeld. En ook als je iemand verlamd heb neem dan zijn wapen en alles je kan vinden af.', zei Adam nog vlug. Ik was een beetje zenuwachtig, vooral om direct meegenomen te worden. '

We liepen het bos in naar het zuiden. Er was geen pad dus moesten we onder takken en door netels. Na een half uur stappen hielden we even halt om te overleggen welke kant we opgingen. Even dachten we in stilte na. Opeens hoorde ik een tak kraken een paar meter achter me. Vlug draaide ik me om maar zag niks. Ook de rest had iets gemerkt. Mijn hart klopte zo hart dat ik bang was dat dat ons verraden had. Mijn zintuigen waren nog meer alert dan anders. Elk geluidje, elke bewegen had ik gemerkt. Ik had een gevoel in mijn rug, het gevoel dat iemand me achtervolgde. Vlug draaide ik me om en zag nog niet iemand in de bossen wegduiken. Ik gaf een duw aan Louis en wees naar de plek waar de persoon verdwenen was. Hij keek in de richting van mijn vinger maar zag niets. Ik wist zeker dat iemand daar zat of had gezeten. We wandelden verder maar ik bleef op mij hoede. Onder mijn jas hield ik mijn zwaard klaar. Weer hoorde ik voetstappen achter me. Vliegensvlug draaide ik mij om en nu zag ik duidelijk een persoon met een dolk in zijn hand. Ik trok mijn zwaard en de gedaante kwam ten aanval. Van alle kanten kwamen aanvallers. We waren in de minderheid. Ik stak mijn zwaard in het linker been van een jongen van ongeveer 18 jaar en hij viel plat op de grond. Ik wilde uithalen naar een andere aanvaller maar kreeg toen een vuist in mijn maag. Kreunend van de pijn viel ik op de grond. Een andere jongen nam me over zijn schouders en ging weg lopen. Mijn zwaard lag op de grond en mijn armen zaten klem tot aan mijn elle bogen. Ik probeerde los te komen maar het lukte niet. Voor de jongen zich omdraaide zag ik een afgebroken tak liggen. Vlug tilde ik hem op en probeerde hem op het hooft van mijn ontvoerder te laten vallen. De tak viel op zijn hoofd en van het verschot liet hij me vallen. Ik lande op mijn rug en even werd al de lucht uit mijn longen geperst. Even kreeg ik geen adem en panikeerde. Na 10 seconden begon ik eindelijk langzamer te ademen. Toen ik weer bij zinnen kwam haalde ik mijn pijl en boog tevoorschijn en begon op de vijand te schieten. Na een paar schoten hadden de mannen door dat de pijlen van ergens in de bossen kwam. Ze kwamen op me af en vergaten de rest. Gelukkig maakte Louis er handig gebruik van en stak ze allemaal met zijn zwaard. De vijand was verslagen voor nu. Vlug namen we alle wapens van de vijand. We spurtten met z'n allen in oostelijke richting.

Bedank om te lezen. Ik zal proberen morgen ook nog een hoofdstuk te plaatsen. 😊😊😊