De gouden harten

14. Dank je

Het leven ging verder. Peter nam plaats in het blauwe bed naast me en alles in de kamer leek perfect. Hij had ook een make over gekregen. Zijn haar was van schouderlengte naar kort en zijn kleren waren net. Ik was blij dat ik mijn broer eindelijk beter kon leren kennen. We brachten veel tijd samen door en leerden elkaar beter kennen. Hij was niet van deze luxe gewent. In het begin was hij bang van alles: een kraan met warm water, een mes en vork om te eten en zelfs een deken en een kussen kende hij niet. Het was duidelijk dat hij zijn hele leven heeft doorgebracht in een cel. Hij had zich amper kunnen wassen en had nooit leren lezen en schrijven. Nu ik meer tijd met hem had doorgebracht merkte je zijn mentale achterstand. Omdat hij nooit naar school is gegaan kan hij over veel dingen niet meepraten. Maar gelukkig hebben mijn oma en opa voor een leraar gezorgd die hem alles wil leren.

We zijn nu 2 maanden verder. Peter is een goede leerling en kan nu perfect lezen en schrijven. Louis, Lise, Adam, Peter, Tom en ik hebben ook veel getraind. Tom begint zich goed thuis te voelen. Hij gaat veel om met Lise. Ze praten vooral over hoe slecht het is om voor Epior te werken.
De dagen gaan voorbij en we horen niets meer over Epior of wat er mee te maken kan hebben. Lise, die al een paar keer naar Epior is geweest zegt dat hij nooit uit zijn kamer komt. Nog andere zeggen dat hij een plan aan het maken is. Ik maak me niet zo druk meer om hem.

Louis en ik zaten aan een tafel op het binnenplein. We hadden het over vecht strategieën en houdgrepen. De klok van de toren ging en dat betekende dat het tijd was voor het avondeten. Samen wandelden we naar de eetzaal en gingen naast elkaar zitten. Ik voelde de doordringende blik van zijn moeder aan de overkant van de tafel naar me kijken. Wanneer ik in haar richting keek zag ik nog net een woedende blik die snel veranderde in een fake lieve lach. Ik was even in de war maar zette het dan van me af.
Na het eten liepen we met z'n allen (Louis, Lise, Tom, Adam, Peter en ik) naar onze kamers. We pasten onze route zo aan dat we voorbij alle kamers kwamen. Eerst waren we bij die van Lise en dan die van Tom. Even later die van Adam en Louis en dat gingen Peter en ik verder naar onze kamer. Nog voor we de lift in stappen kwamen we eerst voorbij onze oma en opa's kamer. Peter stopte nog even om 'hallo te zeggen'. Ik was moe en zei dus alleen letterlijk ' hallo' en ging dan in men eentje naar boven. De lift ging open en ik stapte uit. Ik liep naar men bed en wilde net m'n pyjama aantrekken toen ik een stem van achter me hoorde komen. ' Niet zo snel, liefje. Ik zou die kleertjes aanhouden als ik jou was. Het word een koud ritje.'. Ik keek achterom en zag 2 amberkleurige ogen uit de schaduw komen. Mijn hart maakte een sprongetje. Het was Cassandra, de moeder van Louis. Ze hield een mes vast en kwam traag dichterbij. 'Werk mee en je zal geen pijn leiden.', zei ze met een geniepige stem. Ik had me al die maanden voorbereid op dingen als deze. Onder mijn bed lagen messen, zwaarden,.. . Ik nam een zwaard en zette me klaar om me te verdedigen. Cassandra haalde uit en ik ontweek. Haar mes en mijn zwaard knetterden op elkaar. Ik wilde haar geen pijn doen dus besloot ik te onderhandelen. ' Wat wil je?' , vroeg ik zo kalm mogelijk. ' Heb je dat nog niet door liefje? Ik ga je uitleveren aan de vijand.'. 'Wat hadden al die slechteriken toch altijd met hun plan vertellen voor het zeker is. U had me al zo veel keer eerder kunnen ontvoeren.'. Dat had ik beter niet gezegd. Ze werd wild en stak overal waar het mogelijk was met haar zwaard. Uiteindelijk raakte ze me in mijn been en viel ik op de grond. Ze lachte even en tilde me toen op. De wond was diep en ik verloor veel bloed. Ik zag mijn zicht waziger worden. We sprongen uit het raam en even dacht ik dat we te pletter zouden storten maar we bleven vliegen. Het was ondertussen al januari en dus winter. De temperatuur was ver onder nul en de wind maakte het er niet beter op. Ik had het gevoel dat mijn wond aan het bevriezen was en dat voelde niet goed. We vlogen nog zeker 10 minuten door en ik voelde me met elke seconde zwakker worden. Ik hield mijn ogen met moeite nog open. Meerdere keren overwoog ik om me los te breken maar dacht dan aan die grond die zo hard was.

Cassandra vloog plots vijf meter naar beneden en gilde luid. Ze tolde rond en kreeg klappen van iemand die ik niet zag. Haar greep verzwakte en ze liet me vallen. Ik zag haar lichaam langs me naar beneden suizen en ik ging er achter aan. De grond kwam dichter en dichter. Nog maar 20 meter en ik zou de grond raken.

Ik werd opgeschept door iemand. Het koste me moeite om mijn hoofd te draaien en te zien wie het was. Nog voor ik haar gezicht kon zien zei ze:' Het is goed, je bent veilig.'. Ik herkende de stem meteen. Het was Loena. Zij heeft me gered. Met moeite kreeg ik de worden ' dank je' over m'n lippen en een glimlachje.

Het raam van mijn kamer stond nog open en Loena vloog naar binnen. Peter was in de kamer en was verbaasd aan het rondkijken. Hij zag de bloedsporen en keek toen verbaasd naar Loena die mij op het bed neerlegde. Hij was even verbijsterd door de vleugels van Loena. Na even gestaar knipte ze met haar vingers voor zijn gezicht en schrok hij op. ' Hallo, je zus valt bijna flauw. Zou je geen hulp moeten halen of zo?', zei ze op dringende toon. Peter legde vlug zijn handen op mijn been en genas het. De pijn trok weg en ik voelde me direct beter. ' Hoe wist je dat ik werd ontvoerd?' , vroeg ik zal Loena.
' Ik had geen plek om naartoe te gaan dus zwierf ik een beetje rond in Amania. Nog maar een paar dagen zat ik hier in de bossen achter het paleis verstopt. Ik zag Cassandra vliegen met jou op je schouder. Ik schoot direct in actie en vloog achter je aan.
Ik heb geen idee wat er gebeurd is met Cassandra. Ik hoop vooral dat ze nog leeft want dit uitleggen aan Louis en Lise zal niet zo gemakkelijk worden. '

Ik hoop dat je het leuk vond. Het is een kort hoofdstuk. Sorry daarvoor. Als je nog tips hebt mag je die altijd geven in de reacties. 😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊